เสียงติดจะขรึมเหมือนอารมณ์ไม่ดีเสียหนักหนานั้นทำให้ ศศิกานต์แอบย่นจมูก เขาอารมณ์ไหนนี่ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย หรือว่าวันนี้รับคำไข้เยอะไป
เธอไม่ได้มาช่วยเขาเหมือนอย่างเคย เขาเองเป็นคนบอกว่าเธอมาก็ป่วนมากกว่าจะช่วย เลยไม่มาช่วยซะเลยให้อยู่กับพิมพ์ใจสองคน
สาวน้อยตะเกียกตะกายลงจากเตียง รีบเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องอีกด้าน ครู่หนึ่งจึงออกมา พอออกมาก็เจอเขายืนรออยู่
“ไม่มีอะไรผิดปกติ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
เขาเดินนำไปก่อนเมื่อเก็บของต่างๆ เสร็จเรียบร้อย เธอคิดว่าเขาคงทำงานหนักเลยหงุดหงิด ตลอดทางศศิกานต์ไม่กล้าพูดหรือถามอะไร เพราะเห็นหน้าเคร่งขรึมของเขา
สำหรับหมอหนุ่มนั้นเขาต้องเคร่งขรึมเอาไว้ ไม่อยากให้เธอรู้ความในใจมากนัก ยิ่งถ้าเธอรู้ว่าเขาจินตนาการอะไรไปตอนที่ตรวจเธอ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
รอให้ถึงเวลาก่อน ไม่รอดแน่ยัยลูกน้อย!
ตอนนี้ต้องอดใจเอาไว้...
เธอช่างน่ากลืนกินเสียยิ่งกว่
