วิศวะมาเฟีย เพื่อน(ไม่)รัก

ตอนที่ 8 ว่าที่ลูกเขยสุดที่รัก

พลอยใสได้ยินดังนั้นเธอก็ตกใจเป็นอย่างมาก ‘นี่เขากำลังจะทำอะไรกันแน่??’ วันนี้เธอตั้งใจจะมาบอกพ่อกับแม่เพื่อขอย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์ของเรียวตะ แต่ทว่าเขานั้นกลับพาพ่อและแม่ของเขามาสู่ขอเธอถึงที่บ้าน

‘เขามันบ้าไปแล้ว’ เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แต่ก็ยังต้องรักษากิริยามรรยาทเอาไว้ เพราะยังไงผู้ใหญ่ของฝั่งเรียวตะก็เอ็นดูเธอเหมือนกับลูกคนหนึ่ง

“วันนี้เรียวตะมาหาพ่อกับแม่ตั้งแต่เช้า เพื่อที่พาผู้ใหญ่ฝั่งของเรียวตะ มาสู่ขอหนูพลอยไงลูก” คุณดนัย พ่อของหญิงสาวพูดออกมาอย่างพอใจ เพราะเขาก็เห็นเด็กทั้งสองคนอยู่ดูแล และเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก การแต่งงานอยู่ด้วยกันกับผู้ชายที่พ่อเห็นมาตั้งแต่เด็ก คงทำให้เขานั้นสบายใจกว่าลูกสาวของตนจะไปแต่งงานกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้เรื่องภูมิหลังหรือนิสัยต่างๆ

“เราจัดงานแต่งกันเลยดีไหม ไม่ต้องหมั้นหมายกัน อยากให้ทั้งสองคนเป็นฝั่งเป็นฝากันมานานแล้ว” พ่อของเรียวตะพูดสมทบขึ้น

“อาทิตย์หน้าเลยเป็นไง แม่จะได้สั่งคนจัดเตรียมงาน” แม่ของเรียวตะพูดขึ้นมา

“ถ้าลูกๆ ทั้งสองของเราไม่ขัด เราก็จัดการงานกันเลยดีไหม” แม่ของหญิงสาวพูดสมทบมาเพิ่มอีกครั้ง

“ไม่ได้!!!” จู่ๆ หญิงสาวก็ตะโกนขึ้นมาท่ามกลางบรรยายที่ทุกคนกำลังมีความสุข และเธอก็ตกใจตัวเองเหมือนกันที่จู่ๆ ความคิดของเธอมันดันเกิดเสียงเป็นคำพูดขึ้นมา

“อ่ะ เอ่อ พลอยใส หมายถึง พลอยใสคิดว่ามันเร็วเกินไปค่ะ เราอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้กันดีไหมคะ??” เมื่อเธอได้สติก็พูดเสียงอ่อนลง เพื่อโน้มน้าวผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

“อาว่าไม่เร็วไปหรอก พลอยใส ถ้าหนูยังไม่พร้อมตอนนี้ งั้นอาทิตย์หน้าเราจัดงานหมั้นกันไว้ก่อนก็ได้ ยิ่งหนูพลอยใส สวย น่ารักและเก่งขนาดนี้ อากลัวว่าหนูจะทิ้งลูกชายของอาไปมีคนอื่นนะสิ” แม่ของเรียวตะพูดออกมา

“แต่คุณอาคะ หนูกับเรียวตะ เรา..” เธอกำลังจะพูดออกมาว่าเธอกับเขานั้นไม่ได้รักกัน จึงต้องการจะปฏิเสธออกไป แต่ทว่าเรียวตะก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

“ผมชอบพลอยใสมานานแล้วครับคุณอา ถ้าพลอยใสยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ ก็อยากหมั้นกับพลอยใสเอาไว้ก่อนก็ได้ครับ หลังจากเรียนจบเราค่อยแต่งงานกันครับ”

ชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟาฝั่งตรงข้ามเธอ และเดินตรงเข้าไปหาเธอพร้อมกับนั่งลงข้างๆ เธอและดึงตัวเธอเข้าไปกอด พร้อมโน้มจมูกฝังเข้าไปที่แก้มของเธอต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

“นี่นาย นายทำอะไรของนายเนี้ยะ!!!” หญิงสาวทั้งเขินทั้งอาย ที่จู่ เขาก็เดินเข้ามาหาเธอและทำแบบนี้กับเธอ ทำให้เธอนั้นตะเบ่งเสียงออกไปอย่างเสียงดัง แต่ทว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายกลับหัวเราะและยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“นั่งใกล้กันแล้วเหมาะสมกันมาก เหมือนกิ่งทองใบหยกเลย” แม่ของเรียวตะพูดขึ้นมา

“ใช่ค่ะ คุณหญิง คิดไม่ผิดที่ฝากให้เรียวตะดูแลลูกพลอยใส ดูสิ ห่างจากสายตาผู้ใหญ่ไปไม่ทันไรก็หวานกันเสียแล้ว” แม่ของพลอยใสพูดออกมาอย่างปลาบปลื้ม

