พันธะรักเด็กเลี้ยงมาเฟีย

บทที่ 7 คลาดกัน

ตอนเที่ยง

ติ้ด ติ้ด ติ้ด!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้มิวาสะดุ้งตื่น เธอดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอน ขยี้ผมยุ่งเบา ๆ พลางมองเพดานด้วยความรู้สึกปนเปกันระหว่างเหนื่อยล้าและต้องฮึดสู้

เปิดเรียนวันแรกของปีสี่... และวันชำระค่าเทอมงวดแรก

เงินก้อนเล็ก ๆ ที่ได้จากการเบิกล่วงหน้าเมื่อคืน ยังอุ่น ๆ อยู่ในบัญชี แต่แทบไม่เหลือเมื่อเทียบกับภาระที่รออยู่

ไม่รอช้า เธอรีบเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็คว้ากระเป๋าใบเก่งออกจากห้องเช่าทันที

เธอมาถึงมหาวิทยาลัยก่อนเวลาเล็กน้อย ตั้งใจตรงไปยังฝ่ายการเงินโดยไม่แวะทักใคร เพราะเป้าหมายวันนี้คือการ "เคลียร์" ภาระหนึ่งให้จบไปทีละอย่าง

ตอนนี้แถวหน้าช่องจ่ายเงินเริ่มยาวขึ้นทีละนิด มิวาคว้ามือถือขึ้นมาดูยอดเงินในแอปพลิเคชัน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เงินก้อนนี้แค่พอผ่อนค่าเทอมงวดแรก... แต่ถ้าไม่มีเงินก้อนใหม่อีกเร็ว ๆ นี้ ทุกอย่างจะสะดุดหมด ไม่ใช่แค่เรียน แต่รวมถึงชีวิตของภูวาด้วย

เธอกัดฟันแน่น ในใจสะกดตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้

ต้องหางานพิเศษเพิ่มอีก… ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ตาม

“ชำระเงินเรียบร้อยแล้วค่ะ นี่ค่ะใบเสร็จ งวดต่อไปเป็นเดือนหน้านะคะ”

เสียงของเจ้าหน้าที่ดังขึ้นพร้อมกับยื่นใบเสร็จให้ มิวาพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะโค้งศีรษะแสดงความขอบคุณ แล้วจึงก้มลงมองใบเสร็จในมือตัวเองอย่างเหม่อลอย

เธอจ้องตัวเลขบนกระดาษแผ่นนั้นอยู่ครู่หนึ่ง กว่าจะรู้ตัวก็เดินออกมาจากห้องการเงินจนมากถึงถนนหน้าตึกนี้แล้ว ทว่า...

บรึนนน! เอี๊ยด!

เสียงเบรกกระทันหันดังลั่นทำเอาหัวใจเธอหล่นวูบ เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรถยนต์หรูสีดำจอดปาดอยู่ไม่ไกล พร้อมเสียงตะโกนจากคนขับ

“เดินยังไงวะ! อยากตายหรือไงหา?!”

“ขอโทษค่ะ! ขอโทษจริง ๆ ค่ะ!”

มิวารีบก้มหัวขอโทษหลายครั้ง เสียงสั่นเล็กน้อย ด้วยความตกใจ โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร และตัวรถก็ไม่ได้รับความเสียหาย

เมื่อรถค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไป เธอก็เผลอมองตามสายตาไปยังเบาะหลังของรถคันนั้น ที่นั่งอยู่ด้านในคือชายหนุ่มสวมเสื้อช็อปสีแดงด้านในใส่เสื้อยืดสีดำ ตัดกับแว่นดำที่บดบังใบหน้า ทว่าแววตาภายใต้กรอบแว่นนั้นกลับดูน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก

คงเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่แน่ ๆ

...ดีนะ ที่ไม่มีเรื่องไปมากกว่านี้

ทันใดนั้นเอง...

“มิวา! ทางนี้ หาตั้งนานแน่ะ!”

