ตอนที่10

1499 Words

ที่อยู่ของแฟนเก่ายังจำได้ขึ้นใจไม่เคยเลยลืม คอนโดกึ่งเพ้นเฮาส์ที่มีเพียงห้าชั้นห้าห้องตั้งอยู่ใจกลางเมืองย่านสถานบันเทิง ร่างบอบบางยืนอยู่หน้าประตูห้องชั้นสี่ที่มีเพียงห้องเดียวด้วยหัวใจที่สับสน เสียงในหัวกำลังถกเถียงกันว่าจะเปิดประตูเข้าไปหรือจะถอยกลับดี มุกดามองกลอนประตูแบบดิจิตอลที่ต้องใส่รหัสผ่านถึงจะเปิดเข้าไปได้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเอื้อมมือไปกด ‘รหัสเดิม’ ที่เขาว่า คือวันเดือนและปีที่พวกเขาตกลงเป็นแฟนกัน ทันทีที่มุกดากดหมายเลขครบทุกตัวก็มีไฟสีเขียวสว่างขึ้นตรงหน้าจอและเสียงอนุญาตเป็นภาษาอังกฤษดังออกมาจากตัวเครื่อง มุกดาเปิดประตูเข้าไปไฟในห้องเปิดสว่าง ทว่าไม่มีเงาของเจ้าของห้องหรือเจ้าออดี้เลย มุกดายกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก็พบว่าเธอมาถึงตรงเวลานัดพอดีเป๊ะ ดวงตากลมไม่ได้ตั้งใจสอดส่องสำรวจห้องที่แสนคุ้นเคยแต่เธอกำลังมองหาเจ้าของห้องต่างหาก คอนโดแฟนเก่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังคงสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบ โซฟายังเป็นแบบเดิมที่เธอชอบ แจกันเซรามิกลายฉลุยังตั้งอยู่ตรงหน้าต่าง ทีวีจอใหญ่ โต๊ะกินข้าวและถ้วยชามลายการ์ตูนน่ารักที่เธอเป็นคนซื้อยังอยู่ครบ “มุก มาแล้วเหรอ” มุกดาหันกลับไปหาเจ้าของห้องที่เปิดประตูออกมาจากห้องของออดี้ ดวงตากลมเบิกกว้างใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที “ไอ้พี่เวย์! ไอ้บ้า! จะแก้ผ้าออกมาทำไม” ร่างสูงของแฟนเก่าเปลือยกายเกือบจะล่อนจ้อน ยังดีที่มีบ๊อกเซอร์แบร์นดังกันอุจาดตาแต่ก็รัดรูปจนเห็นท่อนลำขนาดใหญ่ที่นูนออกมาเด่นชัด รู้ว่าใหญ่ไม่ต้องโชว์มากก็ได้ “ขอโทษค่ะ พี่อาบน้ำให้ออดี้อยู่” มิน่าตัวเขาถึงเปียกน้ำมะล่อกมะแล่ก “ทำไมออดี้อาบน้ำเวลานี้ค่ะ เดี๋ยวก็เป็นไข้หวัดพอดี” “มันซนนิดหน่อยนะคะ ตัวเลอะน้ำหวานเหนียวไปหมด พี่รีบอาบให้แล้วเหลือแต่เป่าขน” ร่างสูงทำท่าจะเดินเข้ามาหา มุกดาต้องรีบเบรกเขาไว้ “หยุดอยู่ตรงนั้นค่ะ พี่รีบไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเลยส่วนออดี้มุกจะจัดการเอง มันคงไม่กัดมุกใช่ไหมคะ” “ก็ลองให้มันกัดแม่ตัวเองดูสิคะ พี่จะเอาไปปล่อยวัด” แน่นอนว่าเวธัสทำจริงๆไม่มีขู่ ลูกก็ลูกเถอะ “พี่รีบไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเลย” “ก็ได้ค่ะ งั้นพี่ฝากด้วยนะ” ว่าแล้วเขาก็เดินไปอีกห้องที่อยู่ข้างกัน คอนโดเวธัสมีสามห้องนอนสามห้องน้ำ ห้องนอนใหญ่เป็นห้องของเวธัสส่วนห้องนอนเล็กทั้งสองห้องถูกรีโนเวทเป็นห้องทำงานกับห้องนอนของออดี้ มุกดาวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะกระจกข้างโซฟา เธอเดินไปยังห้องที่เวธัสออกมาเมื่อครู่ ป้ายชื่อเจ้าของห้องแขวนไว้หน้าประตูเป็นลายมือของเธอเองที่ซื้อให้ลูกหมาตัวแรกในชีวิต ว่ากันว่าสุนัขจะจำเจ้าของ ของมันได้จนวันตายท่าจะจริง เพราะเพียงแค่มุกดาเรียก ‘ออดี้’เบาๆ มันก็วิ่งเข้ามากระโดดใส่เธอด้วยท่าทางดีใจ หางของมันกระดิกไปมา แลบลิ้นเลียหน้ามุกดาแผล็บ ๆ มันทั้งซุกทั้งอ้อนแสดงให้เห็นถึงความโหยหาและความคิดถึง มุกดาเสียหลักล้มแต่ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไร เธอแค่ไม่ทันตั้งตัวและไม่คิดว่าเจ้าตัวออดี้ตัวน้อยของเธอจะกลายร่างเป็นหมายักษ์ตัวใหญ่ “ออดี้ แม่ขอโทษ” ยิ่งเห็นท่าทางดีอกดีใจของเจ้าหมาตัวอ้วนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยทอดทิ้งมันทำให้มุกดายิ่งรู้สึกผิด ดวงตาสีดำกลมแสนซื่อสัตย์เปล่งประกายเมื่อได้คลอเคลียใกล้เจ้าของ มุกดากอดเจ้าออดี้แน่นไม่ได้สนใจเลยว่าตัวมันจะเปียกเธออยากขอโทษมัน อยากทดแทนเวลาสองปีที่จากมันมา การจับเจ้าหมาตัวยักษ์เป่าขนก็ลำบากเอาเรื่องอยู่เหมือนกันยังดีที่เจ้าออดี้มันยอมนอนนิ่งๆไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนมันยังเล็กดิ้นไปดิ้นมา กว่าจะจับอาบน้ำเป่าขนได้แต่ละทีเล่นเอาเธอกับเวธัสเหนื่อยหอบกันไม่น้อย “มาใส่ผ้ากันเปื้อนหล่อๆครับ” เมื่ออาบน้ำเสร็จมุกดาก็หยิบผ้าผูกคอหลายสีแต่มีชื่อเดียวกันหมดมาหนึ่งชิ้น ผูกเสริมหล่อให้คุณชายออดี้ที่ตัวหอมขนนุ่มฟูน่ากอด เวธัสที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเขาใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นผ้าร่มแบบสบาย นั่งรอมุกดาอยู่บนโซฟาด้านนอก มองแฟนเก่าที่เดินออกตามมาด้วยเจ้าลูกชายตัวแสบ “มุกทำไมเสื้อผ้าเป็นแบบนั้นคะ” เสื้อผ้ามุกดาเปรอะเปื้อนมีคราบน้ำเป็นดวงๆสภาพมอมแมม “เจ้าออดี้มันกระโดดใส่มุกนะ ตัวมันเปียกมุกเลยเปียกไปด้วย” “แล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะออดี้มันตัวหนัก” เวธัสลุกเดินมาหาสำรวจร่องรอยตามร่างกายคนตัวเล็ก “ไม่เจ็บค่ะ มุกแค่ตกใจเฉยๆไม่คิดว่าออดี้มันจะตัวใหญ่ขึ้นขนาดนี้” “มันกินเยอะนะคะ หมาตะกละ” เจ้าตัวที่ถูกพ่อชมไม่ยอมห่างแม่ของมันสักนาที เดินตามต้อยๆกระดิกหางดิกๆ “มันคงคิดถึงมุกมากดูสิตามไม่ห่างเลย” “มุกดีใจที่มันจำมุกได้” ว่าแล้วก็ย่อตัวลงไปลูบหัวมันเบาๆอีกที “พี่บอกแล้วไงคะมันไม่เคยลืมมุก ถ้ามุกคิดถึงก็มาหามันได้นะ” “เอ่อมุกว่าเราเริ่มคุยงานกันเลยไหมคะ มุกกลัวมันจะดึก” มุกดาตัดบท จุดประสงค์ที่มาวันนี้เธอแค่อยากรู้ว่าเจ้าออดี้มันเป็นยังไงบ้าง พอได้เห็นมันอยู่สุขสบายก็พอใจแล้วไม่คิดจะมารบกวนอีก “ในสภาพนี้?” “หรือจะให้มุกกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยกลับมาใหม่” “มุกจะกลับไปทำไมคะ คอนโดพี่ก็มีห้องน้ำ พี่จำได้ว่ามีเสื้อผ้าของมุกอยู่ในตู้” เมื่อก่อนมุกดามานอนค้างที่คอนโดเวธัสบ่อยๆไม่แปลกที่จะมีเสื้อผ้าของเธอในห้องเขา แต่ที่แปลกก็คือเขาจะยังเก็บไว้ทำไมในเมื่อเลิกกันไปตั้งนานแล้ว “ไม่เอาค่ะ ถ้าพี่ไม่สะดวกมุกกลับดีกว่า” “อย่าบอกนะคะว่ามุกกลัวพี่จริงๆ” เวธัสขยับมาประชิดแม้จะมีท่าทางคุกคามแต่ก็ไม่ได้จริงจัง คิ้วหนาเลิกขึ้นทำหน้ากวนๆ “มีคำไหนที่มุกบอกว่ากลัว” คนตัวเล็กไม่ถอยหนี จ้องหน้าเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้ “ก็ดูมุกจะหนีพี่ตลอดไม่เรียกว่ากลัวจะให้เรียกว่าอะไรคะ” “หลงตัวเองจริงๆ พี่เวย์คิดว่าตัวเองหล่อขนาดไหนกันเชียว บรรดาผู้ชายที่มุกนอนด้วยหล่อกว่าพี่ตั้งเยอะ แค่นี้มุกไม่หวั่นไหวหรอก” คนตัวเล็กเชิดหน้ามอง จ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบ ตอกย้ำอดีตแฟนเก่าว่าอย่าคิดจะมาเห่าดัง “แต่พี่มั่นใจว่าคว-พี่ใหญ่กว่าทุกคนที่มุกนอนด้วยแน่นอน” “กรี๊ด! ไอ้พี่เวย์บ้า ไอ้คนลามก” จากที่คอตั้งหน้าเชิดมุกดาก็โวยวายทันทีเมื่อเวธัสจับมือเธอไปจับส่วนที่โอ้อวดว่าใหญ่กว่าคนอื่น คนตัวเล็กดิ้นพล่านชักมือออกแทบไม่ทัน “ตกใจทำไมคะ เมื่อก่อนมุกชอบมันจะตาย” มุกดาได้แต่มองค้อนเถียงแฟนเก่านิสัยเสียไม่ออกสักคำ เออเธอชอบ! แล้วผิดตรงไหนใครๆก็ชอบผู้ชายใหญ่ยาวทั้งนั้นแหละ “หึ ถ้าไม่กลัวก็ไปอาบน้ำสิคะ มุกอาบเสร็จเร็วเราก็ได้คุยงานกันเร็วนะ” “ก็ได้แต่มุกจะไปอาบห้องน้ำเล็ก” เธอหมายถึงห้องน้ำอีกห้องที่อยู่ในห้องทำงาน “ได้ค่ะมีผ้าเช็ดตัวผืนใหม่อยู่ในชั้น เดี๋ยวพี่เอาเสื้อผ้าไปวางไว้ให้หน้าห้องน้ำ” เวธัสมองร่างเล็กที่หมุนตัวเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในห้องทำงาน เขาส่ายหน้าเบาๆมุมปากยกยิ้มบางให้กับแฟนเก่าที่หัดโกหกมดเท็ด บรรรดาผู้ชายที่นอนด้วยงั้นเหรอ… ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆเขาไม่คงไม่อยู่เฉยๆถึงสองปีหรอก ยัยเด็กเลี้ยงแกะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more