Chapter 20
สองวันต่อมา...
@โรงพยาบาลเอกชนตระกูลเตชะอมรทรัพย์
“หนูไปยืนทำอะไรตรงนั้น เดินมานี่เร็ว” วายุหยุดรอยาหยี ที่ยังยืนสวย ๆ อยู่ตรงประตูรถ ไม่ยอมเดินออกจากตรงนั้นสักที
พอเห็นเขาพยักหน้าเรียก ยาหยีก็เดินเข้ามากอดแขนแกร่งพร้อมทั้งช้อนตามองคนตัวสูงด้วยแววตาออดอ้อน
วันนี้เป็นวันแรกที่มาทำงานโรงพยาบาล หลังจากไปอยู่เกาะส่วนตัวนานหลายเดือน พอกลับมายังสถานที่ที่ไม่ได้มีแค่เธอและเขาเพียงสองคน ยาหยีก็แอบตื่นเต้นจนประหม่า เพราะไม่รู้ว่าต้องวางตัวกับคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีได้ประมาณไหน อยู่บ้านเขาคือสามี แต่อยู่ที่นี่เขาเป็นผู้บริหารโรงพยาบาล
“หนูขอจับมือเฮียเดินเข้าโรงพยาบาลได้ไหมคะ” อย่างน้อยการกุมจับมือเขาเดินเข้าอาคารยังดีกว่าเดินตามเขาต้อย ๆ
“มากกว่าจับมือ เฮียก็ให้หนูจับได้” วายุยกมือบีบแก้มนุ่มอย่างมันเขี้ยว เพราะยิ่งได้อยู่กับเธอทุกวัน ยาหยีก็ยิ่งทำตัวน่ารักน่าเอ็นดู เขาจึงอดไม่ได้ที
