"แกชะเง้อคอมองหาหนูอุ้มเหรอตาปัท?" คุณทรงพลทั้งที่รู้อยู่เต็มอกก็ยังแกล้งถามลูกชายอยู่แบบนั้น ไม่รู้จะสงสารหรือสมเพชลูกชายดี ที่ทุกวันนี้กลายเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านหน้าของลักขณาเพียงเท่านั้น
"เขายังไม่เลิกงานอีกเหรอครับพ่อ ทำไมวันนี้เขาปล่อยให้ลูกอยู่กับเราดึกแบบนี้ได้ล่ะ"
"พอดีเพื่อนเขามาจากกรุงเทพฯ เห็นว่าจะออกไปทานข้าวเย็นด้วยกัน ดึก ๆ ก็จะมารับกลับไปนอนที่ห้องด้วย"
"เพื่อนจากกรุงเทพฯ เหรอครับ เขามีเพื่อนกี่คนเชียว เมื่อก่อนไม่เห็นจะออกไปพบปะใคร นอกจากน้องสะใภ้ผม"
"ก็ให้เขาได้ไปไหนมาไหนบ้างเถอะ ชีวิตก็เลี้ยงลูกลำบากคนเดียวมาตั้งนาน ถ้าอยากจะออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างคงไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไรนัก"
"ก็จริงอย่างที่พ่อว่า แต่เพื่อนที่ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ?"
"ทำไมล่ะ แกหึงเขาเหรอถ้าหากว่าเขาจะไปกับผู้ชาย"
"ผมมีสิทธิ์เหรอครับพ่อ ผมมีสิทธิ์อะไรในตัวเขาบ้างล่ะ แม้แต่สิทธิ์ในตัวลูกผมยัง
