เคล้ง~
ช้อนอาหารร่วงหล่นใส่จานข้าว เมื่อถึงเวลารับประทานมื้อกลางวันภายในห้องทำงาน ร่างอรชรเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่สิงห์ก็นั่งอยู่รอทานพร้อมกัน
"ถ้างานมันทำให้เธอเครียดขนาดนั้น ก็กลับไปอยู่ไร่ได้นะฉันไม่ซีเรียสเรื่องหุ้นอะไร" เสียงเข้มเอ่ยเตือน เขาพอเดาได้ว่าบัวชมพูคงไม่ได้นอนเต็มอิ่ม ใบหน้าสวยไม่สดใสเหมือนแต่ก่อน
"ไว้รับผิดชอบหน้าที่นี้เสร็จ บัวก็อยากหนีไปไกลๆ เหมือนกันค่ะ"
"หนีงานหรือหนีฉัน" ร่างสูงคว้าเรียวแขนเล็กให้เธอขยับมานั่งใกล้ๆ
"ทั้งสองมั้งคะ"
"แสดงว่าโกรธฉันอยู่สินะ"
"มันหลายอารมณ์จนบัวไม่อยากคิดอะไรกับใครแล้ว" เสียงหวานบอก ร่างอรชรเลยรีบรับประทานอาหารต่อ ประเดี๋ยวต้องส่งเอกสารให้พนักงานแผนกอื่นอีก
"ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันจะไม่มาช่วยที่บริษัทนี้หรอกนะ" ร่างสูงบอกจากใจจริง ไม่มีใครพร้อมจะต้อนรับเขานอกจากบัวชมพู แต่จะให้เลือกเชื่อเธอหมดทุกอย่างเขาก็ทำไม่ได้
