สี่วันต่อมา
ปัทกรณ์ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น ข้างเตียงของคนป่วยมีทั้งพ่อแม่และน้องชาย ทุกคนต่างจับจ้องมองหน้าเหมือนกับมีคำถามมากมายที่อยากจะได้คำตอบ ทำให้คนป่วยที่เพิ่งฟื้นต้องเอามือกุมขมับบีบคลึงไปมาเบา ๆ
"เป็นยังไงบ้างตาปัท แกจำทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ได้ไหม?" คุณเพียงเพ็ญถามลูกชายขึ้นพร้อมกับลุ้นระทึกคำตอบที่จะได้ยิน
"ปวดหัวมากเหรอพี่ปัท ให้ผมเรียกหมอดีกว่านะ" ฝ่ามือหนาของปัทกรณ์รีบยกขึ้นโบกมือปฏิเสธทันที
"ไม่ต้อง ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
"แกทำไมได้จมน้ำเกือบตายเป็นผีเฝ้าทะเล เกิดอะไรขึ้นตาปัท" คุณทรงพลถามลูกชายขึ้นอีกครั้ง
ปัทกรณ์จ้องมองใบหน้าของทุกคนสลับกันไปมา ก่อนจะหันไปมองรอบบริเวณห้องหวังว่าจะเจอใครอีกคน แต่เขาก็ต้องผิดหวังอีกครั้งแล้ว คนที่คิดว่าจะได้เห็นหน้าเธอกลับไม่ได้อยู่ตรงนี้เลย
"ผมหลับไปกี่วันเหรอครับพ่อ?"
คุณเพียงเพ็ญถึงกับเอามือทาบอกอย่างโล่งใจ อย่างน้อยก็ยังจำได้ว่าใครเป็นใคร
