อ่อยเนียน ๆ
1038 Words
นั่งทำความเข้าใจกับข้อความที่ยัยไอรินส่งมาอยู่นาน ในที่สุดฉันก็รวบรวมความกล้าได้ รีบจัดเตรียมเอกสารแล้วเข้าไปในห้องทำงานของประธานอีกครั้ง
“ผลการประมูลเพชรของสองปีที่แล้วที่ท่านประธานสั่งค่ะ”
ฉันยิ้มเข้ามาตั้งแต่หน้าประตู แสร้งเป็นสาวสดใสอย่างที่ยัยไอรินส่งเข้ามาในแชต น้ำเสียงถูกดัดแปลงไปเล็กน้อยให้เล็กลง หรือที่ยัยนั่นกำกับเอาไว้ว่าน้ำเสียงแอ๊บแบ้วนั่นเอง
“ปีนี้เราจัดงานประมูลวันไหน”
เขาถามโดยไม่มองหน้า เพียงแค่เอื้อมมือหยิบแฟ้มงานที่ฉันเพิ่งยื่นให้มาเปิดดูเท่านั้น
“วันที่ 20 เดือนหน้าค่ะ”
“แล้วงานเลี้ยงพนักงานล่ะ วันไหน”
เขาหมายถึงวันที่ท่านประธานคนเดิมแต่งตั้งเอาไว้ในช่วงเกือบสิ้นปี เพื่อให้พนักงานได้ผ่อนคลาย แถมยังเป็นช่วงจ่ายโบนัสให้กับพนักงานด้วย เรียกได้ว่าเป็นวันสำคัญของบริษัทเราเลยละ
“วัน... จิงเกิลเบลล์ จิงเกิลเบลล์ จิงเกิลออลเดอะเวย์”
คนตรงหน้าค่อย ๆ ปรายตาขึ้นมองอย่างจริงจัง ฉันจึงต้องหยุดเพลงเอาไว้เพียงเท่านี้
“อะไร?”
อีกฝ่ายขมวดคิ้วด้วยสีหน้าดุดัน ในขณะที่ฉันแสร้งยิ้มอารมณ์ดี ร้องเพลงสนุกสนาน ไหนยัยไอรินบอกว่าคนเย็นชามักแพ้ผู้หญิงตลกไง ทำไมตอนนี้เขาถึงได้ทำหน้าตาเหมือนจะกินหัวฉันตลอดเวลา
“เอ่อ... มะ หมายถึงตรงกับวันคริสต์มาสพอดีน่ะค่ะ แหะ ๆ”
“แล้วนี่เสียงเป็นอะไร”
“...”
ก็แอ๊บแบ้วไง มันไม่น่ารักเหรอ?
“ไม่สบายก็ไปหาหมอซะ”
“...”
นอกจากเขาจะไม่พิศวาสแล้ว ยังไล่ฉันไปหาหมออีกเหรอ! อีตาประธานบ้า เลือดเย็นอะไรขนาดนี้
“ใจดีจัง เป็นห่วงพนักงานด้วย แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันกินยามาเรียบร้อยแล้วค่ะ”
ฉันยังยิ้มใจดีสู้เสือต่อ ได้เดินหน้าขนาดนี้แล้ว ไม่ถอยง่าย ๆ หรอกนะพ่อหนุ่มหัวใจน้ำแข็ง!
“คุณเหมันต์เมื่อยไหมคะ ลิสานวดให้ไหม”
“ไม่เป็นไร ไปทำงานของคุณเถอะ”
“ตอนนี้ว่างค่ะ รองานจากทีมฝ่ายขายอยู่”
ฉันยิ้มแป้นก่อนจะเดินอ้อมไปด้านหลังของเขาอย่างถือวิสาสะ แต่ยังไม่ทันที่มือเล็กจะทาบลงบนไหล่ ก็ถูกอีกฝ่ายรั้งข้อมือไว้ ตรงกับสเต็ปที่สอง แกล้งล้มนั่งตักมันซะเลย
“ว้าย!”
สองแขนโอบกอดรอบคอร่างใหญ่ไว้ ฉันเพิ่งมีโอกาสได้ใกล้ชิดผู้ชายขนาดนี้เป็นครั้งแรก แล้วดูสิ ผู้ชายตรงหน้าฉันทั้งหล่อ ทั้งกลิ่นหอม ใจเจ้ากรรมก็เริ่มสั่นระรัวจนแทบจะกระเด็นออกมานอกอกอยู่แล้ว
“ขะ ขอโทษค่ะ”
“คราวหลังก็ระวังหน่อย”
เขาเอ่ยตำหนิพลางจ้องหน้าเขม็ง ในขณะที่มือยังคงรั้งเอวบางเอาไว้แน่นไม่ให้ตก และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะจ้องหน้าฉันนานเกินกว่าปกติ แบบนี้... ถือว่าได้ผลหรือยัง
ก๊อก ๆ
ตุบ! ว้าย!
