คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

ฮอตเนิร์ด

"ดูพอยังคะ ถ้ายังจะให้ดูใหม่"

ชายหนุ่มที่สวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เอ่ยเรียกสาวน้อยที่นั่งหันหลังรอให้เขาใส่เสื้อผ้าเสร็จ พายุเอ่ยหยอกล้ออย่างคนอารมณ์ดี เขาไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว เห็นก็เห็นไปสิ แค่เขาไม่ใส่เสื้อไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน อีกอย่างเขาก็ไม่ได้คิดอะไรที่ไม่ดีกับเธอสักหน่อย แค่เห็นว่าข้าวหอมน่าแกล้งเท่านั้น

"ข้าวไม่ได้ดู!!" สาวน้อยหันขวับทันที พร้อมกับเอ่ยเสียงสูงอย่างมีพิรุธ

"อย่าหัดเป็นเด็กขี้โกหกสิ"

"ข้าวแค่เห็น~เฉยๆ" เมื่อไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร ข้าวหอมเลยได้แต่จำใจยอมรับด้วยเสียงเบาหวิวจนแทบจะไม่ได้ยิน

"แล้วไงต่อ?"

"ขะ ข้าวตกใจนิดหน่อย เคยเห็นแค่เวลาพ่อถอดเสื้อโชว์แม่ มีแต่พุงโตๆ ข้าวไม่เคยเห็นแบบนี้"

ข้าวหอมอธิบายซะเห็นภาพเลยทีเดียว น้ำเสียงใสเอ่ยออกมาอย่างซื่อตรง เขานั่งลงข้างๆกับคนตัวเล็ก พร้อมกับยกมือหนาขึ้นขยี้ผมเธอเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้ระคนเอ็นดู

"เธอนี่นะ"

"อาพายุมีรอยสักด้วยหรอคะ? ข้าวเห็น"

"มีสิ ถามทำไม"

"ข้าวคิดว่าคุณอาจะเป็นพวกหนุ่มเนิร์ดซะอีก รักสะอาด ไม่ชอบเข็มหรือรอยสักประมาณนี้ค่ะ"

"ครั้งแรกที่เธอเจอฉันเธอก็คิดแบบนั้นหรอ?"

"ใช่ค่ะ คุณอาดูเป็นผู้ใหญ่ สุขุม สุภาพ "

"แล้วแบบนี้เธอจะคิดยังไง จะมองฉันแบบไหนหรอ?"

พายุเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงฟังดูปกติ แต่เเววตากลับจ้องลึกเพื่อรอคำตอบบางอย่างจากสาวน้อยน่ารักที่ยิ้มกว้างให้กับเขา

"เท่มากเลยค่ะ^-^"

"ข้าวไม่รู้ว่าเรียกถูกไหม เห็นเพื่อนๆเขาคุยกัน แบบฮอตเนิร์ด คุณอาเป็นแบบนั้นหรือเปล่าคะ?"

ผิดคาดจริงๆ ข้าวหอมไม่ได้มีท่าทีกลัวหรือรังเกียจอะไรเขาสักนิด กลับยิ้มกว้างและตอบกับเขาด้วยท่าทางที่สื่อความหมายเดียวกับคำพูดของเธอไม่มีผิด

"ตาถึง ฮ่ะ ฮ่าๆ ๆ"

แปลกจัง...เขาไม่เคยรู้สึกหลงตัวเองเท่านี้มาก่อนเลย เขารู้สึกว่าทัศนคติของเด็กคนนี้น่าสนใจพอสมควร

"แล้วเธออยากรู้ไหมว่ามีตรงไหนอีก"

"ตรงไหนหรอคะ?" ข้าวหอมเอียงคอถามอย่างสงสัย พายุยังไม่ทันได้ตอบกลับอะไร เพียงแค่สายตาหลุบต่ำก้มลงมองตรงบริเวณหน้าขาและเป้ากางเกง ข้าวหอมที่มองตามถึงกับดีดตัวลุกขึ้นยืนตัวตรงแหน๋ว!

"มะ ไม่เป็นไรค่ะข้าวไม่อยากรู้แล้ว" ข้าวหอมส่ายหน้าจนคอแทบหลุด เธอคาดเดาจากสายตาว่ามันต้องเป็น...ตรงนั้นแน่ๆ!

