รถตู้สีดำจอดรออยู่หน้าคณะเหมือนเดิม คนขับเปิดประตูให้เงียบๆ ฉันขึ้นไปแล้วหยิบมือถือขึ้นโทรหาคุณเฟอร์กัล
'เรียนเป็นไง' เสียงทุ้มตอบทันทีที่รับสาย
"ดีค่ะ มีเพื่อนแล้วด้วย"
'อือ'
"ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้หอมได้เรียนอีกครั้ง"
'ถ้าเธอพูดคำนี้อีก เดี๋ยวจะไม่ให้เรียน'
"หาาา ทำไมล่ะคะ!"
'เบื่อคำขอบคุณ อยากได้คำอื่น'
"...อย่างเช่น?"
'ชื่อฉัน ตอนอยู่ใต้ตัวฉันก็พอ'
"คุณเฟอร์กัล!!!" เขานี่มัน...ห่ามได้ทุกจังหวะจริงๆ
'หึ เดี๋ยวเจอกัน ฉันจะสอนขอบคุณเอง'
พูดจบเขาก็ตัดสายไป ฉันทอดสายตามองออกไปนอกรถดูทิวทัศน์เมือง ดูคนใช้ชีวิต ทำให้หวนคิดถึงตัวเอง ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันคงไม่มีเวลามานั่งดูแบบนี้ มีแต่วิ่งไปให้ทันงาน ทำงานใช้หนี้ ไม่ได้ลืมหูลืมตา ไม่ได้สนใจชีวิตใคร
ขณะที่ฉันกำลังนั่งหวนคิดถึงชีวิตที่ผ่านมา อยู่ๆ รถก็หยุดวิ่ง จอดหน้าตึกสูง
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันถามคนขับอย่างสงสัย แต่ยังไม่ได้คำตอบจากคน
