รักไม่ตั้งใจของนายวิศวะ

เสียงหอบหายใจถี่ดังก้องไปทั่วห้องพักโรงแรมหรูใจกลางเมือง เกนไม่คิดเลยว่า...ครั้งแรกในชีวิตจะเป็นแบบนี้ ริมฝีปากอุ่นซุกไซ้อยู่บนต้นคอขาวเนียน ร่างสูงใหญ่ของคีย์กดแนบเกนลงกับเตียงนุ่ม ดวงตาคมของเขาดูเจ้าเล่ห์และดิบเถื่อน “อื้อ...พ...พอแล้ว...ฉัน...” เสียงหวานสั่นระริก มือบางของเธอพยายามผลักไหล่เขาเบาๆ อย่างอ่อนแรง แต่เขาไม่หยุด “อย่าบอกว่าไม่ต้องการ ทั้งที่ข้างในเธอมันร้อนขนาดนี้” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ดวงตาเขาที่มองเธออย่างเป็นเจ้าของ “ฉันไม่...อือ...ไม่เคย” เสียงสารภาพสั่นระริกหลุดจากริมฝีปากเล็ก คีย์ชะงัก คิ้วเข้มกระตุกน้อยๆ แววตาในความมืดแฝงความประหลาดใจปนบางอย่างที่อ่านไม่ออก แต่ก็เพียงวินาทีเดียว ความลังเลนั้นก็ถูกกลืนหายไป เพราะไฟปรารถนาที่กำลังแผดเผาในอกเขา มันรุนแรงเกินกว่าจะหยุด “งั้น…ฉันจะทำให้เธอลืมไม่ลง” น้ำเสียงแหบพร่าแฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ก่อนที่ริมฝีปากร้อนของคีย์จะบดจูบลงมาอย่างดุดัน จนคนตัวเล็กเผลอครางอู้ออกมาในลำคอ มือใหญ่สอดลึกลงใต้แผ่นหลังเนียน ลูบไล้จนฝ่ามือสัมผัสกับความเปลือยเปล่า คีย์กอดกระชับราวกับจะกลืนเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา ปลายนิ้วหนาลูบผ่านเอวคอดลงต่ำ กดสะโพกเธอแนบชิดกับความร้อนแข็งที่กำลังเต้นตุบๆ ใต้กางเกง เกนสะดุ้งเฮือก ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เมื่อเขาจัดท่าให้เรียบร้อย แก่นกายที่ใหญ่โตค่อยๆ คีย์รูดขึ้นลงอยู่สองสามครั้ง ก่อยที่จะจ่อเข้าที่ปากทางแคบที่ยังไม่เคยถูกรุกรานมาก่อน เกนหลับตาแน่น ความตึงรัดราวกับกำแพงแคบๆ ทำให้คีย์ต้องขบกรามแน่น “ผ่อนคลายหน่อย” เสียงทุ้มแผ่วกระซิบข้างหู แม้เขาพยายามคุมแรง แต่ความคับแน่นทำให้คีย์ต้องกลั้นหายใจ เขากดปลายหัวแก่นกายให้แหวกช้า ๆ “อ๊ะ…พี่…เจ็บ!” เสียงหวานสั่นพร่า น้ำตาคลอเบ้าเมื่อเนื้ออ่อนบางต้านแรงดันนั้นเต็มที่ คีย์กดหน้าผากลงแนบขมับเธอ ลมหายใจร้อนจัดเป่ารดแก้ม “อีกนิดเดียว…ทนนะ” เขากระซิบ ทั้งที่เส้นเลือดข้างขมับเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เขากดสะโพกหนักขึ้นเพียงนิดเดียว ความคับแคบโอบนั้นรัดจนเขาเกือบขาดสติ เสียงครางต่ำหลุดจากลำคอคีย์ในจังหวะที่แก่นกายมุดเข้าไปจนสุด กรึ่บบบบบ!!! ความเจ็บแล่นปราดขึ้นมาทำให้เกนถึงกับต้องร้องออกมา กริ๊ดดดดดด!!! หยดน้ำตาไหลลงข้างแก้ม เธอสะอื้นเบาๆ ขณะที่เขากดแช่ไว้ไม่ขยับ เพื่อให้เธอปรับตัว ริมฝีปากหยาบคายค่อย ๆ จูบซับน้ำตา “อ๊าส์....โครตฟิต…คีย์แทบคลั่ง” เขากัดฟันเอ่ยเสียงพร่า ก่อนจะเริ่มขยับอย่างช้าๆ ให้ร่างเล็กคุ้นกับเขาทีละนิด แต่ทุกแรงขยับกลับยิ่งชัดเจนว่าทุกส่วนของเธอกำลังรัดเขาไว้แน่นขนาดไหน เสียงหอบหายใจกับเสียงครางแผ่วดังคลอในความมืด ความเจ็บค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความร้อนวูบวาบที่แผ่ซ่าน จนเกนเริ่มเผลอขยับรับเขาโดยไม่รู้ตัว เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังต่อเนื่องขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคีย์ขยับสะโพกหนักแน่นเข้าหาเธออย่างไม่ปรานี แรงกระแทกในทุกจังหวะแทบจะทำให้เกนลืมหายใจ เขาก้มมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบข้างหู “คีย์...