คนมันหึง(ไม่รู้ตัว)
656 Words
“วันเสาร์เหรอ?” เธอกรอกตาไปมาเหมือนใช้ความคิด ก่อนจะยิ้มเขินจนแก้มแทบแตก “ไม่ว่างแล้วล่ะ เพราะมีเดต กับ...แฟน”
ทัดเทพหน้าเข้มขึ้นทันใด “เหอะ! มันเพิ่งจะสารภาพรัก แล้วเราก็ไม่เล่นตัวเลย ทำตัวง่ายไปรึเปล่า ให้สถานะแฟนเลยเหรอ”
“พูดเล่นก็ไม่ได้...ก็แค่ไปเดตเอง ทำตัวง่ายอะไร พี่มินนี่ หัวโบราณเหรอ?”
“ไปเดตของผู้ชาย มันก็หวังทั้งนั้นแหละ”
“ทำไม แซนด์ก็หวังเหมือนกัน”
“แซนด์!” เขาร้อนใจขึ้นมาเลย
“แซนด์โตแล้วน่า ดูแลตัวเองได้ พี่มินไม่ต้องห่วงหรอก เอาเป็นว่าปีนี้พี่มินไม่ต้องรำคาญแซนด์แล้ว อุ๊ย! ปอมเปย์คอลมา อื้อ น่ารักจัง จู่โจมเร็วชะมัด”
ชนัญยุดากระดี๊กระด๊า ลุกจากเตียงจะออกจากห้อง แต่โดนเกี่ยวมือไว้เสียก่อน
“คุยกันตรงนี้แหละ” สายตาของทัดเทพบอกว่านี่เป็นคำสั่ง ไม่ใช่คำขอ...
ชนัญยุดาหน้าเหวอนิดหน่อย แต่ก็ยอมถอยกลับไปนั่งบนเตียง ทิ้งตัวลงนอนเกลือกกับผ้าห่มผืนหนาเพราะความขวยเขิน กดรับวิดีโอคอลสายของปอมเปย์ด้วยความตื่นเต้น
“หวัดดี” เธอทักทายด้วยเสียงสอง...
ทัดเทพพยายามทำตัวสงบ ทั้งที่ใจกำลังวุ่นวายเต็มที่ แสร้งทำเป็นพิมพ์งานหน้าคอมฯ ด้วยเสียงรัวแป้นพิมพ์ดังกว่าปกติ
“นี่ห้องนอนแซนด์เหรอ?”
“เปล่า ห้องพี่ชายน่ะ”
ห้องพี่ชายเหรอ...ทำไมวันนี้ ถึงรู้สึกไม่ชอบคำว่าพี่ชายเลยวะ
“แซนด์ลูกคนเดียวไม่ใช่เหรอ”
“อื้อ ลูกชายเพื่อนแม่น่ะ พี่มินทัดเทพไงรู้จักปะ บ้านอยู่ติดกัน สนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว พี่มินช่วยติวหนังสือให้เราด้วยแหละ”
“อ๋อ งั้นเสาร์นี้เราไปไหนกันดีอ่ะ”
ทัดเทพสะบัดคอไปมาเหมือนกำลังเตรียมตัวจะมีเรื่อง ตอนนี้หัวใจของเขาร้อนรนไปหมดแล้ว
“อืม...ไปไหนดีน๊า ไปสวน...”
พรึบ!
“อ้าว! สัญญาณหาย เน็ตหลุดปะพี่มิน”
ไม่หลุดหรอก แต่เขาแค่แอบดึงสายเน็ตเองแหละ
“หลุดที่ไหน” หน้าเฉยเมย แต่แอบยิ้มร้ายอยู่ในใจ “ของพี่ยังเล่นได้อยู่เลย”
“ทำไมเครื่องแซนด์ไม่มีสัญญาณเลยอ่ะ อุ๊ย! โทรกลับมาแล้ว จริงจังขนาดนั้นเชียว”
ทัดเทพแอบหายใจฟึดฟัด นึกอยากจะออกไปตัดเสาสัญญาณโทรศัพท์ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด
“อื้อ เน็ตหลุดน่ะ อยากเห็นหน้าเหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เห็นแล้ว...ค่อยคุยก็ได้ อื้อ”
พอวางสายจากผู้ชายก็ร้องกรี๊ดอย่างมีความสุข นอนบิดตัวไปมาในผ้าห่มจนจะกลายเป็นมัมมี่อยู่แล้ว
“กรี๊ดดดด อ๊ากกกก มีความสุขจังเลยอ่ะ อ๋อย อยากให้ถึงวันวาเลนไทน์เร็ว ๆ จัง”
ทัดเทพแอบถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ร้อนอกร้อนใจจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแล้ว ตอนนี้เขาอยากจะพังอะไรสักอย่างในห้อง
“แล้วพี่ล่ะ งั้นวันวาเลนไทน์ปีนี้พี่ก็ว่างดิ”
“สาว ๆ พี่ตั้งเยอะ”
“แต่เราต้องอยู่ด้วยกันทุกปีไง อย่าลืมสิ พี่ยอมเสียสละตัวเองในวันวาเลนไทน์เพื่ออยู่กับเราทุกปีเลยนะ แล้วพอมีผู้ชายคนอื่น เราก็ทิ้งพี่เลยอย่างงี้เหรอ”
ชนัญยุดาหน้าเสีย รู้สึกผิดขึ้นมาเลย “พี่มิน...ก็ ปีนี้พี่มินก็เป็นอิสระแล้วไง จะได้ไม่ต้องมานั่งบ่นเหมือนตาแก่อีก ว่าไม่ได้ไปเที่ยวกับสาว ๆ”
ทัดเทพทำหน้าบึ้ง ระรัวแป้นพิมพ์ด้วยความแรง แสดงความโกรธอย่างเปิดเผย จนชนัญยุดาอึ้งไปเลย เธอทำอะไรผิดนักหนาเนี่ย ???
“เป็นอาร๊ายยย???”
“อยากไปไหนก็ไปเลย” ไล่ซะงั้น แถมไม่มองหน้าอีกต่างหาก...
“วันนี้ไม่ติวเหรอ?” เธอลองถามดู
“ไม่!”
- Writer
