ฉันกอดแขนซบไหล่แกร่งอยู่แบบนั้น แต่ใจมันยังพะวงถึงผู้หญิงคนนั้น ไม่รู้สิ แค่เห็นหน้าซีด ๆ ของเธอ เห็นดวงตาแดงช้ำคู่นั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองในวันนั้น วันที่กลัวจนตัวสั่น วันที่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดไปถึงพรุ่งนี้ไหม
"คุณเฟอร์กัล..." ฉันหันไปมองหน้าเขาแบบอ้อน ๆ
"..." เขาเงียบรอฟัง
"ต้องช่วยผู้หญิงคนนั้นนะคะ"
"ถ้าพูดอีก ฉันจะโยนผู้หญิงคนนั้นออกไปนอกรีสอร์ตซะ" น้ำเสียงและสายตาจริงจัง
"วันนี้ทำงานเสร็จรึยังคะ" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที "เราออกไปเดินเล่นกันมั้ยคะ"
"ออกไปเดินเล่นฉันไม่พอใจเท่าไหร่" เขาพูดเสียงเรียบ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"งั้นดูหนังมั้ยคะ ดูหนังกัน" ว่าแล้วฉันก็เดินไปหยิบรีโมทมาเปิดทีวีทันที
"..." เขาไม่ว่าอะไร แค่ปรายตามองดูเล็กน้อย
"คุณเฟอร์กัลอยากดูเรื่องอะไรคะ" ฉันถามคนที่ยังนั่งนิ่ง ไม่รู้จะทำหน้าขรึมไปถึงไหน
"..." เขายอมลดโทรศัพท์ลง ปรายตามองทีวีเล็กน้อย ก่อนจะพูด
