ทันทีที่ก้าวลงมาจากรถ สายตาหลายสิบคู่ก็จับจ้องมาที่หล่อน ทั้งสาวใช้ทุกคนภายในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ แม่บ้าน แม่ครัว คนสวน คนขับรถ หรือแม้แต่ยามสองคนที่หน้ารั้วบ้าน แต่คนที่ยืนยิ้มเล็กยิ้มน้อยอยู่หน้าสุดก็ไม่ใช่ใครอื่น แม่ของหล่อนเองนั่นแหละ
ลูเซียสก้าวตามลงมา ก่อนจะโอบรอบเอวคอดเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของโดยไม่อับอายต่อสายตาของผู้ใดเลยแม้แต่น้อย ญานิดาดิ้นรน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำเตือนนุ่มๆ จากริมฝีปากบางเฉียบของคนตัวโต
“แม่ของเธอเข้าใจว่าฉันกับเธอรักกัน และเธอก็งอนฉันเลยหนีออกไป ดังนั้นถ้าไม่อยากให้เจ้าอาการโรคหัวใจของท่านกำเริบ ก็ยิ้มไว้ซะ ยิ้มกว้างๆ”
“นี่คุณ!”
พูดไม่ออก แทบอยากจะฆ่าคนที่กอดตัวเองอยู่นัก ลูเซียสทำไมถึงชอบข่มขู่นักนะ นี่เขาเอาอาการเจ็บป่วยของแม่หล่อนมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้หล่อนทำตามอีกครั้งแล้ว ญานิดาจำเป็นต้องฝืนยิ้ม ขณะเดินเข้าไปหาทุกคน โดยไปหยุดอยู่ตรง