เรียกฉันว่า ‘พี่คีย์’...ในทุกจังหวะที่ฉันกำลังทำให้เธอร้อง” และเกนก็ร้อง...ไม่ใช่เพราะเจ็บเพียงอย่างเดียว แต่เพราะลึกลงไปในใจ เกนเคยแอบมองเขา อยู่ในมุมไกลๆ มาเนิ่นนานแล้ว “จำไว้ว่าคืนนี้ เธอเป็นของฉันคนเดียว” ตับ ตับ ตับ ร่างของเขาโถมเข้าใส่เธออย่างเร่าร้อน ปราศจากความอ่อนโยน แต่กลับทำให้เธอสั่นสะท้านจนหยุดหายใจ “อ๊า...พี่คีย์...มันแน่น” เสียงหวานร้องลั่นเมื่อเขากดสะโพกลงอย่างหนักแน่นอีกครั้ง เธอทั้งเจ็บ ทั้งจุก ทั้งเสียวประสาทรับรู้พังทลาย เขากำลังปลุกบางสิ่งที่เธอไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ในตัวเอง “ก็เพราะเธอแน่นขนาดนี้...ฉันถึงหยุดไม่ได้” คีย์ขบฟันแน่น ยิ่งรู้ว่านี่คือ ‘ครั้งแรก’ ของเธอ ทุกสัมผัสของคีย์ยิ่งลุกเป็นไฟ อ่าส์ ซีดดดดด เสียวชิบ มือใหญ่บีบเคล้นทรวงอกขาวนวลที่เด้งรับมือเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งที่ยังมีหยดน้ำตาค้างอยู่บนหางตา ร่างบางเบื้องร่างสั่นระริก แต่กลับไม่เบือนหน้าหนี เธอมองเขา ด้วยดวงตาที่ใสซื่อและหัวใจที่เต้นแรงราวกับระเบิด คีย์ไม่รู้เลยว่า แววตานั้นเคยเฝ้ามองเขามานานแค่ไหน “คืนนี้ เธออย่าเรียกชื่อใครนอกจากฉัน” เขากระซิบเสียงพร่า ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ผิวกายที่ร้อนผ่าวของเขาทำให้กลิ่นกายของเขาอบอวลอยู่รอบตัวเธอ และน้ำเสียงกระเส่าตอนกระแทกเข้าสุด มันกำลังหลอมเธอให้กลายเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ เสียงเนื้อกระทบกันเร็วขึ้น หนักขึ้น จนเกนหอบกระเส่า ขาเรียวสั่นจนแทบไม่มีแรง “พี่คีย์…พี่คีย์…อ๊ะ!” เสียงหวานสั่นเครือขาดห้วง ร่างเล็กสั่นสะท้านเกนจิกเล็บลงบนไหล่กว้างของเขา “หนู…รู้สึกแปลกๆ อ่ะ…อือ…” เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงพร่า หายใจติดขัด คีย์โน้มลงกระซิบชิดใบหู เสียงทุ้มต่ำ “เธอกำลังจะเสร็จ…คนดี” มุมปากหยักยกยิ้มอย่างพึงใจ ดวงตาคมกริบมองใบหน้าแดงซ่านของเธอที่บิดเบี้ยวเพราะความสุขซ่าน ผิวเนียนของเกนชื้นเหงื่อยิ่งยั่วยวนให้เขาเร่งสะโพกกระแทกหนักขึ้น จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังชัด ตับ…ตับ…ตับ แล้วในจังหวะที่เขากดกระแทกเข้าลึกสุด ร่างบางก็เผลอกระตุกเฮือก น้ำตาใสซึมลงตามขมับ ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เพราะความรู้สึกที่ท่วมท้นจนแทบรับไม่ไหว ทั้งเจ็บ ทั้งสุข ทั้งแปลกใหม่ เกนไม่รู้ว่า ‘ใจ’ หรือ ‘ร่างกาย’ ที่หลงเขาก่อนกันแน่ อ่าส์.....พี่คีย์.... กล้ามเนื้อในตัวเธอกระตุกถี่ ตอดรัดแก่นกายหนาแน่นจนคีย์กัดฟันแน่น ความรัดแน่นนั้นทำให้เขาปวดหนึบในท้องน้อย ราวกับถูกดึงให้ปลดปล่อยในวินาทีเดียวกัน คีย์กดสะโพกเข้าลึกสุดอีกครั้ง ปรั่ก ปรั่ก ปรั่ก อ่าาาาส์ ซี๊ดดดดดด คีย์ปล่อยความร้อนวาบทะลักเข้าไปจนเธอครางสั่น ลมหายใจทั้งคู่ประสานกันอย่างเร่าร้อน และเมื่อทุกอย่างสงบลง ร่างสูงทิ้งตัวลงข้างเธอ พลางใช้แขนแกร่งดึงร่างเปลือยเปล่าของเธอมากอดแนบอก “ชื่ออะไร” เขาถามขณะซุกใบหน้าลงบนผมหอมกรุ่นของคนตัวเล็ก ที่เขารู้สึกดีด้วยอย่างบอกไม่ถูก เธอเงียบไปนาน ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “เกนค่ะ” คีย์หลับตาแน่น เขาไม่รู้เลยว่าชื่อ 'เกน' นี้ เคยอยู่ในความทรงจำของเขาในค่ายจิตอาสาเมื่อปีก่อน แค่เสี้ยวหนึ่งเท่านั้น แต่สำหรับเธอ เขาคือเหตุผลของการมีอยู่ในคืนนี้ เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือดังขึ้นภายในห้องพักโรงแรมสุดหรู เกนลืมตาช้าๆ คิ้วเรียวขมวดนิดหน่อยกับความปวดหนึบที่แล่นจี๊ดขึ้นมาจากช่วงล่างของร่างกาย “อืม...” เสียงหวานครางออกมาเบา ๆ เธอไม่ได้ฝันใช่มั้ย มันไม่ใช่ความฝัน เพราะสิ่งที่เธอรู้สึกตอนนี้ คือความจริงที่เจ็บจี๊ดในทุกอณูผิว และความว่างเปล่าข้างตัว เตียงกว้างไร้เงาของเขา ไร้รอยกอด ไร้สัมผัสอบอุ่น มีเพียงแค่ “โน้ตแผ่นเดียว” วางอยู่บนหมอนใบเดียวกับที่เขาเคยนอน “สนุกดี ขอบใจ” เกนจ้องตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ นั่น น้ำตาเธอไหลอาบแก้มทันที มันเหมือนมีใครเอามีดมากรีดหัวใจเธอทั้งเป็น เมื่อคืนเขาทั้งเร่าร้อน ทั้งดุ ทั้งเอาแต่ใจ เขาครอบครองเธอทั้งตัว แต่เช้านี้เธอไม่เหลืออะไรเลย นอกจากเตียงที่ยับยู่ และครางสีแดงจางๆ ที่ยิ่งตอกย้ำภาพเหตุการณ์เมื่อคืน ความเสียใจของผู้หญิงที่ ‘รัก’ อยู่ฝ่ายเดียว เธอร้องไห้แบบเงียบๆ ไม่ใช่เพราะเสียตัว แต่เพราะใจของเธอมันพังไปตั้งแต่เห็นโน๊ตแผ่นนั้น “สนุกดี ขอบใจ” เธอรู้ว่า เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคือใคร เธอเข้าใจผิดไปเองว่าเขาจำเธอได้ ทั้งที่เธอจำเขาได้แม่น จำได้ทุกคำพูด ทุกรอยยิ้ม เพราะเขาคือ... FLASHBACK 1 ปีที่แล้ว "สวัสดีค่ะพี่ ๆ หนูชื่อเกน มาจากโรงเรียนหญิงล้วน" เสียงใสๆ ดังขึ้นในวันเปิดค่ายจิตอาสาสมัยเธออยู่ ม.6 เด็กสาววัยใสในชุดนักเรียนสีขาวสะอาด ผูกโบสีฟ้า กับรอยยิ้มเปื้อนแก้ม เธอไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจมาค่ายครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอด ในตอนที่เธอเดินเข้ามาในสนามกลางค่าย สิ่งแรกที่สายตาไปสะดุดก็คือเขา ผู้ชายในเสื้อช็อปวิศวะ กางเกงยีนซีด ผมเซอร์ๆ กับดวงตาคมกริบ เขาชื่อ ‘คีย์’ พี่ปีสามสุดฮอตที่สาวในค่ายแย่งกันกรี๊ด ทุกครั้งที่เขาหัวเราะ เกนเหมือนจะหยุดหายใจ ทุกครั้งที่เขาเดินผ่าน เธอเหมือนตัวเองกลายเป็นอากาศ เขาไม่เคยมองเธอเลย แต่เธอกลับมองเขา และตกหลุมรักตั้งแต่นาทีแรก “อยากให้เขาจำชื่อเราได้บ้างจัง” เธอเคยพูดกับเพื่อนเบาๆ ในเต็นท์ กลับสู่ปัจจุบัน... เกนนั่งบนเตียงน้ำตาอาบหน้า กำโน้ตแผ่นนั้นแน่นในมือ หนึ่งปีหลังจากวันนั้นที่เธอได้เจอเขา เธอพยายามสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเขาให้ได้ เธอเดินตามความรู้สึกที่ไม่เคยจางหาย จนสุดท้าย เธอกลายเป็นแค่ ‘คืนเดียว’ ในสายตาของเขา แต่เธอยังคงเป็นคนเดิม คนที่เคยยืนแอบมองอยู่หลังต้นไม้ในค่ายจิตอาสา คนที่เฝ้าคิดถึงเขาทุกวันตั้งแต่วันนั้น คนที่ยอม ‘เสียตัว’ ให้กับคนที่เขาไม่แม้แต่จะจำชื่อได้ “สนุกดี ขอบใจ” คำพูดง่าย ๆ ที่เจ็บยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น