ลองคบกับพี่ดูไหมล่ะ
2112 Words
@คอนโดอาทิตย์
ประตูบานเลื่อนปิดลงช้าๆ พร้อมเสียงล็อกจากรีโมตในมือเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมปรับอากาศภายในห้องลอยแตะจมูกทันทีที่ก้าวเข้ามา ทุกอย่างสะอาดเรียบร้อย เฟอร์นิเจอร์ดูแพงและถูกจัดวางอย่างมีระเบียบเกินกว่าผู้ชายคนหนึ่งจะดูแลได้ด้วยตัวเอง นับดาวยืนนิ่งมองรอบห้องด้วยสายตากล้าๆ กลัวๆ ใจเธอเต้นแรงเมื่อถูกเชิญให้นั่งที่โซฟาหนานุ่มตรงกลางห้อง
"นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเอามันมาให้"
เขาพูดพลางถอดนาฬิกาข้อมือออกวางบนชั้นวางข้างโซฟา ท่าทางสบายๆ ของเขาไม่ช่วยให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงเลยแม้แต่น้อย
"ค่ะ"
นับดาวตอบเบาๆ มือบางยังกำสายกระเป๋าสะพายแน่น สายตากวาดมองไปรอบห้องอย่างระแวดระวังแต่ก็พยายามเก็บสีหน้าไม่ให้ดูหวาดระแวงจนเกินไป
"ดื่มน้ำรอ.."
อาทิตย์วางแก้วน้ำในมือลงตรงหน้าของนับดาว แก้วใสนั้นมีหยดไอน้ำเกาะรอบนอก มันเย็นฉ่ำเหมือนเพิ่งยกออกมาจากตู้เย็น แต่ สาวน้อยดูเหมือนจะเกร็งๆ ไม่ค่อยไว้ใจเขา ดวงตากลมโตเหลือบมองแก้วอย่างลังเล แล้วก็หันกลับมามองหน้าเขาชั่วครู่ ดูจากลักษณะการนั่งที่นั่งตัวตรงเดะ สองมือจับสายกระเป๋าเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ร่างบางไม่ยอมเอนตัวพิงโซฟาแม้แต่น้อย นั่งแน่วตึงตรงเหมือนคนเตรียมพร้อมจะลุกหนีทุกเมื่อ ดวงตาไม่กล้าสบตาเขานานนัก
"เออ.... "
เสียงอาทิตย์ดังขึ้น พร้อมคิ้วข้างหนึ่งยกสูงขึ้นเล็กน้อย
"กลัวพี่วางยาเธอรึไง...ถึงกับไม่กล้ากินน้ำที่พี่เอามาให้"
เขาถามติดหัวเราะ แววตากรุ้มกริ่มที่มองมาทำให้เธอรีบส่ายหน้าแรงๆ
"ปะ..เปล่านะคะ หนูแค่ยังไม่ค่อยหิว"
คนสวยตอบกลับด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก ดวงหน้าแดงเรื่อ ยกมือลูบผมทัดหูพลางเบี่ยงสายตาหลบไม่สบตาเขา เธอ พูดเสียงเบา ริมฝีปากเม้มแน่นนิดๆ อย่างคนกำลังเก็บอาการ ก่อนตัดสินใจมาคอนโดกับเขา เธอได้โทรบอกหมวยเล็กเอาไว้แล้ว ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่เธอแค่ป้องกันตัวเองเอาไว้ก่อน หากเป็นอะไรขึ้นมาจะได้มีคนรู้มีคนเห็น
"ค่ะ"
