วราลียืนพิงระเบียงสูง มองออกไปยังวิวเมืองที่พร่าเลือนด้วยแสงไฟนับพัน หัวใจหล่อนยังคงเต้นกระหน่ำเพราะความหึงหวงไม่หยุด
แต่เสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามา ทำให้หล่อนต้องรีบหยุดคิด และหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบร่างสูงใหญ่ของสิรณัฐกำลังเดินเข้ามาใกล้
“หนีมาทำอะไรตรงนี้”
เขาถามเสียงทุ้มต่ำ ขณะก้าวเข้ามาประชิดจนสองร่างแทบไร้ช่องว่าง
“ไม่ได้หนี แค่เบื่อ”
วราลีเถียงสวนทันควัน แต่เสียงกลับสั่นจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
สิรณัฐหัวเราะเบาๆ ก่อนยกมือขึ้นมาไล้แก้มนวลของหล่อนแผ่วเบา
“โกหกไม่เก่งเลยนะ... เธอหึงฉันกับแยมใช่ไหม”
น้ำเสียงเขาอ่อนโยน แต่กลับร้อนแรงเสียจนหล่อนแทบไหม้
“ฉันไม่ได้หึง อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”
“ปฏิเสธเหรอ”
“ใช่...”
หล่อนแสร้งผลักไหล่เขา แต่กลับเหมือนกระตุ้นให้เขาเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม
“หลีกไป”
“ไม่หลีก”
เขากระซิบข้างหู
“อยากเอาเธอตรงนี้...”
มือใหญ่สอดเข้าที่สะโพก
