EP.2 คุณจำได้แล้ว...แล้วไง

1738 Words

เกนรีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากโรงแรม เธอไม่กลับหอ ไม่เปิดมือถือ ไม่พูดกับใคร แม้แต่เพื่อนสนิท เธอใช้เวลาสองวันนอนขดอยู่บนเตียงของบ้านพักครูที่ต่างจังหวัด ที่พ่อกับแม่ใช้พักผ่อนในช่วงวันหยุดราชการ "แค่คืนเดียว" เกนกอดเข่าตัวเอง น้ำตาไหลไม่หยุด เธอไม่ได้โกรธที่เขามองเธอเป็นของเล่น เธอโกรธตัวเอง ที่ ‘เต็มใจ’ ทั้งร่างกายและหัวใจ ให้กับผู้ชายที่ไม่แม้แต่จะจำว่าเธอคือใคร เกนนึกย้อนถึงวันที่เขาเจอเธอที่ผับ ที่เกนคิดว่าเขาจำเธอได้ แต่ไม่ใช่!! ไฟในผับสลัว สลับกับเสียงดนตรีเร้าอารมณ์ โต๊ะวีไอพีที่มุมด้านในสุด คือพื้นที่ของกลุ่มวิศวะปี 4 รวมถึงเขา คนที่เธอไม่คิดว่าจะเจอที่นี่ “คีย์” ชายหนุ่มในฝันตั้งแต่ค่ายจิตอาสาเมื่อปีก่อน วันนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ ในเสื้อเชิ้ตดำเปิดกระดุมหลุดๆ เขาสูบบุหรี่ด้วยท่าทางชวนหลงไหล ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เขาสองคนแทบไม่มีใครกล้าแตะตัวเขาด้วยซ้ำ เขาเหมือนมีออร่าอะไรบางอย่างที่ร้อนแรงเกินรับมือ เกนอยู่กับเพื่อนตรงโซนปกติด้านนอก เพราะพวกเธอใส่ชุดนักศึกษามา แต่มันรัดรูปพอให้รู้ว่าเธอ “ซ่อนรูป” ขนาดไหน สายตาคนในร้านก็เริ่มมองเธอ รวมถึง ‘เขา’ ตอนที่คีย์หันมาสบตา เกนรู้สึกเหมือนหัวใจถูกดึงลงไปกองอยู่ที่พื้น เธอเกร็งเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว คียืลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวช้าๆ ตรงเข้ามาใกล้จนระยะหายใจของทั้งคู่แทบจะปะทะกัน คีย์โน้มตัวลงมา ใช้เสียงทุ้มนุ่มกระซิบถามใกล้ใบหู “เรา…เคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า” น้ำเสียงและแววตานั่นมันช่างเหมือนกับมุกจีบสาวที่ผู้ชายเจ้าชู้ใช้กันเป็นประจำ เกนหัวใจพองโตชั่ววินาที ไม่น่าเชื่อ…เขาจำเราได้ด้วยเหรอ? แววตาเธอแอบมีประกายดีใจหลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ความจริงคือ คีย์จำได้เลยสักนิด มันเป็นเพียงวิธีเปิดบทสนทนาของเขาเท่านั้น แต่รอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์และแววตาที่มองมาเหมือนรู้จักกันดี ทำให้เธอเผลอใจเต้นแรงจนแทบลืมหายใจ “จำได้เหรอคะ?” เกนถามกลับด้วยเสียงสั่นๆ ดวงตาเบิกกว้าง คีย์ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาแดงเพราะแอลกอฮอล์ เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้ พึมพำข้างหูเธอเบา ๆ “จำกลิ่นเธอได้ตั้งแต่ก้มลงไปใกล้ๆแล้ว” เกนใจหายวาบ มันไม่สำคัญแล้วว่าคำพูดนั้นจริงหรือเล่น เพราะสำหรับเธอมันเหมือนฝันที่รอคอย เขาจูงมือเธอออกจากร้านโดยไม่ถามชื่อ และเธอก็เดินตามไปโดยไม่ลังเล ในห้องพักโรงแรมหรู เขาโยนคีย์การ์ดลงโต๊ะอย่างลวก ๆ แล้วจ้องเธอเหมือนเหยื่อที่เขาจะกลืนกินทั้งเป็น คำพูดนั้นเคยทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก มันคือค่ำคืนที่เธอยอมเพราะคิดว่าเขา จำเธอได้ เกนเชื่อในแววตาเขา เชื่อว่าเขาไม่ได้มองเธอแค่ของเล่น