คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

เด็กเสี่ย(ต่อ)

นักเรียนหญิงทั้งหมดหกคน รวมถึงข้าวหอมนั่งเรียงแถวหน้ากระดานเตรียมรอการลงโทษจากอาจารย์ฝ่ายปกครอง โดยก่อนหน้าอาจารย์ได้ให้นักเรียนทั้งหกคนโทรแจ้งผู้ปกครองให้เข้ามารับทราบและรับรู้ปัญหาของการทะเลาะวิวาทในครั้งนี้ ในระหว่างที่รอเหล่าผู้ปกครองเดินทางมานั้น อาจารย์ก็ได้ทำการสอบถามถึงสาเหตุต่างๆที่เป็นจุดเริ่มต้นในครั้งนี้

"ยัยข้าวหอมน่ะสิคะ เป็นเด็กเสี่ย ขายตัว คุณครูคะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก อาจทำให้โรงเรียนเสียชื่อเสียงได้นะคะ"

"ใช่ๆ พวกเราเห็นกับตา พ่อแม่ก็ตายหมดแล้ว แล้วใครก็ไม่รู้มาส่งแถมยื่นเงินให้ตั้งหลายพัน"

"พวกเธอเห็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ?"

อาจารย์ฝ่ายบุคคลซึ่งดูหัวโบร่ำโบราณ นิสัยเจ้าระเบียบและเคร่งครัดวินัยอยู่เป็นทุนเดิม เมื่อได้ยินเรื่องเพ้อเจอเสี้ยมให้คนเข้าใจผิด เเทนที่จะไตร่ตรองด้วยเหตุผล แต่กลับปักใจเชื่อเกินครึ่ง และหันมาจ้องมองข้าวหอมและเตรียมจะเล่นงานเธอ

หากเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง โอกาสเต็มร้อยที่ข้าวหอมจะต้องโดนเด้ง พ้นสถานะการเป็นนักเรียนของสถาบันการศึกษาแห่งนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้…

"เป็นอย่างที่เพื่อนๆ ว่าหรือเปล่าข้าวหอม?"

"ไม่ใช่ค่ะ ข้าวยืนยันได้" ข้าวหอมเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีจริงจัง ก็เพราะเธอไม่ได้เป็นเด็กเสี่ยอะไรนั่นจริงๆ เธอกับอาพายุไม่เคยมีเรื่องเกินเลยเกิดขึ้น !

"เธอมีอะไรมายืนยันงั้นหรอ?"

คล้ายกับว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองท่านนั้นพยายามให้เธอยอมรับซะให้ได้ จะเป็นไปได้อย่างไร!ในเมื่อมันไม่ใช่ความจริง! ข้าวหอมเองก็เริ่มหมดความอดทน ปกติเธอเป็นเด็กเรียบร้อยมากแต่พายุมักจะบอกและเตือนเธออยู่เสมอว่าอย่าเป็นคนดี และซื่อจนเกินไปเพราะอาจจะโดนเอาเปรียบได้ ข้าวหอมเลยมีนิสัยที่ต่างจากเดิมเล็กน้อยนั่นคือสู้คนมากขึ้น

"และมีอะไรมายืนยันว่าข้าวเป็นอย่างที่คนพวกนั้นพูด!"

"ข้าวหอม!!!"

"ก๊อกๆ ขออนุญาตค่ะอาจารย์ ผู้ปกครองนักเรียนมาครบทุกคนแล้วค่ะ"

ก่อนที่อาจารย์จะต่อว่าข้าวหอมต่อ ก็มีเสียงดังขึ้นขัดจังหวะตามด้วยประตูที่ถูกเปิดออก เหล่าผู้ปกครองต่างเดินมาดูลูกตัวเอง บ้างโอดครวญจะเป็นจะตายที่ใบหน้าลูกตัวเองมีรอยข่วนเล็กเท่ารอยแมวข่วนเท่านั้น แต่กลับทำท่าโวยวายเตรียมจะหาเรื่องคนทำ ต่างจากข้าวหอมที่สภาพยับเยิน ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ใบหน้ามีทั้งรอยข่วนและรอยฟกช้ำ นี่ยังไม่รวมบนเนื้อตัวเเขนขาที่เธอถูกคนห้าคนรุมทำร้าย คิดว่าคนตัวเท่าแมวแบบเธอจะเอาอะไรไปสู้…

"คะ คุณพายุ!!"

ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงเรียกและเหล่าคนที่ทำหน้าเหวอเมื่อพบว่าเขาคือใคร! และมาในฐานะผู้ปกครองของเด็กคนไหน!?

"เป็นยังไงบ้างข้าวหอม!?"

พายุเดินเข้ามาคุกเข่าลงกับพื้น และจับแขนของข้าวหอม มือหนายกขึ้นปัดผมเผ้าที่บดบังใบหน้าของเด็กสาวไว้ เมื่อพบว่าใบหน้าของคนตัวเล็กเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว และรอยขีดข่วนบ้างยังมีเลือดซึม พายุกัดฟันแน่น อารมณ์เขาตอนนี้ไม่แน่ว่าสามารถระเบิดโรงเรียนได้ทั้งโรงเรียน!

"อะ เอ่อ… คืออย่างนี้นะคะคุณพายุ"

อาจารย์ฝ่ายปกครองที่ก่อนนี้ทำหน้าโหด บัดนี้กลับกลายเป็นหน้าถอดสีจนราวกับร่างไร้วิญญาณเมื่อรู้ว่าผู้ปกครองของข้าวหอมคือ ‘คุณพายุ’ ผู้บริหารของโรงเรียนแห่งนี้ที่นานๆ ทีจะปรากฏตัวสักครั้ง และแน่นอนว่าการมาของของเขาทำให้เหล่าอาจารย์หรือแม้กระทั่งฝ่ายบริหารจัดการต้องอกสั่นขวัญผวากันมากน้อยเพียงใด เพราะใครๆต่างก็รู้ว่าชายหนุ่มสวมเเว่นบุคลิกดูสุภาพน่าเกรงขามคนนี้ แท้จริงอารมณ์ร้อนและน่ากลัวแค่ไหน!

"เพราะอะไร?"

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ แต่กลับทำให้ทุกคนภายในห้องนิ่งงัน ต่างคนต่างหันมามองเขาอย่างไม่สามารถละสายตาไปไหนได้ ยิ่งเป็นเด็กนักเรียนหญิงกลุ่มนั้นยิ่งนิ่งอึ้งกันเป็นแถบๆ เมื่อเห็นว่าคนที่มาส่งข้าวหอมเมื่อเช้าไม่ใช่ชายแก่อ้วนลงพุงบ้าตัณหา แต่คือหนุ่มหล่อมาดนิ่ง ที่ฉายรังสีความน่าเกรงขามจนคนอื่นๆขนลุกไปตามๆกัน

"เพราะอะไรข้าวหอมถึงมีสภาพแบบนี้!"

พายุตะโกนสุดเสียงด้วยความโมโหสุดขีด เรื่องงานน้อยนักที่เขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ แต่พอเป็นเรื่องของข้าวหอมเท่านั้นแหละ บอกได้คำเดียวเลยว่า พัง! วันนี้พังกันเป็นแถบๆ แน่นอน!

"ตอบ!"

"คุณอาคะ ใจเย็นๆนะคะ ข้าวไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่_"

"เงียบ!"

ข้าวหอมที่เห็นว่าชายหนุ่มเหมือนจะควบคุมอารมณ์เดือดดาลไม่อยู่ เธอจึงรีบลุกขึ้นไปคว้าแขนแกร่งไว้พร้อมกับจะห้ามปราม แต่กลับถูกตะคอกกลับ ทำให้เจ้าตัวตกใจจนคอตก มือเล็กรีบปล่อยออกจากแขนแกร่งทันทีและเปลี่ยนมาเป็นจับมือตัวเองไว้เเทน เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน อาพายุที่เธอเห็นทุกวันคือผู้ชายใจดี สุภาพเป็นที่สุด ต่างจากวันนี้หลายขุม ข้าวหอมเกิดอาการกลัวจนตัวสั่น ได้แต่ปิดปากเงียบไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้เพียงนิด

