"ป้าผิงสวัสดีครับ"
ชายหนุ่มในชุดสูทสวมเเว่นตากรอบใสเดินเข้ามาในบ้านที่เป็นสถานที่และจุดเริ่มต้นของความทรงจำที่มี บ้านหลังนี้ยังคงเหมือนเดิมไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไป จะมีก็แค่เด็กรับใช้คนใหม่ที่มาเพิ่มหนึ่งคน เขาจ้างมาเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าผิงและดูแลงานบ้าน
หญิงชราที่นั่งอยู่บนเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกอยู่ข้างบ้านค่อยๆหันมาและส่งยิ้มให้กับพายุ ตั้งแต่ที่ข้าวหอมไม่อยู่รอยยิ้มของป้าผิงก็เป็นรอยยิ้มธรรมดาไม่ได้ร่าเริงและสื่อความสุขออกมาทางสายตาเหมือนแต่ก่อน
"มาแล้วเหรอลูก เป็นไงเหนื่อยไหม?" ประโยคธรรมดาที่เเฝงไปด้วยความห่วงใยทุกครั้งที่ได้ยิน
"นิดหน่อยครับ "
พายุนั่งลงข้างๆกับป้าผิง พร้อมเอนตัวลงนอนเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้า หลังจากที่ขับรถเดินทางมาหลายชั่วโมง เมื่อมาถึงก็ต้องรีบเข้าเคลียร์งานที่บริษัทก่อน สร้างความไม่พอใจให้ใครบางที่เป็นผู้ร่วมเดินทางเพราะเธออยากกลับบ้านมาก่อน
"ป้าผ
