สารวัตรตะวันจ้องมองหน้าพร้อมกับความรู้สึกแย่ไปกับคำพูดของหญิงสาว แลดูเหมือนว่าคนตรงหน้าคงอัดอั้นมานานจนกล้าที่จะพูดให้เขาได้รับรู้ เสียงร้องไห้ปล่อยโฮยิ่งทำให้สารวัตรตะวันรู้สึกเวทนาคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อย ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับใช้ฝ่ามือหนาลูบสัมผัสแผ่นหลังของลักขณาเบา ๆ ปลอบประโลมให้อีกคนรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง และปล่อยให้เธอร้องไห้ออกมาจนพอใจ เพราะบางความรู้สึกถ้าได้ร้องไห้ออกมามันก็อาจทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างได้ไม่มากก็น้อย
"ถ้าคุณรู้สึกเหนื่อย คุณลองเดินออกมาจากตรงนั้นดีกว่าไหมครับ" เสียงทุ้มรีบหาทางออกช่วยเธออย่างไม่รอช้า ไม่ได้จะสนับสนุนให้เธอต้องเลิกกับสามี
"ถ้ามันทำได้ง่ายอย่างที่คุณว่า ฉันก็คงจะไปนานแล้วมั้งคะ"
"เพราะคุณรักเขามากสินะครับ คุณถึงต้องยอมทนอยู่แบบนี้"
ลักขณาได้แต่นิ่งเงียบ ตอนแรกพยายามปฏิเสธหัวใจตัวเอง จนนานวันเข้าเธอก็หลงรักเขาจนไม่อาจห้ามใจตัวเองได้ไหว รักที่เป็นเ
