เด็กเสี่ย
1316 Words
วันเวลาผ่านไปเกือบสามเดือนที่ข้าวหอมมาอยู่ในการดูแลของพายุ ทั้งสองจึงเริ่มสนิทกันมากขึ้น สามารถพูดคุยหยอกล้อกันได้ในหลายเรื่อง ข้าวหอมมีหน้าที่เรียนหนังสือ คอยดูแลงานบ้านต่างๆร่วมกับป้าผิง และคอยเชื่อฟังทำตามคำสั่งของพายุอยู่เนืองๆ
นับวันพายุแทบจะย้ายบ้านมาอยู่กับเธอแล้วด้วยซ้ำ จากที่ตอนเเรกบอกว่าจะไปๆมาๆ แต่ตอนนี้กลับมานอนบ้านหลังเดียวกับข้าวหอมแทบจะทุกครั้ง มาทานข้าวเย็นฝีมือแม่ครัวตัวน้อย คอยสอนการบ้านเธอในทุกๆวัน ช่วงนี้พายุจึงดูเหมือนมีหน้าที่รับผิดชอบเพิ่มขึ้น เขาลืมการเที่ยวสังสรรค์ไปได้พักใหญ่เลยทีเดียว
ข้าวหอมเองช่วงนี้ก็เป็นช่วงใกล้จะเรียนจบม.ปลาย เตรียมตัวสอบเข้ารั้วมหาลัย เธอจึงต้องการคนติวหนังสือให้ ซึ่งแน่นอนว่าตัวเลือกหลักของข้าวหอมคืออาพายุผู้เชี่ยวชาญของเธอ ข้าวหอมไม่มีเพื่อนสนิท เพราะเธอสวยจนเกินไป นี่คือเรื่องจริง!ไม่ใช่การหลงตัวเอง
ข้าวหอมสวยกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันมาก ทำให้เพื่อนผู้หญิงส่วนมากจะอิจฉาเธอ ชอบนินทาลับหลัง จึงไม่มีใครอยากคบหา และข้าวหอมเองก็ไม่สนใจและไม่อยากมีเพื่อนเเบบนี้สักเท่าไร เธอเพียงแค่ตั้งใจเรียนในแต่ละวัน และรอเวลาที่จะได้กลับบ้านมาเจออาพายุ ซึ่งเป็นทั้งสังคมและครอบครัวของเธอ
"อ้าว ทำไมยังไม่ไปโรงเรียนอีกละข้าวหอม นี่จะเเปดโมงแล้วนะ?"
พายุที่เพิ่งแต่งตัวเตรียมจะไปทำงาน เดินลงบันไดมาจากชั้นบน พร้อมกับติดกระดุมตรงแขนเสื้อพลางเอ่ยถามหญิงสาวในชุดนักเรียนที่นั่งทำหน้าตาเป็นกังวลอยู่บนโซฟาด้านล่าง โดยมีป้าผิงพยายามถักเปียให้เธออยู่
"ข้าวหอมบอกว่าลุงที่ขับรถรับส่งโทรมาบอกว่ารถเสียน่าจะมาช้านิดหน่อยค่ะคุณพายุ" นี่ไม่ใช่เสียงตอบกลับจากข้าวหอมแต่เป็นป้าผิงที่ตั้งอกตั้งใจถักเปียข้างสุดท้ายให้ข้าวหอมอยู่เอ่ยอธิบายกับเขา
"จริงเหรอครับ งั้นผมไปส่งข้าวก็ได้นะ"
"อาพายุจะไปส่งข้าวหรอคะ?" ข้าวหอมที่นั่งเงียบอยู่ จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ราวกับรอคอยให้ชายหนุ่มไปส่งเธอซะอย่างนั้น
"ไปส่งก็ได้ ทางผ่านพอดี"
"งั้นไปกันเถอะค่ะ ข้าวไม่อยากไปสาย ^^ "ข้าวหอมรีบลุกขึ้นอย่างลืมตัว เธอส่งยิ้มให้ชายหนุ่มพร้อมกับวิ่งหากระเป๋าอย่างลนๆ แต่กลับหาไม่เจอ!
