"เลิกงานแล้วไปไหนต่อป่ะ"
"ไม่จ้า ว่าจะกลับไปอ่านหนังสือ วันนี้ไม่มีงาน"
"ร้องเพลงล่ะ?"
"ช่วงนี้สลับกับพี่กาย คนละวันร้านเงียบ ๆ อ่ะ ร้องสองคนเขาจ้างไม่ไหว"
"โอเคโอ " เจแปนทำท่าโอเคเข้าใจ ในแบบฉบับของตัวเองก็คือการบิดตัวขยิบตาอะไรของมันนั้นแหละ และพูดสำเนียงแปลก ๆ คนอื่นอาจจะมีขนลุกขนพองบ้าง แต่สำหรับข้าวหอมที่ได้ยินได้เห็นทุกวัน บอกได้คำเดียวเลยว่าเธอชินชาเอาเสียเเล้ว
"งั้นสรุปตอนเย็นมึงว่าง?"
"ว่างอะไร ก็บอกจะอ่านหนังสือ" ข้าวหอมคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย จู่ๆเจแปนที่เล่นโทรศัพท์อยู่ก็หันมาจ้องตาเธอด้วยอาการแปลกๆดูพิลึกชอบกล
"ไม่ มึงต้องว่าง เพราะคุณพายุชวนไปกินชาบู อ๊ายยยย! กรี๊ดๆ ๆ ๆ"
"โอ้ยอิแปนหยุด! มันแสบแก้วหู! มึงจะร้องทำไมเนี่ย"
ข้าวหอมเอามือปิดหูทันที ดีที่โซนที่พวกเธออยู่พี่พนักงานในบริษัทกลับกันหมดแล้ว ทำให้คนที่ต้องทนฟังเสียงกรี๊ดกร๊าดของเจแปนมีแค่ข้าวหอมคนเดียว
"คุ
