14 โลกสลาย ปรายฟ้าปรือตางัวเงีย ความง่วงยังเกาะกุมทุกขอบขุมความรู้สึก ขณะขยับร่างกายก็รู้สึกเมื่อยขบอย่างบอกไม่ถูก เสียงครวญครางผ่านลำคอของเธอพลอยปลุกคนที่นอนอยู่ข้างกันด้วย ร่างบางพลิกตะแคง กะพริบเปลือกตาท้าแสงสว่างอยู่หลายครั้งจนใบหน้าคนข้างกายชัดเจน ปราบต์เองก็ปรือมองเธอเช่นกัน ปรายฟ้าช็อกตาเบิกโพลง รับรู้ว่านี่คือความจริงหาใช่ภาพฟุ้งในฝัน ร่างบางผุดนั่ง รีบคว้าผ้าห่มที่หลุดลุ่ยอย่างไม่ทันระวังให้กระชับปิดอก เหลือบมองเขาที่เรือนร่างเปลือยไม่ต่างกัน แถมผ้าห่มยังคลุมถึงแค่บั้นเอว ขนอ่อนช่วงวีไลน์โผล่ให้เห็นจนสาวน้อยตกใจร้องกรี๊ดออกมาในที่สุด “กรี๊ดดด!!” “เดี๋ยวๆ ร้องทำไม เงียบก่อน” ร่างบางพรวดพราดลงจากเตียง ปราบต์จึงคว้าหมอนมาปิดช่วงกึ่งกลางกาย ใบหน้าหล่อนซีดเผือด ดวงตาไม่คลายความช็อกและดูคล้ายว่ากำลังกลั่นน้ำตาออกมา “นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น คุณข่มขืนฉัน” “เปล่านะ ไม่ได้ข่มขืนซะ