"ห้ามพูดมันออกมานะ ก็บอกแล้วไงว่าฉันเลือกนายแล้ว" คนตัวเล็กเงยหน้ามองเขาด้วยน้ำตา เส้นผมปลิวไหวไปตามแรงส่ายหน้า น้ำตาไหลนองสองแก้ม
พึ่บ
เขาดึงมือเธอออกก่อนจะเริ่มถอยหลังไปอีกสองก้าวเพื่อเพิ่มระยะห่างเสียงสายฝนยังคงตกอย่างหนักตอกย้ำทุกคำพูดของเขา
"ฉันว่าเราสองคนมันต่างกันเกินไป..." เขาเอ่ยเสียงแผ่วจนแทบเป็นเสียงกระซิบ
"ไม่นะ..อึก" ปิ่นมุกได้แต่ส่ายหน้าให้เขาอยู่อย่างนั้น
"ฉันว่าเราคงพยายามกันได้แค่นี้.."
และเขาก็เอ่ยประโยคนี้ออกมา คนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาเพื่อปกปิดหยาดน้ำตาที่ไหลอยู่ ค่อยๆ เงยขึ้นไปสบตาเขาอย่างช้าๆ
"พยายามเหรอ" น้ำเสียงที่สั่นเครือเอื้อนเอ่ยออกไป
"..."
"นายพูดว่าพยายามได้ไง ในเมื่อนายยังไม่ได้ทำมันเลย"
"..."
"นายไม่ได้ทำเพื่อฉันเลยสักนิด แต่นายทำเพื่อตัวเองมาโดยตลอด แล้วบอกให้ฉันเข้าใจนาย"
"..."
"ฉันไม่เข้าใจนายสักนิดเลยไฟ ฉันลองเข้าใจนายแล้ว ฉันรู้ว่านายเปล