"อะไรของเธอข้าวหอม มันอยู่ตรงหน้าขาฉัน ยังสักไม่เสร็จ"

"อ๋อ~" หญิงสาวร้องอ๋อทันที เธอเผลอถอนหายใจอย่างลืมตัว ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย

"ข้าวเอายามาให้ค่ะ ป้าผิงขึ้นบันไดมาไม่ไหว"

"เอาไว้นั่นแหละ เดี๋ยวฉันเช็ดหน้าเสร็จค่อยกิน"

พายุเอ่ยโดยไม่หันไปมองข้าวหอมต่อ ชายหนุ่มเตรียมจะหาสำลีกับคลีนซิ่งเผื่อมาเช็ดทำความสะอาดใบหน้า เพราะเขายังไม่กล้าล้างหน้าล้างตาอย่างปกติ อาจจะด้วยสภาพร่างการที่ไม่สะดวกมากนัก จะอาบน้ำหรือแปลงฟันยังลำบากเลย เขารู้สึกขัดๆ เคืองๆ นิดหน่อยที่จู่ๆก็ต้องมาใส่อะไรที่คล้ายปลอกคอยักษ์ แถมขยับทีรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ สงสัยพรุ่งนี้คงไปทำงานไม่ไหวละมั้ง

"อาพายุจะทำอะไรหรอคะ?"

"เช็ดหน้า ฉันล้างหน้าล้างตาไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่"

"ให้ข้าวช่วยนะคะ"

สาวน้อยถือวิสาสะหยิบสำลีในมือของชายหนุ่มมาเตรียมจะเช็ดทำความสะอาดให้เขา มือเรียวเล็กบรรจงเทน้ำยาทำความสะอาดผิวหน้าใส่สำลีแผ่น ข้าวหอมใช้ขาข้างหนึ่งชันบนเตียง ส่วนอีกข้างแตะพื้น เผชิญหน้ากับชายหนุ่ม

"ข้าวขอถอดแว่นอาพายุออกได้ไหมคะ"

"อื้อ"

พายุพยักหน้าเบาๆเป็นการอนุญาต เขาไม่พูดอะไรต่อ เพียงแค่จ้องมองเจ้าของใบหน้าสวยใสตามวัยของเธอ ข้าวหอมถอดแว่นที่เขาสวมออกช้าๆ เขากระพริบตาถี่เพียงไม่นานก็ปรับสายตาได้เป็นปกติ สายตาเขาไม่ถึงกับสั้นมาก ที่ใส่เเว่นเพราะต้องทำงานอยู่กับหน้าจอบ่อยครั้งจึงจำเป็นต้องถนอมสายตา

สำลีเปียกชุ่มเล็กน้อย ค่อยๆเช็ดไปตามบริเวณผิวหน้าของใช้หนุ่มอย่างเบามือ สัมผัสนุ่มนวลออนโยนจากคนที่อยู่ตรงหน้าทำให้พายุรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก เปลือกตาสองบ้างค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ ปล่อยให้หญิงสาวบรรจงเช็ดใบหน้าคมอย่างตั้งใจ

"ถอดแว่นแล้วคุณอาไม่เหมือนเดิมเลยค่ะ"

"หืม? ทำไมหรอ?"

"ไม่รู้สิค่ะ หรือข้าวไม่ชินมั้ง"

"อะไรของเธอ แล้วเธอชอบแบบไหนมากกว่ากัน"

พายุขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาลืมตาขึ้นมาเป็นจังหวะเดียวกับที่ข้าวหอมก้มลงเช็ดหน้าให้เขาพอดี ทำให้ทั้งสองเผลอสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ เข้าหอมที่ใบหน้าอยู่เหนือชายหนุ่มก็ชะงักไปเช่นเดียวกัน เธอจ้องมองดวงตาคู่คมคู่นั้นอย่างลืมตัว นี่เป็นครั้งเเรกที่ข้าวหอมได้ใกล้ชิดและสบตากับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อของตัวเอง มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่เธอนั้นกลับบอกไม่ได้ว่ามันคือความรู้สึกแบบไหน ชอบ? ...บ้าน่า! เธอนะชอบผู้มีพระคุณของตัวเองได้อย่างไรกัน แถมทั้งสองเพิ่งเจอกันได้เพียงสองวัน ที่เธอรู้สึกตอนนี้อาจจะแค่ชื่นชมชายหนุ่มตรงหน้าที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่างทั้งหน้าที่การงาน หน้าตา นิสัย ฐานะ ทุกๆ อย่างล้วนเพียงแค่ขื่นชมและเคารพเท่านั้น....

