อชิระยืนเท้าเอวมองประตูบ้านตัวเอง ลมหายใจกระแทกออกมาหนักๆ คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นประตูบ้านปิดไว้ นั่นหมายความว่าคนที่ควรจะกลับมายังไม่กลับใช่ไหม แล้วไปไหน นี่มันเลยเวลาเลิกเรียนมาแล้วไม่ใช่หรือไง หรือว่าแอบไปรับงานพวกนั้นอีก
คิดอย่างโมโหและหงุดหงิด ควานหากุญแจบ้านเพื่อเปิดประตู แต่เสียงรถยนต์ที่แล่นเข้ามาในบริเวณบ้านก็ดึงความสนใจให้หันไปมอง
ความไม่พอใจก่อนหน้าทวีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นคนที่ตัวเองคิดว่าจะกลับมาบ้านก่อน ลงมาจากรถยนต์คันนั้น พร้อมกับผู้ชายที่ตนเคยเห็นว่านั่งทานอาหารอยู่ที่ห้างด้วยกัน คนที่ไปซื้อของวันนั้น และวันนี้ก็มาด้วยกันสองต่อสองซะด้วย
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
“สวัสดีครับอธิการ” เวลตันยกมือไหว้ตามมารยาท อชิระจึงพยักหน้ารับตามมารยาทกลับไป
“ไปไหนกันมา” หันมาถามขนมหวาน ที่กำลังขนของที่ตัวเองซื้อมาออกมาจากรถของเวลตัน โดยมีเวลตันเข้ามาช่วยถือ ช่างเป็นภาพที่มองแล้ว
