ในขณะที่สองคนได้แต่ฟาดฟันกันกลับไปกลับมา อชิราไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่ามีสายตาอาฆาตของฉัตรชฏาจ้องมองมาที่เขาและเธอ เขายังคงเดินตามหญิงสาว และปล่อยให้เธอเลือกของตามที่เธอต้องการ ดูสิว่าแม่ตัวแสบจะหยุดเมื่อไหร่ เพราะเท่าที่เขาถืออยู่เธอก็ได้ของจำเป็นไปจนครบแล้ว แต่เธอก็ยังไม่หยุดเลือกซื้อของต่อ
“เฮ้อ..เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย” หญิงสาวบิดขี้เกียจอย่างลืมตัว ในขณะที่คนตัวโตที่เดินตามมาหมั่นไส้เหลือเกิน เพราะคนที่หิ้วของพะรุงพะรังนั้นคือเขา
“เหรอครับ ไม่ทราบว่าซื้อมาทั้งหมดนี้ กะจะใช้ทั้งชีวิตเหรอครับคุณดาริน” คำพูดประชดประชันของเขาทำให้หญิงสาวหันกลับไปมองด้วยรอยยิ้มเยาะ
“เปล่าหรอกค่ะ ที่ซื้อมาส่วนใหญ่จะเอาไปบริจาค” รอยยิ้มเยาะของหญิงสาวผุดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่กล่าวจบ
“ว่ายังไงนะ!!” ชายหนุ่มอุทานด้วยความโมโห ถ้าแม่ตัวเล็กจะอยากแกล้งเขาชนาดนี้ เขาก็คงจะแกล้งให้เธออยู่กับเขาไปนานๆ เพื่อเอาคืนบ
