ล่ารักวิศวะร้าย

ตอนที่ 5 ความปรารถนาดีที่พังทลาย

ซ่า~

ครืน~

เม็ดฝนหลงฤดูกระทบหลังคาเมทัลชีทของอาคารปฏิบัติงานอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย ๆ นทีนั่งรื้อเครื่องยนต์เก่าด้วยประแจเสียงดัง แกร็ก แกร็ก ท่ามกลางความสงบนั้น

กึก กึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นขยับใกล้เข้ามาทุกที กลิ่นน้ำหอมลอยแทรกผ่านกลิ่นดินและน้ำมันเครื่องเข้าจมูกโด่งเป็นสันของชายหนุ่ม เขาไม่ได้สนใจแต่กลับจำกลิ่นนี้ได้ว่าใครเป็นผู้พรมมันลงบนเนื้อตัว

“พี่นทีคะ จัสมินเอาข้าวกับกาแฟมาฝากค่ะ” จัสมินเอ่ยเสียงหวาน ก่อนหน้านี้เธอเดินผ่านเห็นชายหนุ่มขะมักเขม้นกับเครื่องยนต์พวกนี้ตั้งแต่เช้า และเมื่อตั้งใจเดินผ่านมาอีกครั้ง เขาก็ยังอยู่ที่เดิม เธอเลยสั่งอาหารจากแกร็บแล้วเดินลัดอาคารฝ่าสายฝนมา มันเป็นความจงใจเข้าหาแต่มันก็มีความจริงใจอยู่ด้วย

“ไม่กิน” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง มือของเขายังคงสาละวนกับเครื่องไม้เครื่องมือ

“จัสมินเห็นพี่อยู่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว กินสักหน่อยจะได้มีแรงนะคะ” หญิงสาวเมินอากัปกิริยาของเขาเช่นกันแม้ในใจจะเริ่มมีไฟลุกหน่อย ๆ

“ก็บอกว่าไม่กิน ไม่รู้เรื่องหรือไง น่ารำคาญ!” นทีพูดตัดรอน เขาไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นอย่างไร คนที่เขาสนคือลดา ก่อนหน้านี้คนในใจก็เอ่ยปากเตือนแล้วว่าอย่าไปยุ่ง ซึ่งเขาก็เห็นด้วยกับความคิดของลดา

“งั้นจัสมินวางไว้ตรงนี้นะคะ ถ้าพี่หิวเมื่อไรก็ค่อยกิน” จัสมินวางถุงอาหารไว้แถวนั้นก่อนเตรียมหมุนตัวเดินจากมา

ทว่าชายหนุ่มที่ทำท่าไม่ต้องการของมาตลอดกลับวางเครื่องมือแล้วลุกขึ้นเต็มความสูง เขาสาวเท้าก้าวเข้าหาหญิงสาวด้วยท่าทีไม่เป็นมิตร

“พี่นที!” จัสมินก้าวถอยหลังเพราะรู้สึกได้ถึงความคุกคามของชายหนุ่ม

“ก็บอกว่าไม่กินไง แล้วก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก” นทีคว้าถุงอาหารของจัสมินขึ้นมาแล้วโยนมันออกไปนอกอาคาร

ตุบ... กล่องข้าวเอียงกะเท่เร่ ฝาสีใสของมันแตกตรงมุมกล่อง หยาดน้ำจากฟ้าหยดลงอย่างไร้ความเอนเอียง กาแฟแบรนด์ดังคว่ำหกออกมาด้านนอกจนสีน้ำตาลนวลไหลรวมกับสายฝนลงไปยังท่อระบายน้ำ

จัสมินมองความปรารถนาดีของตนที่พังทลาย มือของเธอเย็นเฉียบเช่นเดียวกับนัยน์ตาหวานซึ้งที่เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เธอเชิดคางขึ้นจนเห็นลำคอระหงชัดเจน ‘อ้าว ฉันก็ลูกพระยานาหมื่นเหมือนกันนะโว้ย!’