หญิงสาวนั้นพยายามขัดขืนและปลีกตัวออกจากชายหนุ่ม แต่ทว่าเขากับตามติดเธอไม่ยอมห่าง จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เธอพยายามจะพูดและอธิบายให้ทุกคนเข้าใจก็ไม่มีใครฟังเธอเลย แถมทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากขึ้นทีไหร่ เรียวตะก็เป็นฝ่ายที่พูดแทรกขึ้นมาตลอด เธอจึงจำใจเงียบและยุติการขอย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์ของเรียวตะเอาไว้ก่อน และตอนนี้พ่อกับแม่ของเรียวตะทานอาหารค่ำกับครอบครัวเธอเสร็จก็ขอตัวกลับทันที เพราะมีงานด่วนต่อที่ญี่ปุ่น จึงมีเหล่าบอดี้การ์ดเต็มหน้าบ้านของเธอมารอรับท่านทั้งสองและเดินทางไปยังประเทศญี่ปุ่นทันที ส่วนพ่อกับแม่ของเธอก็มีนัดฮันนีมูลรอบที่ร้อยกันที่เชียงใหม่ จึงเอ่ยปากไล่เธอและเรียวตะกับมายังเพนท์เฮ้าส์หลังจากทานข้าวกันเสร็จ และผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าก็ตกลงกันว่าภายในอาทิตย์หน้าจะจัดงานหมั้นหมาย โดยทางผู้ใหญ่ของเรียวตะจะนำสินสอดมาหมั้นหมายเธอ

ตอนนี้เธอได้แต่หน้าบึ้งตึไม่พูด ไม่คุยกับเรียวตะ ตั้งแต่นั่งรถของเขากลับมายังเพนท์เฮ้าส์

เมื่อล้อรถจอดสนิทเธอก็ก้าวขาลงจากรถและเดินเข้าห้องไปโดยไม่รอชายหนุ่ม แต่ทว่าความเร็วของชายหนุ่มก็ทำให้เดินตามเธอและประชิดเธออย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะรีบเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

“พลอยใส หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เขาคว้ามือเธอเอาไว้ และดึงเธอให้หันกลับมา

“ปล่อยนะ นายเรียวตะ คนบ้า นายทำบ้าอะไรของนาย”

“ฉันทำอะไร”

“ก็นายจะมาหมั้นกับฉันทำไม ในเมื่อนายไม่ได้ชอบฉัน”

“ไม่รู้สิ ฉันอาจจะชอบเธอขึ้นมาแล้วก็ได้มั้ง”

“นายสมองกลับหรือยังไง นายก็รู้ว่าฉันกำลังจะคบกับพี่ไรอัน นายมาทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”

“หยุดพูดถึงไอ้หมอนั้น ทั้งตัวและหัวใจของเธอฉันมีสิทธิ์แค่คนเดียว ใครหน้าไหนก็ห้ามเตะต้อง”

“นายมันบ้า บ้าที่สุด ฉันจะบอกพ่อกับแม่ว่าฉันไม่หมั้นกับนาย”

“หึ คงยากหน่อยนะ เพราะคุณอาทั้งสอง ท่านชอบฉันมาก ฉันคือว่าที่ลูกเขยสุดที่รักเลยล่ะ” เขาพูดพร้อมโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ เธอ จนเธอนั้นพยายามถอยหนี จนแผ่นหลังของเธอแนบติดกับประตู

“นาย เรียวตะ นายถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ” เธอพยายามผลักชายหนุ่มออกห่าง แต่ด้วยตัวที่เขาโตมากว่าเธอ ทำให้เขานั้นไม่สะทกสะท้านหรือขยับกายแม้แต่อย่างใด

“ต่อไปนี้ ห้ามไปยุ่งกับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น เพราะเธอกำลังจะเป็นของฉัน”

“ไม่ นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน บอกแต่ให้ฉันไม่ยุ่งกับคนอื่น ทีนายยังกินผู้หญิงไม่เลือกเลย แถมยังเอามากินถึงในห้องอีก”

“ฉันคัดเกรดแล้วเธอสบายใจได้ แล้วฉันก็...ป้องกันทุกครั้ง เธอไม่ต้องกลัว เพราะฉันจะสดกับเธอแค่คนเดียว หึหึ”

“นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด ตัวเองทำได้ แต่คนอื่นทำไม่ได้ มีแต่สั่งๆๆๆ ถ้านายทำได้ ฉันก็ต้องทำได้เหมือนกัน”

“เธอจะไม่มีวันนั้นหรอกนะ เพราะฉันจะติดตามเธอทุกฝีก้าว และต่อไปนี้ถ้าผู้ชายหน้าไหนมันเข้าใกล้เธอ ชะตาของพวกมันจะต้องขาดและจบลงทันที”

“นายเรียวตะ นายมันคนไม่มีหัวใจ”

ตุ่บ.. ตั่บ.. ตุ่บ…ตั่บ..

หญิงสาวใช้มือทุบหน้าอกแกร่งชายหนุ่มรัวๆ เพื่อระบายความโกรธที่อัดอั้นอยู่ภายในใจ แต่ทว่าชายหนุ่มกลับยิ้มออกมาอย่างพอใจ เมื่อเห็นเธอโกรธและไม่พอใจเขา และใช้มือหนึ่งข้างรวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอชูขึ้นเหนือศีรษะและล็อคเอาไว้อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหูของเธอ

“ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันกินคนอื่นไปทั่ว...เธอก็ยอมเป็นของฉันสิ แล้วฉันจะมีแค่เธอ”