เธอทวนคำตอบเบาๆ อีกครั้ง เหมือนเป็นการย้ำเตือนตัวเอง อาทิตย์หัวเราะในลำคอ เสียงต่ำๆ ดังขึ้นในบรรยากาศที่เริ่มคลี่คลายเล็กน้อย แววตาเขาดูขบขันอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นท่าทางปั้นปึ่งแต่เขินอายของเธอ ดูก็รู้ว่าเธอกลัว ทั้งสีหน้า ท่าทาง การนั่งตัวแข็งทื่อ และการระวังตัวจนเกินปกติ มันชัดเจนเสียจนเขาแทบต้องกลั้นยิ้ม ขนาดกลัวยังกล้ามากับเขา ก็อย่างว่านับดาวเป็นเด็กดื้อ แต่ค่อนข้างจะมองโลกในแง่ดี เธอไว้ใจคนง่าย โดยเฉพาะเสือร้ายอย่างเขา
@5 นาทีต่อมา
บรรยากาศในห้องค่อยๆ ผ่อนคลายลง ความอึดอัดเมื่อครู่เหมือนค่อยๆ ถูกลบหายไปกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินกลับเข้ามา
"มาแล้ว เหมี่ยว~~~"
เสียงทุ้มของอาทิตย์ดังขึ้นจากหน้าห้อง ก่อนจะปรากฏร่างเขาในชุดลำลองสบายๆ มีเจ้าแมวอ้วนสีขาวเทาในอ้อมแขน มันดิ้นน้อยๆ แต่เมื่อถึงมือเขากลับยอมนอนแน่นิ่งอย่างว่าง่าย
"อื้ออออ..น่ารักกกกกก"
เสียงหวีดเบาๆ ของนับดาวดังขึ้นแทบจะทันที ใบหน้าเล็กที่เคยเกร็งเครียดอยู่เมื่อครู่คลี่คลายออกเป็นรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาเป็นประกายเหมือนเด็กเห็นของเล่นชิ้นโปรด สองมือเล็กที่เคยจับสายกระเป๋าไว้แน่นเหมือนเป็นที่ยึดเหนี่ยว ตอนนี้ค่อยๆ คลายออกเองโดยไม่รู้ตัว
สองมือเรียวยื่นมาอุ้มเจ้าแมวปีศาจทันที อ้อมแขนโอบเจ้ากังฟูไว้แน่นอย่างหวงแหน ราวกับรู้จักกันมานานแรมปี ทั้งท่าทาง ทั้งสีหน้าเปลี่ยนไปสิ้นเชิงเมื่อได้สัมผัสมัน พอเห็นแมวแล้วเป็นอีกคนจริงๆ เสียงสูง เสียงหวาน เสียงสองเสียงสามออกมาพร้อมกันหมด
"สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรคะ (^‿^) น่ารักจังเลย"
ใบหน้าของเธอแนบชิดกับเจ้าแมว พูดคุยกับมันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนกำลังพูดกับเด็กทารก ตาหยี ยิ้มกว้าง หัวเราะคิกคักไปกับอาการตอบรับของมัน
อาทิตย์ได้แต่มองแล้วยิ้มตามคนตัวเล็กที่ยกแมวขึ้นมาประชันหน้ากับตัวเอง หัวใจเขาเต้นช้าลงเหมือนกำลังผ่อนคลายไปพร้อมกับภาพที่เห็น รอยยิ้มหวาน ดวงตาใสกริบของคนตรงหน้าทำให้เขาเผลอเคลิ้มตามโดยไม่รู้ตัว
เธอมันก็เหมือนแม่ของเขาไม่มีผิด รักแมว หลงแมว พูดกับแมวอย่างกับมันเป็นลูก ไอ้แมวอ้วนก็เหมือนกัน มันโคตรอยู่เป็น
ก่อนหน้านี้ที่เขาหายไปนานเกือบห้านาทีก็มัวแต่ไล่จับมันนี่แหละ ทีกับเขามันโคตรดื้อ ไม่อยู่นิ่งๆ ให้จับได้ง่ายๆ วิ่งหนีซะจนเหนื่อยหอบ แต่พอเป็นเธอ มันกลับสงบเสงี่ยมเจียมตัว ยอมให้จับ ยอมให้อุ้มง่ายดายเกินไป เมื่อกี้ไม่เป็นแบบนี้นี่น่า 'ไอ้แมวตอแหล'
"...มันคงจะตอบเธอได้อยู่หรอก .."