“ถ้าไม่กินก็ไม่ควรทิ้งนะคะ เอาไปให้หมามันกินเสียยังดีกว่า เป็นคนไม่รู้คุณค่าของอาหารหรือไงคะ” จัสมินต่อว่า

นทีชะงักครู่หนึ่งเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะโต้กลับ เขาหันมองข้าวของพวกนั้นเล็กน้อย ความรู้สึกผิดต่ออาหารวาบผ่านมาในอก กระนั้นมันก็ไม่ใช่เงินของเขาและไม่อาจเทียบได้หากลดาต้องโดนลากมาเอี่ยวกับเพจบ้าบอนั่น

“ฉันไม่สนหรอก ฟังนะ! อาหารของเธอฉันก็ไม่สน ยิ่งเป็นเธอ...” นทีเว้นวรรคพลางมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนพูดต่อ “ฉันไม่เคยสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว! ไปให้พ้นหน้าฉันซะ! ฉันไม่อยากให้ลดาเข้าใจผิดเกี่ยวกับผู้หญิงอย่างเธออีก”

“หึ! ค่ะ ก็ได้ค่ะ” จัสมินหัวเราะในลำคอก่อนหมุนตัวเดินจากไป เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเธอมาก่อนเลยจริง ๆ นะ ถ้าไม่ติดว่าหน้าหล่อละก็ แม่จะถอดส้นสูงตีปากสักทีและไอ้ท้ายประโยคน่ะ ไม่พูดออกมาเสียเลยน่าจะดีกว่า เพราะนอกจากมันทำให้ผู้หญิงอย่างจัสมินเสียหน้าแล้วมันยังเพิ่มความมุ่งมั่นที่อยากจะเอาชนะผู้ชายที่ชื่อมหานทีมากขึ้นกว่าเดิม

นทีมองแผ่นหลังบอบบางที่เดินฝ่าสายฝนออกไป จังหวะก้าวเดินของผู้หญิงคนนั้นยังก้าวอย่างมั่นคง ใบหน้าเชิดไหล่บางขนานไปกับพื้นดูเย่อหยิ่งจองหอง ซึ่งจัสมินมีคุณสมบัติที่จะทำแบบนั้นได้

“เฮ้อ...” นทีก้าวออกจากแนวอาคาร เสื้อช็อปเริ่มชุ่มน้ำฝนในขณะที่มือก็เก็บของที่ตนปาทิ้งกับมือขึ้นมาก่อนนำมันไปใส่ถังขยะดี ๆ

ซ่า...

เสียงสายฝนยังเทกระหน่ำราวกับต้องการเพิ่มเคราะห์กรรมให้ผู้ขุ่นข้องต้องเคืองแค้นมากขึ้นกว่าเดิม

ณ อาคารคณะนิเทศน์

โลตัสและลันโซยืนถือร่มคันใหญ่อยู่ตรงทางออกของอาคารด้วยท่าทีเป็นกังวล พวกเขามารอรับน้องสาวหลังเห็นว่ามีสายฝนเทลงมาอย่างหนักในช่วงหมดคาบเรียน ฝาแฝดหน้าตาเหมือนกันราวกับกดบล็อกพิมพ์ยืนฉายแสงจนเมฆครึ้มก็มิอาจลดทอนความหล่อเหลาลงได้เลย

“ลันโซ นั่นจัสมินนี่”

“ทำไมน้องตากฝนมาล่ะ”

พี่ชายฝาแฝดแทบกระโดดลงจากบันไดหน้าอาคารเมื่อเห็นเสื้อเชิ้ตขาวบางของน้องสาวเปียกจนแนบเนื้อเนียนแม้มันจะแค่ช่วงไหล่ก็ตาม

“จัสมิน ทำไมเปียกมาแบบนี้ล่ะ” เสียงทุ้มต่ำของโลตัสถามอย่างเป็นกังวล

จัสมินเงยหน้ามองพี่ชายที่สูงกว่า ตอนแรกก็ว่าอยากถอดส้นสูงตบปากคน แต่พอเห็นหน้าพี่ชายที่เป็นห่วงตนไม่หยุดหย่อนปราการความเข้มแข็งก็พังทลายลงทันที

“ฮึก!” ก้อนสะอื้นกลืนลงอย่างยากลำบากมันเลยดันน้ำตาให้ไหลออกมาแทน

“จัสมินเป็นอะไร” โลตัสละล่ำละลักถามด้วยความร้อนรน

“ใครแกล้งน้องบอกพี่มา พี่จะไปกระทืบมันให้” ลันโซเองก็รู้สึกเหมือนมีไฟลนก้นเช่นกัน