"ข้าวหาอะไรลูก?" เป็นป้าผิงที่เอ่ยถาม
"ข้าวหากระเป๋าอยู่ค่ะ" ข้าวหอมสีหน้าเคร่งเครียด เธอเหมือนคุ้นๆว่าตัวเองถือลงมาแล้ว แต่พอจะออกไปกลับหาไม่เจอซะอย่างนั้น
"อ่านหนังสือจนเอ๋อรึไง สะพายอยู่บนหลังตัวเองแท้ๆ"
พายุที่เดินมาจากทางด้านหลังเอ่ยขึ้น พร้อมกับมือหนายกกระเป๋าที่สะพายอยู่บนหลังของเด็กสาวขึ้น ด้วยแรงมหาศาลบวกกับข้าวหอมตัวเล็กนิดเดียว จึงลอยติดขึ้นไปพร้อมกับกระเป๋าดีที่เขาไม่ยกขึ้นสูงมาก แต่ก็สามารถสร้างเสียงบ่นจากป้าผิงที่พายุบังอาจแตะต้องสาวน้อยอันเป็นที่รัก
"อาพายุ! ปล่อยข้าวลง!"
"คุณพายุ! เดี๋ยวเถอะ!ไม้ป้าอยู่ไหน? ปล่อยน้องลงเลย!" ป้าผิงทำท่าง่วนมองหาไม้ หรืออุปกรณ์ช่วยชีวิตข้าวหอมเตรียมจะไล่ฟาดเขาเหมือนเป็นเด็ก พายุหัวเราะร่าให้กับทั้งสองคน
"ครับๆ ไม่แกล้งแล้ว เดี๋ยวนี้ดูออกเลยนะครับว่าใครเป็นลูกรักป้าผิงเนี่ย"
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง
เมื่อเดินทางไม่ถึง 20 นาที รถของชายหนุ่มก็ขับมาจอดถึงหน้าโรงเรียนที่สาวน้อยนั่งยิ้มอยู่ข้างๆเขาต้องเข้าไปศึกษาหาความรู้
"ขอบคุณนะคะอาพายุ"
ข้าวหอมลงจากรถ เธอหันมากล่าวขอบคุณและยกมือไหว้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับ ผ่านกระจกรถที่ถูกเปิดลง ข้าวหอมเตรียมตัวที่จะเดินเข้าประตูโรงเรียนไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคนที่นั่งอยู่ในรถ
"ตังค์ค่าขนมหมดรึยัง" ชายหนุ่มสวมแว่นเอ่ยถาม พร้อมกับยืดตัวออกมาอีกฝั่งเพื่อให้เธอได้ยินชัดขึ้น
"ใกล้จะหมดแล้วค่ะ" หญิงสาวพยักหน้าตอบกลับ
"อ่าฮะ" พายุเองก็พยักหน้าเบาๆ ก่อนที่เขาจะควานหากระเป๋าตังค์และหยิบแบงค์สีเทาออกมาให้เธอจำนวนสามใบ
"อะ ค่าขนมเธอวันนี้" เขายื่นเงินให้กับหญิงสาว
"ขอบคุณนะคะ แต่ข้าวขอเป็นแบงค์เล็กได้ไหมคะ ที่โรงเรียนไม่ค่อยมีทอน"
หญิงสาวเอ่ยอย่างคนซื่อ ทำเอาพายุเผลอยิ้มออกมาให้กับท่าทีของเธอ ให้แบงค์พันไม่เอา อยากได้แบงค์เล็ก โอเคๆ นี่สินะข้าวหอมของจริง
"ขอบคุณค่า^_^ บ๊ายบาย อย่าลืมมารับข้าวด้วยนะคะ"
หญิงสาวยกมือไหว้ก่อนที่จะรับเงินกับพายุอีกครั้ง สาวน้อยโบกมือหยอยๆ ให้กับชายหนุ่มก่อนที่จะขับรถออกไปด้วยท่าทีสดใสยิ้มแย้ม เธอจึงลืมสังเกตุไปเลยว่ามีกลุ่มเพื่อนคู่อริของเธอยืนดูสถานการณ์อยู่
"พ่อตายแม่ตายปุ๊บ หันไปซบอกเสี่ยปั๊บ แรดจริงๆว่ะ ฮ่ะๆ "
ข้าวหอมหันขวับไปตามต้นทางของเสียงน่ารังเกียจนั่นทันที ก็พบกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงในห้องประมาณสี่ถึงห้าคนที่จ้องจะหาเรื่องและนินทาข้าวหอมอยู่เป็นประจำ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าข้าวหอมจะโกรธมากกว่าครั้งก่อนๆ จะว่าเธอเสียๆหายๆยังไงข้าวหอมไม่สนใจ แต่อย่าลามปามถึงพ่อแม่ และผู้มีพระคุณของเธอเด็ดขาด!