"อย่าดูถูกน้า น้องฟังรู้เรื่องนะจะบอกให้....ใช่ไหมคะ (^‿^)"
เธอยิ้มตาหยี พร้อมกับหันไปคุยกับแมวที่นอนพุงแผ่บนตักเธออย่างมีความสุข ปากยื่นถามคำถามให้มันตอบเหมือนมันเป็นมนุษย์อีกคนในห้องนี้ อาทิตย์ได้แต่มองอย่างหมั่นไส้เล็กๆ
อืม..ยิ้มจนตาหยีให้แมว แถมยังเข้าข้างมันอีกด้วย มันน่ารักตรงไหน ตัวอ้วนอย่างกับโอ่งมังกร แถมยังทำหน้าบูดตลอดเวลา ไม่เห็นจะเข้าท่า
"เหมี่ยว ~ เหมี่ยว ~~"
"5555 อย่ามาหอมพี่แบบนี้สิคะ มันจักจี้นะ"
ไอ้แมวอ้วนมันเอาหน้ามาซุกซอกคอของนับดาว แถมยังเลียแก้มขาวๆของเธออีกด้วย เสียงหัวเราะของนับดาวดังลั่นห้อง เธอไม่ได้รังเกียจเลยแม้แต่นิด ตรงกันข้ามกลับหัวเราะชอบใจใหญ่ เสียงใสๆ ของเธอกระตุกใจเขาเบาๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว
บอกมันอ้อนเก่ง มันน่ารัก น่ารักกับผีน่ะสิ ! ทีกับเขามันทั้งขูดทั้งข่วน จนแขนของเขามีแต่รอยเล็บของมัน แต่กับผู้หญิงสวยๆ มันขี้อ้อนฉิบหาย ไม่น่าล่ะคุณแม่ถึงได้หวงมันมาก เพราะมันอยู่เป็นแบบนี้นี่เอง
"ชอบเหรอ"
"ชอบค่ะ น้องชื่ออะไรเหรอคะ ตัวจ้ำมั้มมาก กินเยอะล่ะสิเรา"
พูดกับอาทิตย์ แต่สายตามองแต่แมว ลูบพุง ลูบหัว เกาคางมันเหมือนคนคลั่งรัก คิดถูกหรือคิดผิดก็ไม่รู้ที่เอาแมวอ้วนตัวนี้มาเป็นเหยื่อล่อ ดูเหมือนนับดาวจะสนใจมันจนลืมเขาไปแล้ว
"ชื่อ ไอ้กังฟู มันเป็นแมวตัวผู้"
"กังฟู..ชื่อน่ารักจัง สวัสดีครับกังฟู พี่ชื่อนับดาวนะครับ (^‿^)"
"เหมี่ยว ~~~~"
"รู้เรื่องด้วย เก่งนะเราอ่ะ กี่ขวบแล้วเนี้ย ทำไมถึงได้น่าฟัดขนาดนี้ พ่อเขาบอกว่าไม่กินข้าวเหรอ...อ้วนขนาดนี้ไม่กินก็ได้มั้ง"
"พ่อ ???? หมายถึงพี่เหรอ ?"
"ค่ะ ก็พี่เป็นเจ้าของมันไม่ใช่เหรอคะ"
"เป็นแค่ลูกเจ้าของมัน ไม่ใช่เจ้าของจริงๆสักหน่อย อ้วนอย่างกับหมูตอนใครจะอยากเป็นพ่อของมันกัน"
"เหมี่ยว ~~"
กังฟูซุกไปที่ซอกคอของนับดาว ก่อนจะเอาหัวถูๆไถๆเบาๆอยู่บริเวณนั้น อย่างกับว่ามันกำลังฟ้องว่าเขารังแกมัน
"พี่อาทิตย์อย่าพูดแบบนี้สิ เห็นไหมน้องน้อยใจแล้ว"
"เฮ่อะ ! ไอ้แมวนี่มันน่าจับไปปล่อยทิ้งข้างถนน"
"ใครจะยอม ออกจะน่ารักขนาดนี้ ใครจะทิ้งลง เนาะกังฟูเนาะ"
ดูเอาเถอะ เมื่อกี้ทำหน้าขึงขังใส่เขา แต่พอหันไปพูดกับมัน ใช้โทนเสียงอ่อน ทำหน้ายิ้มแย้มทันที เห็นแล้วมันขัดหูขัดตาชะมัด อย่าให้แม่เผลอ สักวันจะเอามันไปปล่อยวัดให้หลวงพ่อดูแล
"ถ้านับให้พี่เป็นพ่อ งั้นเธอก็ต้องเป็นแม่ของไอ้กังฟูมันนะ"
"เกี่ยวอะไรกับหนูคะ..หนูแค่พูดเปรียบเทียบเฉยๆ"
"ก็ดูมันสิ มันอ้อนเธอขนาดนั้นคงอยากได้เธอมาเป็นแม่แหละ"
"ไม่กล้าหรอกค่ะ คนที่อยากเป็นแม่น้องกังฟูมีตั้งเยอะแยะ"
นับดาวเกาคางของไอ้แมวอ้วน ทั้งอุ้มมันขึ้นมากอด ทั้งหยอกล้อกับมันสารพัด ปากพูดกับเขา แต่สายตาของเธอโฟกัสแค่เจ้ากังฟูเท่านั้น
"...ใครอยากเป็นก็ไม่ให้เป็นหรอก นอกจากนับดาวคนนี้คนเดียว"
"อย่ามาหยอก พูดเหมือนพี่ชอบหนูงั้นแหละ :
คนตัวเล็กพูดออกไปโดยไม่คิดอะไร ปกติธรรมดาเธอก็หยอดเขาแล่นแบบนี้ตลอด
"พี่ชอบเธอนะ"
ทุกการเคลื่อนไหวหยุดนิ่งราวกับเข็มนาฬิกาหยุดเวลา เสียงในห้องเงียบลงทันทีราวกับทุกสิ่งหยุดหายใจไปชั่วขณะ เขามองตาเธอไม่กะพริบ ใบหน้าขรึมจริงจังผิดกับท่าทางขี้เล่นก่อนหน้า ส่วนเธอก็ยังคงชะงักค้างกับคำพูดของเขา
"พะ..พี่ว่าไงนะคะ"
'พี่บอกว่า..พี่ชอบเธอ ชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว เรามาลองคบกันดูไหม !'
