"ปล่อยข้าวนะ"
"ขอจุ๊บนิดเดียวเอง ไม่ได้ทำตั้งนาน มาม่ะสาวน้อย มาให้เสี่ยจุ๊บซะดีๆ"
"แหวะ เสี่ยไม้เอกหายน่ะสิ"
ข้าวหอมที่หลุดออกจากอ้อมกอดของพายุได้ก็วิ่งมาหลบแถวโต๊ะทานอาหารทันที คล้ายกับคนหนีตาย แต่ก็ยังไม่วายเหน็บแนมพายุที่แทนตัวเองว่าเสี่ย พอได้ยินข้าวหอมสวนคืนก็ถึงกับตาโต
"มานี่เดี๋ยวนี้"
"ไม่"
ข้าวหอมยังคงเอ่ยเสียงเเข็ง เธอยืนหลบอยู่ตรงนั้นไม่นานก็เหลือบไปเห็นกล่องของขวัญที่วางเรียงกันอยู่ ตอนนี้คงเหลือเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่พายุไม่ได้ให้คนทำความสะอาดเก็บไป ข้าวหอมยืนนิ่งสักพักจ้องมองกล่องสี่เหลี่ยมตรงหน้าจนไม่ทันสังเกตุว่าพายุเดินอ้อมมาโอบกอดจากด้านหลัง
"อุ้ย " หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้สึกตัวได้จากสัมผัสที่โอบกอดเอวบางไว้หลวมๆ พร้อมกับใช้คางวางเกยไว้บนไหล่เธอและซุกหน้าเข้าหาซอกคอขาว พายุเอ่ยเสียงอู้อี้
"นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่เตรียมรอข้าวไว้ทุกปี"
"แล้วเมื่อคืนก็จ้าง