แต่ตอนนี้ มันคือมีดที่ย้อนมากรีดหัวใจเธอซ้ำ ภาพวันนั้นย้อนกลับมาทั้งหมด มือของเขาที่ลูบหลังเธอเบาๆ ริมฝีปากที่จูบบ่าเธอซ้ำๆ น้ำเสียงกระเส่า จังหวะที่เขาสอดใส่มันเจ็บจนเธอร้องไห้ แต่พอรุ่งเช้า เขาหายไป เหลือแค่โน้ตแผ่นเดียว กับความฝันที่พังยับ น้ำตาเกนที่ไหลอยู่แล้ว กลับพรั่งพรูลงมาอีก จนไม่สามารถห้ามได้ สองวันแล้ว คีย์ยืนอยู่ริมระเบียงห้องสูทสุดหรูในโรงแรมที่เขาเช่ารายเดือน เขาสูบบุหรี่ไปพลาง เหม่อมองวิวเมืองกรุงเทพฯ ยามดึกอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาไม่ได้คิดว่า...ผู้หญิงคนนั้นจะหายไปจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่ากับใคร เขาแทบไม่ต้องไล่ตามเพราะทุกคนต่างเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาเขาเองเสมอ แต่เธอ…ไม่ใช่ เธอทิ้งเพียงภาพจำและความรู้สึกบางอย่างที่ยังคงติดอยู่ในหัวเขา ถึงแม้คีย์จะอัดบุหรี่ไปกี่มวน ก็ไม่อาจกลบความร้อนรุ่มแปลกประหลาดที่กัดกินอยู่ในหัวเขาได้เลย "เกน..." เขาพึมพำชื่อที่เธอเอ่ยไว้เบา ๆ ตอนนั้นเขาแค่ถามไปงั้นๆ ไม่ได้ตั้งใจจะจำด้วยซ้ำ เพราะผู้หญิงสำหรับคีย์ ไม่มีใครอยู่ในความทรงจำได้นานเกินคืนเดียว แต่เธอแตกต่าง ไม่ใช่แค่เพราะเซ็กส์ แต่เพราะ ‘แววตา’ ของเธอตอนจ้องเขา มันเหมือนเธอรู้จักเขามานานแสนนาน ขณะที่คีย์กำลังปล่อยความคิดลอยไปไกล เสียงไลน์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เบสท์: ไอ้คีย์ รูปถ่ายค่ายจิตอาสาที่เราไปเมื่อปีก่อน มึงยังเก็บไว้มั้ยวะ พอดีกูต้องเอามาทำรายงาน คีย์: ยังอยู่ เดี๋ยวกูส่งให้ เบสท์: แต้งงงงงงง คีย์วางบุหรี่ในมือ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบมือถือเครื่องเก่าที่เขาใช้แค่เล่นเกมตอนว่างๆ เขาเลื่อนเปิดคลังภาพเก่า ๆ เพื่อค้นหารูปจากค่ายจิตอาสาเมื่อปีก่อน ปลายนิ้วหยุดชะงักทันทีที่ภาพหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า ภาพนั้นคือ เด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่มุมไกลของเฟรม ดวงตากลมคู่นั้นมองตรงมาที่เขา หัวใจคีย์กระตุกวูบในเสี้ยววินาที เพราะแววตาในรูปนั้น เหมือนกับในคืนนั้นไม่มีผิด “เวรเอ๊ย…” คีย์คำรามในลำคอ เธอคือเด็กค่ายคนนั้นหรอ..."เกน" 3 วันถัดไป มหาวิทยาลัย “เฮ้ย มึงเห็นเด็กบริหารปีหนึ่งที่ชื่อเกนปะ?” คีย์ถามเสียงนิ่ง ๆ กับเพื่อนในกลุ่ม “ใครวะ?” ทอมทำหน้างง “ผู้หญิงคืนนั้นของกู” คีย์พูดนิ่งๆ พลางนั่งเหยียดขายาวบนโซฟาหน้าคณะ “เห้ย มึงจำชื่อได้เนี่ยนะ?” เบสท์เลิกคิ้ว ปกติเอาเสร็จก็ลบทิ้งไม่ใช่เรอะ? คีย์ไม่ตอบ เขาเพียงแค่มองจอโทรศัพท์ด้วยแววตาแปลกไป เพราะไม่รู้ทำไม คำว่า ‘สนุกดี ขอบใจ’ ที่เขาเคยเขียนไว้บนโน้ต มันกำลังย้อนกลับมาตบหน้าเขาเอง “กูแม่งโคตรโง่” เสียงสบถของคีย์ดังขึ้นในห้องพักผ่อนหลังเลิกคลาส เขานั่งกอดอกอยู่บนโซฟาหน้าตึกวิศวะ สายตาเหม่อมองมือถือในมือ เปิด IG คนหนึ่งวนซ้ำๆ ที่เขาพึ่งหาแอคเคาท์มาได้ ไอจีที่มีแต่ภาพวิว อาหาร แมว แล้วก็ใบหน้าเธอบางรูป