เย็นวันหนึ่ง ในขณะที่รถลีมูซีนสีดำคันงามกำลังเคลื่อนตัวช้าๆ ไปตามถนนที่ทอดยาวสู่คฤหาสน์หรู
ภายในห้องโดยสารที่มีสองคนนั่งอยู่ด้วยกันกลับเงียบกริบ ไร้เสียงพูดคุย จนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ครางแผ่วเบาเลยทีเดียว
สิรณัฐนั่งพิงพนักอย่างสงบนิ่ง ในขณะที่วราลีนั่งไขว่ห้างอยู่ไม่ไกลนัก มือเรียวประสานกันอยู่บนหน้าตักตัวเองตลอดเวลา
ทั้งสองคนเหมือนกับกำลังพยายามต่อสู้กับอะไรบางอย่างในใจอย่างสุดความสามารถ
แต่แล้ว...
ปลายนิ้วของสิรณัฐก็เผลอเฉียดปลายนิ้วของวราลีเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ
วาบ!
ประกายไฟบางอย่างแล่นวาบผ่านร่างกายทั้งคู่ในชั่ววินาที
วราลีสะดุ้งน้อยๆ
สิรณัฐเหลือบตามอง ก่อนจะยกมุมปากเป็นยิ้มร้ายกาจ
และก่อนที่วราลีจะทันตั้งตัว เขาก็ขยับตัวเข้ามาใกล้...
ใกล้มากจนปลายจมูกแทบชนกัน...
“อย่า... ลุงแช่มขับรถอยู่นะ...”
วราลีกระซิบห้ามเสียงร้อนรน พยายามจะหยุดเขาให้ได้
สิรณัฐยิ้มบางๆ โน้มหน้าเข้
