ปัทกรณ์เดินตรงไปที่ชายหาด ผืนน้ำทะเลสีฟ้าครามกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตานัก สายตาคมจ้องมองอย่างนึกอยากประชดกับคำพูดนั้นของลักขณาอยู่ไม่น้อย ร่างสูงเดินลงไปในน้ำทะเลอย่างไม่คิดชีวิตเลยสักนิด เดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดมุ่งหมายของปลายทาง
"คุณปัทนี่นาเขากำลังจะทำอะไรน่ะ?" กวินที่เดินเล่นอยู่กับภรรยาและเด็ก ๆ จ้องมองการกระทำนั้นของปัทกรณ์อย่างไม่เข้าใจ
"อากาศร้อนหรือเปล่าคะ คงอยากเล่นน้ำ"
"แต่เขาเดินเหม่อนะ หรือคิดจะฆ่าตัวตาย?"
"บ้าหน่าพี่วิน พี่ปัทเขาไม่ตายง่าย ๆ หรอกค่ะ เขาเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเก่านะ พูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้เลย"
"แต่ดูสิ เขาไปเดินไปไกลมากแล้วนะ ใกล้จะมิดท่วมหัวอยู่แล้วนะลิน"
"คุณลิน คุณวิน มาอยู่ที่นี่เอง พอดีมีคนมาหาค่ะ" ลักขณาบอกกับสองสามีภรรยาที่เธอได้เดินตามหามาหลายนาทีเพิ่งจะพบเจอหน้า ทำเอาสองหนุ่มสาวต้องหันมาส่งยิ้มให้อีกครั้ง
"ใครมาเหรอครับคุณอุ้ม เขาอยู่ที่ไหนกัน?"
