ทันทีที่รถจอดสนิทที่โรงจอดรถอชิระก็รีบเดินเข้ามาในบ้าน อารมณ์โมโหหงุดหงิดที่ค้างมาจากมหาวิทยาลัยยังคงไม่จางหาย ก็ต้องมาหงุดหงิดเพิ่ม เมื่อไม่เห็นคนที่ต้องมายืนเสนอหน้ารออยู่หน้าบ้านเช่นทุกวัน ลมหายใจกระแทกลงมาหนักๆ เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าไปในห้องครัว
ยืนเท้าเอวมองคนที่ก่อกวนอารมณ์ให้ขุ่นมัว กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัวอย่างสบายอารมณ์ มิหนำซ้ำถ้าเขาหูไม่ฝาดยังร้องเพลงคลอด้วยซ้ำ
มีความสุขจริงนะแม่คุณ
ส่วนคนที่กำลังปรุงรสต้มแซ่บกระดูกอ่อนแสนอร่อยที่ตั้งใจทำสุดฝีมือ ก็รู้สึกเหมือนมีรังสีอำมหิตอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองมายังเธอที่ด้านหลัง จึงหมุนตัวกลับไปดู และก็ใช่จริงๆ เสียด้วย
รังสีแห่งความอาฆาตแค้นแผ่กระจายอยู่รอบตัวจนรู้สึกได้ แต่เธอไม่สนใจหรอก เขาอยากจะแค้นก็เรื่องของเขา ให้ความแค้นมันจุกอกตายไปเลยก็ยิ่งดีใหญ่ เธอจะได้เสวยสุขอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว ไม่ต้องจากไปไหน
“กลับมาแล้วเหรอคะ” เอ่ย