"ถามว่าชอบแบบไหน?" ชายหนุ่มไม่เพียงไม่หลบตา แต่เข้ากลับจ้องเธอตาไม่กระพริบเพื่อรอคำตอบจากคนตัวเล็ก

"แบบไหนคุณอาก็ดูดีหมดค่ะ ข้าวชอบทุกแบบ อาพายุใส่แว่นก็ดูเป็นผู้ใหญ่น่าเคารพ ถอดแว่นก็ดูหล่อเท่ไปอีกแบบหนึ่งค่ะ"

"ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอประจบคนเก่งขนาดนี้ข้าวหอม"

"ข้าวพูดจริงๆนะคะ หรือถ้าอาพายุไม่เชื่อก็ลองไปถามคนอื่นดูสิค่ะ"

ข้าวหอมเก็บสำลีที่ใช้เเล้วรวมๆ กันเตรียมที่จะไปทิ้งถังขยะ และบอกลาชายหนุ่มเพื่อกลับห้องของตัวเองซึ่งอยู่ข้างกันกับห้องของพายุ แต่ก่อนที่เธอจะลุกจากเตียงกลับโดนมือใครอีกคนคว้าหมับเข้าให้!

"เดี๋ยวสิจะไปไหน?"

"ข้าวก็จะกลับห้องไงคะ ข้าวทำเสร็จแล้ว"

"ยัง ยังมีอีกเรื่องที่เธอต้องทำให้ฉัน"

ไม่ว่าเปล่า จู่ๆพายุก็ขยับเข้าใกล้หญิงสาวเล็กน้อย ใบหน้าคมแสดงท่าทีไม่พอใจ จนคนเห็นถึงกับหน้าเปลี่ยนสี อยู่ๆเขานั้นก็ทำหน้าเหมือนโกรธขึ้นมา สาวน้อยไม่รู้ว่าตัวเองนั้นทำอะไรผิด พอเห็นแววตาขุ่นเคืองพร้อมกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่มเธอยิ่งตกใจจนตัวสั่น พยายามอดกลั้นดวงตาสั่นระริกที่เหมือนว่าน้ำตาจะตั้งท่ารอไหลอยู่รอมร่อ

"อึก! คุณอาจะให้ข้าวทำอะไรหรอคะ?" หญิงสาวเอ่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"ฉันจะให้เธอ... เธอเอา!"

"!!!"

"เอายามาหยอดตาให้หน่อย แสบตา ฮ่าๆ ๆ ๆ"

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างพอใจที่แกล้งคนตัวเล็กได้อีกครั้ง ดูหน้าเธอสิ จะร้องก็ไม่กล้าร้องจะหนีก็ไม่กล้าหนี เวลาข้าวหอมทำหน้าเหมือนกลัวเขาทีไร เขามักจะนึกอย่างแกล้งเธอขึ้นมาทุกที

"คุณอา! ทำไมชอบแกล้งข้าวแบบนี้คะ!

"ก็เธอมันน่าแกล้งนี่น่า แต่เวลาออกไปใช้ชีวิตข้างนอกอย่าซื่อเชื่อคนง่ายเกินไปเข้าใจไหม หัดสู้คนบ้าง ฉันเเกล้งเธอได้ แต่คนอื่นอย่าให้เขาทำเด็ดขาด ต้องหัดมีเล่ห์เหลี่ยมทันคน หรือถ้าใครหน้าไหนมันมารังแกเธอสู้ไม่ไหวก็บอกฉัน ฉันจะช่วยเธอเอง"

"ขอบคุณนะคะ ว่างๆ อาพายุก็สอนวิชาเจ้าเล่ห์แบบที่คุณอาชอบทำให้ข้าวบ้างสิคะ"

ข้าวหอมส่งยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม เธอไม่โกรธหรอกที่เขาแกล้งเธอ เธอรู้สึกว่าเขาสอนวิชาการใช้ชีวิตในเเบบที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน ถือได้ว่าเป็นเรื่องที่ดี...

"เหมือนโดนหลอกด่า ฮ่ะ ๆ "