20
รุ่งเช้า
แป๊ะ แป๊ะๆ
ผมรู้สึกตัวเมื่อแสงเริ่มแยงตา ตบมือคว้าหาคนร่างเล็กที่นอนกอดทั้งคืน แต่คว้าหายังไงก็ไม่เจอ เลยลืมตาสู้แสงขึ้นดู ปรากฏไม่เจอคนตัวเล็กนอนอยู่บนเตียง ไปไหน ปกติตื่นสายกว่าผมทุกวัน
"ริน ชิริน"ผมร้องเรียกหายัยปีศาจน้อยแต่กลับไม่ได้เสียงตอบรับกลับคืนมา
"...."
"รินอยู่ไหนตอบหน่อย ริน! ชิริน!"ผมเริ่มกังวนใจลุกจากเตียงเดินหารอบห้อง ทั้งห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนอนเล็กแต่ก็ไม่เจอ!
ผมรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นโทรหา ยัยบ้าไปไหน!
'บริการฝากหมายเลยโทรกลับ....'
'บริการฝากหมายเลขโทรกลับ....'
"ปิดเครื่อง! บ้าเอ้ย!!!"ผมโยนโทรศัพท์ลงเตียงอย่างไม่แยแส ยัยบ้านั่นไปไหน เมื่อคืนคุยกันเข้าใจแล้วไม่ใช่หรอวะ แล้วไปไหน ยัยบ้านั่นจะไปไหนได้
ผมรีบแต่งตัวแล้วเดินลงไปที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ด้านล่างอย่างรีบร้อน ผมจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ยัยนั่นยิ่งไม่รู้จักใคร ถนนหนทางก็ไม่รู้จัก แล้วเธอจะทิ้งผมไปจริง