"เป็นใบ้หรอครับ อาจารย์นพนภา ผมถามก็ช่วยตอบผมหน่อยสิครับ"

น้ำเสียงเยือกเย็นที่ดูเหมือนจะสุภาพแต่เปล่าเลย มาทั้งชื่อเต็มขนาดนี้อาจารย์คนที่ถูกถามถึงกับขาสั่นไม่กล้าสบตา ได้แต่เอ่ยติด ๆ ขัด ๆ

"อะ เอ่อ ๆ…เพียงเเค่เรื่องทะเลาะกันระหว่างเด็กเท่านั้นค่ะ มะ ไม่มีอะไรค่ะคุณพายุ"

ทั้งอาจารย์ฝ่ายปกครองและอาจารย์ที่พาเหล่าผู้ปกครองเข้ามาล้วนแต่ทำตัวไม่ถูก แสดงท่าทีเลิ่กลักอย่างเห็นได้ชัด เหมือนเดาอนาคตตัวเองออกว่าจะต้องเจอกับอะไรต่อจากนี้!

"หรอครับ แค่เรื่องทะเลาะกัน"

พายุพูดเสียงต่ำ เขาเอามือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงตามด้วยการเดินสำรวจเหล่านักเรียนและผู้ปกครองกลุ่มนั้น ซึ่งทุกคนต่างก้มหน้างุด ใครเล่าจะไม่รู้จักชายหนุ่มผู้นี้ดี

ผู้ปกครองส่วนมากที่ส่งลูกมาเรียนที่นี่ก็ล้วนแล้วแต่อยู่ในแวดวงนักธุรกิจทั้งนั้น และเหตุผลที่ส่งลูกๆมาก็เพื่ออยากสานสัมพันธ์อันดีกับผู้บริหารโรงเรียน แถมโรงเรียนเเห่งนี้ยังขึ้นชื่อเรื่องระบบการสอนที่ดีเลิศใครบ้างจะไม่อยากเข้ามา แต่ละปีมีการสอบแข่งขันกันอย่างหนัก ใช่ว่ามีเงินแล้วจะเข้าได้ เด็กที่มาเรียนที่นี่ต้องมีความสามารถจริงๆเท่านั้น จึงจะผ่านการคัดเลือกและได้เข้ารับการศึกษา

พายุเดินวนกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าข้าวหอมมือที่ล้วงกระเป๋าถูกดึงออกและเปลี่ยนมาเป็นลูบผมข้าวหอมแทน หญิงสาวที่ยืนก้มหน้าตัวสั่นสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโดนสัมผัส พายุเลื่อนมือลงมาจับเเขนเล็กไว้ หมุนซ้ายขวาสำรวจร่างกายเธออย่างละเอียด ก่อนที่จะดึงเธอให้มายืนประจันหน้ากับทุกคน พร้อมประกาศกร้าว!

"เพราะเรื่องทะเลาะกันเล็กน้อย ทำให้เด็กที่อยู่ในความรับผิดชอบของผมสภาพเป็นแบบนี้! ถ้าเด็กของผมผิดจริงผมยินดีรับผิดชอบ แต่ถ้าเธอไม่ผิด ผมจะฟ้องให้หมด! รอยแดงรอยละล้าน รอยช้ำสองล้าน รอยข่วนมีเลือดออกรอยละห้าล้าน!!"

พายุตะโกนออกมาสุดเสียงทำเอาคนได้ยินฉี่แทบราดกันทุกคน นี่มันไม่ใช่แค่คำขู่ แต่เขาเอาจริง! แม้เธอไม่ใช่ญาติพี่น้องหรือคนในครอบครัวเขา แต่ตอนนี้เธออยู่ในความดูแลของเขาทั้งหมด ดูสิว่าเขาจะจัดการกับคนที่กล้าแตะต้องข้าวหอมยังไง!