"แก่แล้วแก่เลยจริง ๆ "
ข้าวหอมได้ฟังสิ่งที่ชายหนุ่มบอกนั้นแล้ว เธอรับรู้ได้ถึงความจริงจังจากน้ำเสียงที่เปล่งออกมา แต่ก็ยังมีอคติไม่กล้าเชื่อใจเขาอีก คนเราสามารถให้โอกาสได้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สำหรับความเชื่อใจมันมีให้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ถ้าเลือกที่จะสร้างบาดแผล ต้องยอมรับว่าบาดแผลนั้นจะไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้มีเพียงแค่ใช่ยาประคบรักษาอาการ หรือไม่ก็สาดน้ำร้อนราดให้แผลมันเหวอะหวะหนักกว่าเดิม...เช่นเดียวกับบาดแผลในใจเธอตอนนี้ แม้เวลาจะเยียวยามันได้บ้างเล็กน้อย แต่มันไม่เคยหายขาดได้เลยสักที
"ยิ่งแก่ยิ่งหล่ออันนี้ไม่เถียงนะ"
พายุกลับหันเรื่องเข้าข้างยกยอตัวเองซะอย่างนั้น ข้าวหอมไม่พูดอะไรต่อ เธอส่ายหน้าและหันออกนอกหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งข้าง ๆไม่มีปฏิกริยาใด ๆ พายุจึงขับรถออกไป จุดมุ่งหมายของเขาในตอนแรกกะว่าจะพาข้าวหอมไปซื้อของสักหน่อย แต่ไม่รู้ว่าถ้าพาไปแล้วเธอจะยอมซื
