เด็กแฝดคนนั้นเป็นลูกของท่านประธาน (คนซึน)

ฉันท้องกับคุณ

18

ฉันท้องกับคุณ

สองสัปดาห์แรกที่เก็บข้าวของออกจากบ้านที่อาศัยหลับนอนมาร่วมยี่สิบปี ปานเดือนพาปรายฟ้ามาอยู่คอนโดมิเนียมใจกลางมหานครที่เธอซื้อไว้ พักที่นี่เยียวยาจิตใจสักประเดี๋ยวแล้วค่อยคิดกันต่อว่าจะไปอยู่ที่ไหน ปานเดือนนั้นเอาแต่พร่ำขอโทษลูกสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่อ่อนแอไม่ต่อสู้เพื่อรักษาสิทธิ์ของตัวเอง

“ในเมื่อแม่ก็แค้นแล้วทำไมไม่ใช้กฎหมายจัดการเขา ถึงไม่มีทะเบียนสมรสแต่หนูคิดว่าพอมีทางจะฟ้องได้นะคะ ทุกคนในสังคมรับรู้ว่าแม่แต่งงานอยู่กินกับพ่อมาเป็นสิบๆ ปี”

“สิบปีค่อยแก้แค้นก็ยังไม่สายลูก เขาคิดว่าเขาชนะก็ปล่อยให้ลำพองใจไปก่อน วันหนึ่งเราจะเหยียบเขาให้มิดจมดิน แม่ขอโทษนะลูกที่มีปัญญาปกป้องได้เท่านี้”

ปรายฟ้าเคารพการตัดสินใจของท่าน เข้าใจดีว่าในสภาพที่ความรู้สึกบอบช้ำก็ไม่อยากลงมือทำอะไร เพียงอดคิดไม่ได้ว่าหากเกิดการฟ้องร้องโอกาสชนะก็มีสูง แต่คงเสียเวลาและไม่มีทางได้บิดากลับมา ซึ่งปรา