“ดื่มเหล้ายังกับดื่มน้ำเชียวนะลูซ” เสียงของดิมิเทรียสดังขึ้นตรงหน้า ทำให้ลูเซียสที่ตอนนี้เริ่มมึนๆ แล้วระบายยิ้มขมขื่นออกมา
“รู้ครับว่าเป็นเหล้า เพราะถ้าเป็นน้ำคงไม่ดื่มแบบนี้หรอก”
ผู้เป็นพี่ชายหรี่ตามองน้องชายของตัวเองนิ่ง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
“ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรให้อีกล่ะ บอกแล้วไงว่าให้กลับนิวยอร์กไปซะ จะอยู่ให้เจ็บปวดทำไม”
ลูเซียสแสยะยิ้ม
“ผมแค่กำลังสับสนครับ”
“สับสนหรือ สับสนอะไร?” ดิมิเทรียสถามอย่างสงสัย ก่อนจะกระดกแก้วนำพาของเหลวสีอำพันให้ไหลลงไปสู่ลำคอเช่นกัน
“ผู้ชายคนนั้นมาเสนอขายญานิดากับผม”
“อะไรนะ ขายคนรักของตัวเองเนี่ยนะ นี่มันเป็นคนประเภทไหนกันนะ”
ผู้เป็นพี่ชายร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ ก็ใช่สิ ขนาดเขาผู้ได้ยินกับหูยังไม่อยากเชื่อเลย
“แล้วนายซื้อไว้หรือเปล่าล่ะ”
ลูเซียสแค่นยิ้มชิงชัง ก่อนจะเทเหล้าลงคอไปอีกแก้ว
“แน่นอนครับ ผมต้องซื้อไว้อยู่แล้ว ผมอยากได้หล่อนนี่ครับ”