"นี่เธอพูดอะไรของเธอ!" ข้าวหอมแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจอย่างยิ่ง มือเล็กกำเข้าหากันเเน่น อย่างข่มกลั้นอารมณ์
"จะอะไรซะอีก ก็พูดเรื่องเธอนั่นแหละ ยังไงเดี๋ยวนี้รับบทเด็กเสี่ย มีผู้ชายมีอายุมาเลี้ยงงั้นหรอ?"
"แกอย่าไปว่าอย่างนั้น คนแบบยัยข้าวหอมก็คงเป็นปกติที่ทำแบบนั้น"
"เด็กเสี่ย คงไม่มีเงินไม่มีที่ซุกหัวนอนสินะ ถึงเอาตัวเข้าแลกให้ผู้ชายเลี้ยง ฮ่าๆ ๆ ๆ " เสียงเย้ยหยันแถมหัวเราะชอบใจจากคนกลุ่มนั้น ข้าวหอมกัดฟันแน่นตาแดงก่ำด้วยความโกรธ!
"หยุด!"
เสียงแข็งที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีสวย แต่ถึงอย่างไรเด็กนักเรียนหญิงกลุ่มนั้นก็ยังไม่หยุดเอ่ยวาจาไร้การศึกษา ข้าวหอมจึงเริ่มหมดความอดทน!
"ธรรมดา มีหน้ามีนมก็คงต้องใช้ให้เกิดประโยชน์สินะ อยากเห็นหน้าเสี่ยเฒ่าของเธอจัง คงแก่เงอะงะใกล้เข้าโลงแต่เงินหนาสิท่า ฮ่าๆ ๆ ๆ "
"บอกให้หยุดไง!!"
ความอดทนที่มีขาดสะบั้นลง! เมื่อคนตรงหน้ายังไม่หยุดพูดจาเสียๆหายๆ แม้จะดูถูกว่ากล่าวข้าวหอมยังไงเธอไม่มีทางโมโหจนขาดสติขนาดนี้ แต่นี่มาว่า "อาพายุ" คนที่เธอให้ความเคารพที่สุด เขาดีกับเธอมาก มากซะจนคนพวกนี้ไม่มีสิทธิ์มาใช้คำพูดต่ำๆทำให้เขาแปดเปื้อน!
สิ้นสุดเสียงตะโกนของข้าวหอม ตามด้วยร่างเล็กที่พุ่งตัวต่อยสาวปากแซ่บคนนั่นจนหน้าหงาย แต่ด้วยกลุ่มนั้นมีมากกว่า ทำให้เกิดการทะเลาะวิวาท ตะลุมบอนกันเกิดขึ้น! และตามมาด้วยการดื่มน้ำเย็นที่ห้องฝ่ายปกครอง!
- Writer