เสียงใสคุ้นหูดังมาจากด้านขวา เธอหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นวิเวียน เพื่อนสนิทที่รู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่ง กำลังโบกไม้โบกมืออยู่ใต้ร่มไม้หน้าตึกกิจการนักศึกษา

มิวายิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหา

“เมื่อเช้าหายเงียบเลย โทรก็ไม่รับ เป็นไงบ้าง เคลียร์ค่าเทอมเสร็จยัง?” วิเวียนถามพลางยื่นแก้วชานมเย็นให้

“เพิ่งเสร็จเลย” มิวารับแก้วมาก่อนจะพ่นลมหายใจยาว “จ่ายแล้วเหลือตังค์แค่ค่ารถกับข้าวมื้อเดียว... วิเวียน นี่ถ้าไม่มีเงินล่วงหน้านะ ฉันคงดรอปไปแล้วจริง ๆ”

“เธอแม่งโคตรเก่งอะ รอดทุกด่านเลยเว้ย” วิเวียนพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะมองหน้าเพื่อนอย่างเป็นห่วง “แต่ก็อย่าฝืนมากนะ ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อย”

“อืม... ขอบใจนะ” มิวายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเบนสายตาไปทางลานจอดรถ ยังจำได้ดีว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น รถหรูคันนั้น... เธอเห็นเงาของใครบางคนนั่งนิ่งอยู่ในเบาะหลัง แค่เสี้ยววินาทีก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง มันทั้งเย็นชา เย่อหยิ่ง และ...อันตราย

“คิดอะไรอยู่?” วิเวียนถาม

“เปล่า ไม่มีอะไร ไปเรียนกันเถอะ เดี๋ยวอาจารย์เช็กชื่อ” มิวาว่าพลางออกเดินนำ พร้อมใบหน้าเรียบเฉยที่ปิดบังความรู้สึกข้างใน

ทว่าภายใต้แววตานั้น... มีบางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป

อีกด้านของรถคันหรู

ไซม่อนนั่งนิ่งอยู่บนเบาะหนังแท้สีดำสนิท เบื้องหน้าเป็นกระจกรถที่สะท้อนเงาใบหน้าของเขาอันเคร่งขรึม ผมดำสนิทถูกเซ็ตอย่างเรียบเนี๊ยบ เสื้อช็อปสีแดงถูกซ่อนอยู่ใต้แจ็กเก็ตตัวแพงที่ไม่เข้ากับอากาศร้อนกรุงเทพฯ สักนิด

ดวงตาคมกริบทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเพียงด้านหลังของหญิงสาวคนหนึ่งที่เพิ่งเดินสวนผ่านหน้ารถเขาไป ร่างเล็กผมยาวยุ่งนิด ๆ เหมือนเพิ่งตื่นนอน รีบเร่งจนแทบไม่ทันได้ระวังรถ เธอเอียงตัวขอโทษแล้วก้มหน้าเดินเร็วจากไป

“น่าจะเด็กปีหนึ่งใช่ไหม...ไม่รู้จักระวังบ้างเลย” คนขับบ่นอุบอิบพลางเหลือบมองกระจกหลัง

ไซม่อนไม่พูดอะไร เพียงแค่นิ้วเรียวเคาะเบา ๆ กับที่วางแขน หางตายังเหลือบมองร่างบางที่ห่างออกไปเรื่อย ๆ

เขาไม่ได้สนใจใครมากนัก ไม่ใช่คนช่างสังเกตอะไรเป็นพิเศษ แต่มีบางอย่างในท่าทางรีบเร่งของเธอ...บางอย่างที่ทำให้เขาจำเงาหลังนั้นได้ติดตา ทั้งที่ไม่เคยเจอมาก่อน

“ไปได้แล้ว” เขาบอกคนขับเสียงเรียบ ขณะดวงตายังค้างอยู่ตรงจุดที่เธอเดินลับตา

จากนั้นรถคันหรูก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปอีกครั้ง เหมือนเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น

แต่...กลับมีบางสิ่งบางอย่างเริ่มเคลื่อนไหวอยู่ในใจเขาโดยที่ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