“พี่คะ” น้ำเสียงสั่นเครือเรียกพี่ชายเหมือนคราวยังเด็กไม่มีผิด

“ไม่เป็นไรนะ เด็กดี กลับบ้านกันดีกว่า” โลตัสลูบหัวน้องสาวก่อนหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้ลันโซ

“เดี๋ยวพี่ไปขับรถมานะ ไอ้โลตัส ดูแลจัสมินดี ๆ ล่ะ” ลันโซมองหน้าน้องสาวครู่หนึ่งก่อนวิ่งฝ่าสายฝนไปยังอาคารจอดรถอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้อาทรร้อนใจแม้แต่น้อยหากตนต้องเปียกหรือเป็นไข้หวัดภายหลัง ตอนนี้ในหัวมีเพียงความคิดเดียวคือการประคับประคองน้องสาวให้พ้นจากสายตาที่มุ่งร้ายกับเธอ

จัสมินใช้ไหล่กว้างของพี่ชายเป็นที่พักน้ำตา เธอมั่นใจมาตลอดว่าความสวย รวย เริ่ดของเธอจะชนะทุกสิ่ง แต่เมื่อเจอกับมหานทีดูเหมือนมันจะไม่ใช่แบบนั้นเลย

ภาพพี่ชายที่แสนดีปรากฏต่อสายตาคนทั่วไป แม้ไม่มากแต่ก็สร้างกลิ่นให้เพจซุบซิบได้เหมือนกัน ดังนั้น เพจข่าว Gossip ถึงสามารถเรียกยอดวิว ยอดไลก์ได้จากรูปปากล่องข้าวและพี่ชายที่ปลอบโยนน้องสาวผู้เจ็บช้ำ

ดาวนิเทศดับมั่น โดนวิศวะเท พี่ชายปลอบกันวุ่น คราวที่แล้วไปหาพี่ คราวนี้ไปหาผู้ ยังไงเอ่ย…

#แม่ดอกกก #มะลิ #วิศวะใจร้าย #เสียดายของกิน

ความเสียใจของผู้อื่นมักเติมเต็มความสุขของผู้ชิงชังเสมอ เสียงหัวเราะจึงเล็ดลอดออกมาจากลำคอของหญิงสาวอย่างสนุกสนาน

ครืนนนนน~

“ลดา…” เสียงเพื่อนร่วมห้องเรียกจนเธอต้องหยุดเดินกลางคัน

“ว่าไง”

“แกเห็นข่าวนี้หรือยัง” เพื่อนสาวยื่นมือถือให้เธอดูรายงานข่าวที่ลงเมื่อสิบนาทีที่แล้วแต่คอมเมนต์กลับวิ่งไปเกือบร้อย

“เพิ่งเห็น... ทำไมเหรอ” ลดายังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ราวกับข่าวพวกนั้นไม่เกี่ยวข้องกับตน

“อ้าว แกไม่หึงบ้างหรือไงที่มีคนมายุ่งกับนทีน่ะ”

“ทำไมต้องหึงล่ะ ฉันกับนทีเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เสียงหวานตอบพร้อมใบหน้างุนงง

“เอ๊ะ!” เพื่อนร่วมห้องถึงกับไปไม่เป็น อันที่จริงพวกเธอเองก็คาดหวัง… คาดหวังว่าจะได้เห็นเรื่องสนุกต่อจากนี้ หาใช่ปฏิกิริยาแบบที่อยู่ตรงหน้า

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับบ้านก่อนนะ ฝนตกแบบนี้รถน่าจะติดอีกนานเลย” ลดาระบายยิ้มก่อนเดินออกจากกลุ่มเพื่อนที่หวังดีนำข่าวสารมาส่งให้ถึงมือ

เสียงหัวเราะหลุดลอดขณะรองเท้าผ้าใบย่ำลงบนแอ่งน้ำขัง เล็ก ๆ ลดารู้สึกว่าสายฝนวันนี้เย็นสดชื่นมากกว่าทุกวัน กระทั่งการจราจรติดขัดบนท้องถนนก็หาได้น่าเบื่อเหมือนเคย

แต่สิ่งที่ลดาไม่รู้ก็คือมหานทีผู้มั่นคงต่อเธอเมื่อเห็นข่าวเขาก็รีบวิ่งออกจากอาคารปฏิบัติงานทันที เขาอยากอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทว่าเมื่อมาถึงเขากลับเห็นลดากำลังพูดคุยกับเพื่อนร่วมห้อง เขาเลยใช้มุมเสาอาคารหลบเลี่ยงสายตาเนื่องจากกลัวว่าจะลากลดาให้เป็นข่าว ดังนั้นประโยคที่เอ่ยว่าเธอและเขาเป็นเพียงเพื่อนกันจึงเข้าสองรูหูเต็ม ๆ

