ตอนที่ 7 มัดมือชก
1232 Words
“นี่เธอกล้าโนบราออกไปข้างนอกอย่างนั้นเหรอ??” หญิงสาวที่กำลังเคลิ้มกับรสจูบของชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งตกใจขึ้นมาอย่างลืมตัว
เพราะเขาผละริมฝีปากออกจากเธออย่างรวดเร็ว และกำลังต่อว่าเธอในขณะที่มือเขานั้นสอดเข้ามาในชุดเดรสตัวเล็กของเธอ
“...”
“แม่งเอ้ย ใครสั่งใครสอนให้เธอแต่งตัวออกไปข้างนอกแบบนี้วะ” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหัวเสีย
“ฉันจะแต่งยังไงมันก็เรื่องของฉัน ฉันโตแล้วนะเรียวตะ ทำไมนายต้องคอยมายุ่งและวุ่นวายกับชีวิตของฉันด้วย”
“ก็ครอบครัวของเธอสั่งให้ฉันคอยดูแลเธอไงล่ะ รู้ไหมว่าฉันเหนื่อยและเบื่อขนาดไหนที่ต้องมาดูแลเด็กที่ไม่รู้จักโตเหมือนเธอ”
“นายไม่ต้องมาอ้างถึงครอบครัวฉันหรอกนะ พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านและบอกพ่อกับแม่ว่าฉันจะขอแยกอยู่กับนาย ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ ฉันจะไม่เป็นภาระนายอีกแล้ว” พูดจบหญิงสาวก็ลุกขึ้นจากตักแกร่งของชายหนุ่มทันที
“...”
“อ๋อ แล้วก็เรื่องที่ฉันกับนายจูบกันเมื่อกี้ ฉันจะคิดว่ามันไม่เคยเกิดก็แล้วกันนะ เชิญนายออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว” หญิงสาวพูดประโยคสุดท้ายทิ้งเอาไว้ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว
“ฮึก ฮือ” เธอค่อยๆ ร้องไห้ออกมาเบาๆ ในห้องน้ำ และกลั้นเสียงเอาไว้ ไม่ให้ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องเธอตอนนี้ได้ยิน เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอนั้นกำลังอ่อนแอ
เธอพยายามสัญญากับตัวเองว่าจะไม่กลับไปรักเรียวตะอีกครั้ง แต่ทว่าทำไมเมื่ออยู่ใกล้เขาเท่าไหร่ ทำไมหัวใจของเธอมันคอยเต้นแรงทุกที ทำไมหัวใจของเธอไม่ยอมฟังคำสั่งจากสมองของเธอเลยนะ
เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เป็นวันสดใสของใครหลายๆ คน แต่ไม่ใช่กับเธอ เมื่อคืนกว่าเธอจะร้องไห้เสร็จก็ปาไปหลายนาที และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องน้ำก็ไม่พบชายหนุ่มอยู่ภายในห้องนอนของเธอแล้ว
ด้วยความที่เธอเหนื่อยล้ามาทั้งวัน จึงเอนตัวลงนอนบนเตียงและผล็อยหลับไปในที่สุด
วันนี้เธอตั้งใจแล้วว่าจะกลับบ้านไปพบพ่อกับแม่ของเธอเพื่อที่จะขออนุญาตท่านทั้งสองย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์ของชายหนุ่ม เพื่อย้ายไปอยู่คอนโดส่วนตัวเพียงลำพัง
เธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วและเดินทางด้วยรถแท็กซี่ไปยังบ้านของตัวเองทันที
จริงๆ แล้ว เธอนั่นมีรถมินิคูเปอร์คูใจสีขาวอยู่หนึ่งคัน แต่หลังจากที่ต้องย้ายมาอยู่เพนท์เฮ้าส์กับชายหนุ่ม เขาก็สั่งให้เธอไม่ให้ขับรถทันที เหตุผลที่เขาให้กับพ่อแม่ของเธอ เพราะเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่อยากให้ไปไหนมาไหนเพียงลำพัง ดังนั้นรถคู่ใจของเธอนั้นจึงจอดเหงาอยู่ที่บ้านของเธอนั่นเอง
หลังจากเธอเดินทางมาถึงบ้านของตัวเองก็ก้าวขาลงจากแท็กซี่ทันที บ้านของเธอนั้นไม่ใหญ่มากเมื่อเทียบกับบ้านของเรียวตะ พื้นที่บ้านของเธอมีเนื้อที่ประมาณเพียงแค่ 2 ไร่เศษๆ เพียงเท่านั้น
บ้านของเธอเป็นบ้านสไตล์อังกฤษ ตกแต่งแนววินเทจ ออกแบบสวยงามเรียบง่ายดูมีเสน่ห์ โทนสีขาวสะอาดตา รอบๆ บ้านของเธอนั้นถูกไปด้วยไม้ประดับและดอกไม้นานพันธุ์ เพราะแม่ของเธอนั้นชอบต้นไม้และดอกไม้เป็นอย่างมาก และตั้งอยู่ย่านคนรวยอยู่ไม่ห่างจากใจกลางเมืองมากนัก
เมื่อเธอเดินเข้ามาถึงที่จอดรถเธอก็แอบสงสัยเล็กน้อย เพราะรถที่จอดอยู่ในโรงจอดรถคู่กับรถคู่ใจของเธอนั้นเป็นสปอร์ตแม็คลาเรนสีขาวของชายหนุ่มที่เธอร้องไห้ให้กับเขาเมื่อคืนนั่นเอง
“นายจะมาบ้านฉันทำไมกันนะ??”
เธอพูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน หญิงสาวก็พบว่าชายหนุ่มพูดคุยและรับประทานของทานเล่นกับพ่อแม่ของเธออย่างสนุกสนานและยังมีพ่อกับแม่ของเรียวตะอีกด้วย
นี่เขากำลังจะทำอะไรกันแน่ หญิงสาวคิดอยู่ภายในใจ ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ เดินเข้าไปหาพ่อกับแม่ของเธอและของชายหนุ่ม
“สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่” เธอยกมือไหว้อย่างนอบน้อมทำความเคารพพ่อกับแม่ของเธอ และหันไปยกมือไหว้พ่อกับแม่ของเรียวตะเช่นเดียวกัน
“สวัสดีค่ะ คุณอาเคนตะ คุณอาธรรมิกา” ทุกคนรับไหว้หญิงสาวและมองดูเธออย่างเอ็นดู
พ่อของเรียวตะเป็นชาวญี่ปุ่น และได้มาพบรักกับคุณอาธรรมิกาที่เมืองไทยทั้งสองจึงตกหลุมรักและแต่งงานกัน
“อ้าว มาแล้วเหรอลูก แม่กำลังให้แม่บ้านเตรียมกับข้าวสุดโปรดของหนูไว้รอเลย” คุณหญิงอารียา แม่ของพลอยใสพูดกับลูกของเธอ
“คะ?? คุณแม่รู้ได้ยังไงคะว่าหนูจะมา”
“ก็พ่อเรียวตะนะสิ บอกว่าหนูจะกลับบ้านมาเซอร์ไพรส์พ่อกับแม่ แม่ก็เลยเตรียมเซอร์ไพรส์หนูกลับยังไงล่ะ” แม่ของหญิงสาวเดินเข้ามากอดลูกด้วยความคิดถึง เมื่อหญิงสาวได้รับอ้อมกอดอันอบอุ่นของแม่ก็น้ำตาคลอทันที
“คุณแม่คะ...”
“โตเป็นสาวแล้วไม่ร้องไห้แล้วนะ อายเขา” แม่ของเธอแซวเธอด้วยความเอ็นดู เธอจึงพยักหน้าและเดินตามแม่ของเธอเข้าไปนั่งลงยังโซฟารับแขกในบ้าน ที่ตรงข้ามกับชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย จนเธอสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
เธอจึงหันไปทักทายพ่อกับแม่ของเรียวตะ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากชายหนุ่มทันที
“คุณอาสบายดีไหมคะ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ไปหาที่บ้านเลย”
“ไม่เป็นไรเลยจ้ะ อาก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไหร่ แล้วอาทั้งสองคนก็สบายดี หนูพลอยสบายดีไหมจ้ะ อยู่กับเรียวตะเป็นยังไงบ้าง ลูกชายของแม่ดูแลหหนูดีไหม??” แม่ของเรียวตะถามเธอกลับมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“เอ่อ คือ...ดะ ดีค่ะ คุณอา เรียวตะดูแลหนูดีทุกอย่างเลยค่ะ” หญิงสาวตอบไปอย่างเกรงใจ และก็ไม่อยากให้ทางผู้ใหญ่เป็นห่วง แต่มันก็เป็นเรื่องจริงอยู่บ้าง ถ้าตัดเรื่องผู้หญิงอื่นและเหตุการณ์เมื่อคืน เขาดูแลไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่ที่เคยให้คำสัญญากับผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเลยล่ะ
“ถึงว่าดูแลดีขนาดนี้ ปกติอาไม่เคยเห็นลูกชายของอาดูแลใครดีขนาดนี้ อาคิดว่าเรียวตะลูกของอาหลงรักหนูเข้าแล้วล่ะ”
“อะไรนะคะ??” เธอถามออกมาอย่างตกใจ หูของเธอไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม ที่แม่ของเรียวตะบอกว่า นายนั่นกำลังชอบเธออยู่
“ก็วันนี้เรียวตะ บอกให้อาทั้งสองมาสู่ขอหนู เพื่อหมั้นหมายยังไงล่ะ”
“อะไรนะคะ เมื่อกี้ คะ..คุณอาว่ายังไงนะคะ!!!”
- Writer
