สามปีต่อมา_
"ปลายฝนระวังหกล้มนะคะ อย่าพาน้องวิ่งเล่นสิลูก" บัวชมพูพยามส่งเสียงตะโกนบอกลูกสาวและลูกชาย ที่แอบลงมาวิ่งเล่นอยู่ข้างล่างบ้าน
มีกล้าและหาญเป็นพี่เลี้ยงคอยช่วยดูแล ส่วนมดแดงก็ทำหน้าที่เตรียมอาหารมื้อกลางวันอยู่ในครัว
"ปล่อยลูกๆ เล่นเถอะ วัยกำลังซนเราไปห้ามไม่ได้หรอกนะ" เสียงอบอุ่นเอ่ยบอก เดินตรงมาโอบไหล่มนของภรรยาสาว ที่ช่วงนี้กลายเป็นคุณแม่ผู้เกรี้ยวกราดแทนเขาไปแล้ว
"แต่บัวกลัวลูกเจ็บตัวอีกนะคะ ไม่อยากทำแผลให้แล้ว" หน้าสวยหันไปมองกล่องปฐมพยาบาลบนโต๊ะ เธอต้องเปิดมันออกมาใช้อยู่ทุกวัน เพราะลูกชายและลูกสาวค่อนข้างซนมากๆ ยิ่งมีพี่เลี้ยงตามใจยิ่งเล่นสนุกไม่หยุด
บางครั้งเธอจะวิ่งไล่จับให้เข้าบ้าน ก็ยังต้องวิ่งตามอยู่นานกับสามี จนต้องแกล้งยอมแพ้แล้วคนชนะก็จะหัวเราะชอบใจ
"เอาน่า เด็กซนคือเด็กฉลาดนะบัว ตอนเด็กๆ เราก็ยังซนเลยนะ"
"บัวเนี้ยนะซน?" เสียงหวานเอ่ยถามพึมพำ พอสามีพ