ฉันถูกปล่อยให้ร่วงลงพื้นจนก้นจ้ำเบ้า เพียงเพราะใครบางคนเคาะประตูที่ด้านหน้า ไอ้บ้าเอ๊ย! ทิ้งลงมาได้ ก้นช้ำหมดแล้วมั้ง
“เป็นอะไรมากไหม?”
คุณเหมันต์เอื้อมมือมาดึงรั้งฉันขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ทั้งที่โมโหจนแทบกรี๊ดออกมา แต่ฉันก็ต้องแสร้งยิ้มกว้างเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความโกรธแค้นกับใคร
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”
ฉันยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องถูกผลักเข้ามาอย่างแรง เผยให้เห็นชายร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา ดูมีระดับ และคุ้นตา เพราะเขาคือคุณราชันย์ เพื่อนสนิทของคุณเหมันต์ที่เปิดห้างเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์
“ลมอะไรหอบมึงมาที่นี่วะ”
เจ้าของห้องเอ่ยทักทายเพื่อนพร้อมกับจัดชุดสูทให้เข้าที่ ฉันเองก็เตรียมจะก้าวขาออกมาจากห้องแล้ว แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อผู้มาใหม่พูดออกมาอย่างอารมณ์เสียขั้นสุด
“เป็นอย่างที่กูเดาเอาไว้เป๊ะ แม่จะให้กูแต่งกับยัยนั่นจริง ๆ”
“ยัยไหน?”
“จะใคร! ก็ยัยไอรินลูกรักเขาไง แม่งเอ๊ย!”
แฟ้มที่อยู่บนโต๊ะทำงานของคุณเหมันต์ถูกผู้ชายที่กำลังอารมณ์ร้อนจับกระแทกโต๊ะจนเสียงดังสนั่น ทำเอาฉันสะดุ้งโหยงใจสั่นด้วยความกลัว ฉันรู้มาตลอดว่าผู้ชายคนนี้อารมณ์ร้อน และขี้หงุดหงิด เพราะเคยได้ฟังจากยัยไอรินบ่อย ๆ แต่แค่นึกไม่ถึงว่าจะหนักถึงขั้นนี้
“ออกไปได้แล้ว”
คุณเหมันต์หันมาบอกฉันด้วยสายตาเรียบเฉย ราวกับชินชากับสิ่งนี้อยู่พอสมควร ฉันจึงรีบออกมาโดยว่าง่าย เพราะคงไม่ใช่แค่คุณราชันย์หรอกที่สติแตกที่รู้ว่าจะได้แต่งงานกับยัยไอริน ยัยนั่นก็คงจะมีอาการไม่ต่างกัน นึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกเป็นห่วง เลยรีบต่อสายโทรหา แต่ฉันกลับถูกตัดสายทิ้งไปดื้อ ๆ ก่อนที่ยัยนั่นจะส่งข้อความสั้น ๆ กลับเข้ามา
(เดี๋ยวโทรกลับ)
ตอนนี้ไลฟ์โค้ชของฉันกำลังเจอศึกหนัก ฉันว่างานนี้คงต้องพึ่งพาตัวเองแล้วละ เมื่อกี้สายตาของคุณเหมันต์วูบไหวไปเล็กน้อย ฉันว่าเขาน่าจะเริ่มหวั่นไหวในระดับหนึ่งแล้ว ถ้างั้นเริ่มแผนต่อไปเลยแล้วกัน
ฉันเลื่อนดูข้อความของยัยไอรินก่อนหน้า ก่อนจะไปสะดุดตากับคำว่า สร้างเรื่องบังเอิญ ทันใดนั้นแผนการก็เริ่มผุดขึ้นมาในหัว ฉันกดเข้าไปดูตารางงานของคุณเหมันต์อีกรอบ และพบว่าวันนี้ตอน 6 โมงเย็น เขามีนัดกับคุณเฑียร์ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น เป็นการนัดส่วนตัวที่ฉันไม่ต้องติดสอยห้อยตามไปด้วย ถ้าอย่างนั้นหากเขาไปเจอฉันที่หน้าร้านโดยบังเอิญ มันก็อาจจะทำให้เขารู้สึกถึงคำว่าพรหมลิขิตได้
เอาละ! รีบเคลียร์งานเลยอลิสา เย็นนี้เรามีศึกใหญ่ สู้เว้ย!
- Writer