แสงดีมาก แทบไม่แต่ง @gen_nnnn เด็กบริหารปี 1 ที่เขา ‘ลืมจำ’ ตอนเธอเปลือยอยู่ใต้ร่าง แต่ตอนนี้หน้าเธอชัดในหัวจนเบลอไม่ได้เลย “เฮ้ย ไอคีย์ กูว่ามึงแม่งแปลกๆนะ ช่วงนี้” เบสท์เดินเข้ามาโยนหนังสือใส่หน้าคีย์ “กูพูดกับมึงสามรอบแล้ว มึงเหม่อแดกอยู่ได้” คีย์ไม่ได้ตอบ แต่ถอนหายใจแรง “มึงเคยเจอใครที่แบบทำแล้ว แล้วมันดันฝังหัวมึงไหมวะ?” คีย์ถามเสียงเบา เบสท์กับทอมมองหน้ากัน แล้วก็ประสานเสียง “มึงคลั่งแล้ว ไอ้คีย์!” คีย์ไม่เถียง...เพราะใช่ "เขาคลั่ง" คลั่งผู้หญิงที่เขาทิ้งไว้แค่โน้ตว่า ‘สนุกดี ขอบใจ’ แต่เธอดันไม่กลับมาให้เขาเจออีกเลย ไม่เจอทั้งในคณะ ในร้านกาแฟหน้าตึกบริหาร ไม่อัป IG ไม่ออนไลน์มา 4 วันเต็ม “เธอหายไปไหนเกน อย่าให้เจอนะ แม่งจับมาฟาดบนเตียงซะให้เข็ด” คีย์พึมพำขณะที่ยังจ้องมือถือไม่ละสายตา ตึกคณะบริหาร เกนกลับมาเรียนแล้ว แต่เลือกนั่งแถวหลังสุด สวมแมสก์ตลอดเวลา เกนไม่เดินไปไหนที่เสี่ยงเจอเขา ไม่แม้แต่จะกล้าหันไปทางคณะวิศวะ เธอแค่อยากให้หัวใจได้พัก ซักพักก็ยังดี หลังจากเลยคลาสเรียน เกนลงจากตึกพร้อมเพื่อนไปที่โรงอาหาร แต่ไม่ทันที่เธอจะเดินพ้นตึก “มึง เกน! วิ่ง!! วิ่งเลย!!” มายด์สะกิดเพื่อนสุดแรงตอนที่เกนกับอิงฟ้าเดินออกจากตึก ขณะที่เสียงผู้ชายทุ้ม ๆ ดังมาจากมุมตึกบริหาร “เกน!” เสียงนั้น… เขา! เกนหันกลับไปตามเสียง และใช่ “เขาอยู่ตรงนั้น” คีย์ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างบันไดหิน ดวงตาคมกริบจ้องมาทางเธอไม่กระพริบ วันนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อช็อป คีย์สวมแค่เสื้อยืดดำ กางเกงยีน ข้อมือขวาใส่นาฬิกาแบรนด์แพง ผมเซ็ตยุ่งๆ อย่างตั้งใจ และเขาเดินตรงเข้ามา เกนยืนอึ้ง ไม่รู้จะหนี หรือจะเผชิญ หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมาจากอก แต่เขาไม่ให้เวลาเธอคิดนาน มือใหญ่คว้าข้อมือเธอไว้แน่น ก่อนจะก้มลงมากระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจน “ฉันจำเธอได้แล้ว เธอคือเด็กค่ายคนนั้น ใช่มั้ย?” เกนเบิกตากว้าง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุนแค่ชั่ววินาทีนั้น เธอหลับตาแล้วสูดหายใจลึกๆ แล้วตอบกลับว่า "พี่จำได้แล้ว จะทำไมคะ?" คำพูดของเธอกรีดลึกเข้าไปถึงกระดูก เกนผลักมือเขาออกแรงจนเขาเซไปเล็กน้อย น้ำตาใสๆ คลอในดวงตาคู่นั้น เธอจ้องเขาด้วยความเสียใจ มากกว่าความเกลียด "ฉันแค่คนในคืนนั้นของพี่ ที่พี่ยังจำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ" คีย์เงียบ นิ่งเหมือนหิน พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว เขาแค่ไม่รู้ว่าเธอสำคัญขนาดไหน จนกระทั่งเธอ “หายไป” เกนถอยหลัง แล้วเดินหนีไปจากตรงนั้นพร้อมกับเพื่อนๆ คีย์ไม่ได้รั้งไว้ เพราะเขาไม่รู้จะพูดอะไรดี ไอ้คีย์ ที่เคยมั่นใจว่า ‘เอาแล้วทิ้ง’ คือสไตล์ของตัวเอง แต่ตอนนี้ยืนโง่อยู่กลางแดด เบสท์กับทอมได้แต่ยืนมองเพื่อน แล้วส่ายหน้าเบาๆ ไม่รู้ว่าสงสารหรือสมน้ำหน้าดี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more