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งกัดฟันแน่น หน้าอกวูบโหวงอย่างบอกไม่ถูก แต่มันก็คือความจริงอย่างที่ลดาว่า... พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน

นทีเคยเอ่ยปากขอคบกับลดาไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่คำตอบของลดาคือเธอกำลังมุ่งมั่นกับการเรียน นทีเองก็ควรทำ ส่วนเรื่องหลังจากนั้นค่อยมาคุยกันอีกทีหลังจากเรียนจบ ให้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไปก่อนก็เหมือนศึกษากันไปด้วย ซึ่งนทีเองก็ยินดีที่ลดาไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ เขาถึงไม่เคยหมดหวังและวางลดาไว้ใจเพียงผู้เดียวเสมอมา

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ของจัสมิน

รถสปอร์ตสีน้ำเงินสเปคตรัล แมกโนเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์หลังโอ่อ่า โลตัสกับลันโซพยายามรักษาความเงียบให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ตั้งแต่เห็นน้องสาวเดินตากฝนเปียกปอน

และเมื่อก้าวพ้นจากตัวรถ จัสมินก็เดินขึ้นบันไดใหญ่เข้าห้องนอนไปอย่างเงียบเชียบ เธอทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ที่ปูด้วยผ้าไหมเนื้อนุ่มโดยไม่แม้แต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ไปอาบน้ำก่อนไหมจัสมิน?” โลตัสตามขึ้นมาถามเสียงอ่อน ส่วนลันโซก็หยิบผ้าขนหนูสะอาดมาวางไว้ให้

“ไม่เอา” จัสมินตอบเสียงเบาทั้งดวงตาแดงก่ำ

ลันโซเดินมานั่งที่ขอบเตียง เขาใช้หลังมือสัมผัสเบา ๆ ที่หน้าผากของน้องสาวเพื่อสำรวจว่ามีไข้หรือไม่

“ไอ้นทีมันทำอะไรน้องมาใช่หรือเปล่า” ลันโซเลือกใช้ไม้อ่อนถามถึงที่มาที่ไป

แต่คำพูดนั้นดันกลายเป็นกุญแจเปิดกล่องแพนโดร่าของน้ำตาที่กลั้นไว้ให้พรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ จัสมินกอดเอวพี่ชายแน่น เธอซบหน้ากับลำตัวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของลันโซแล้วปล่อยให้ทุกอย่างพัดพาไปกับเสียงสะอื้น

“เขา... เขาไล่จัสมิน เขาบอกให้จัสมินไปให้พ้น! แล้วเขาก็พูดถึงลดา... เขาทำเหมือนจัสมินไม่มีตัวตนเลย" เธอพูดเสียงสั่น "ทำไมล่ะ? จัสมินไม่สวยเหรอ... ทำไมต้องเป็นยายหน้าจืดขายแป้งเด็กนั่น!”

“โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะ" โลตัสลูบผมน้องสาวอย่างอ่อนโยน “ไอ้นทีมันโง่ จัสมินอย่าไปสนใจมันเลยนะ”

“ใช่! ปล่อยมันไปเถอะจัสมิน ผู้ชายดี ๆ ในโลกนี้มีเป็นร้อยเป็นพัน” ลันโซกล่าวเสริม

“ไม่... คราวนี้จัสมินยอมไม่ได้! จัสมินไม่เคยโดนปฏิเสธแบบนี้มาก่อนเลยนะ!” น้ำเสียงสะอื้นเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดอย่างถึงที่สุด

ฝาแฝดหนุ่มสะดุ้งเฮือกก่อนมองหน้ากันอย่างเข้าใจว่าน้ำตาทุกหยดของจัสมินในตอนนี้มันกลายเป็นเชื้อเพลิงเติมความเอาแต่ใจและความอยากเอาชนะให้มากขึ้น สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้คงมีแต่ความน่าปวดหัว แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ พวกเขาเป็นพี่ชายนี่... หน้าที่ของพวกเขาคือคอยปกป้อง สนับสนุนและโอบกอดเมื่อน้องเจ็บกลับมา