"ขะ..คบเหรอคะ ?"
"อือหึ...คบกัน...เป็นแฟนกัน"
"........ "
คนที่กำลังประมวลผลในคำพูดของเขาได้แต่งุนงง ภายในใจได้แต่ตั้งคำถาม เขาชอบเธอจริงหรือ อยากคบกับเธอจริงหรือเปล่า เขาพูดเล่นหรือพูดจริง สับสนงุนงงไปหมด...
"ทำไมเงียบ...หรือเธอยังโกรธพี่เรื่องคืนนั้น "
"พี่อาทิตย์...นะ..หนูแค่กำลังงง "
"งงอะไรครับ...แค่ตอบว่าตกลง ไม่เห็นจะยาก "
"แต่ว่าหนู..... "
"หรือเธอไม่ได้ชอบพี่เหมือนที่พี่ชอบเธอ ถ้าเป็นแบบนั้นก็บอก..พี่จะไม่วุ่นวายหรือตอแยกับเธออีก"
อาทิตย์ทำหน้าเศร้าอย่างกับคนที่กำลังผิดหวังทั้งที่จริงแล้ว ภายในใจของเขากำลังคิดหาวิธีกดดันเธอด้วยคำพูด
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ... "
"แล้วมันเป็นแบบไหน ? ในเมื่อชอบพี่ แล้วจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอลังเล "
"นะ...หนู..หนูแค่กลัว "
"กลัวอะไร...ถ้าเธอกลัวจะมีใครมาทำร้ายหรือดักตบอย่างที่เคยบอก พี่รับรองว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นแน่ๆ "
"มันก็ไม่ใช่เรื่องนั้นอีกล่ะคะ "
"แล้วเธอกลัวอะไร "
"หนูกลัว..กลัวความผิดหวัง กลัวความเสียใจ เพราะหนูยังไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรัก กลัวว่าถ้าวันหนึ่งพี่เลิกชอบหนูขึ้นมา ความรู้สึกพวกนั้นมันจะวิ่งเข้ามาหาหนู หรือถ้าวันหนึ่งพี่ชอบคนอื่น หนูกลัวว่าตัวเองจะทำใจไม่ได้ "
"หึ...คิดไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ..ตัวเล็กแค่นี้คิดอะไรมากมาย"
อาทิตย์เอามือขึ้นมาวางบนหัวของคนตัวเล็ก ก่อนจะยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยยิ้มให้ใครแบบนี้มาก่อน
"ถ้าไม่ลอง แล้วจะรู้ได้ยังไง ผู้ชายอย่างพี่ไม่เคยคบใครพร่ำเพรื่อ เธอก็รู้ว่ามีคนเข้าหาพี่มากขนาดไหน แต่พี่ก็ไม่เคยคิดที่จะสนใจ เธอคือคนแรกและคนเดียวที่พี่ยอมทุ่มเทขนาดนี้"
ทุ่มเทของเขาและเธอแตกต่างกัน คนหนึ่งทุ่มเทใจรัก อีกคนทุ่มเทกาย เพราะอยากเอาชนะ
"พี่อาทิตย์ "
"ถ้าเธอยอมคบกับพี่ พี่จะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจ"
"นับดาว...เรามาคบกันดูไหม ลองดูสักครั้งได้ไหม "
"เอ่ออ ~~~ คือ... "
"แค่ครั้งเดียว พี่สัญญาจะไม่มีใคร จะมีแค่เธอคนเดียว "
"......... "
"พี่จะ......... "
"ก็ได้คะ...ลองดูสักครั้ง... "
"คำตอบคือ ???? "
"หนูยอมคบกับพี่อาทิตย์ :) "
"ขอบคุณนะ"
ขอบคุณนะ ความหมายลึกๆในคำพูดของเขานั้นไม่ได้หมายถึงการขอบคุณที่เธอยอมคบหา แต่มันหมายถึงว่าการขอบคุณที่ทำให้เขาชนะการเดิมพัน คนเจ้าเล่ห์มองเธอด้วยรอยยิ้ม ในขณะเดียวกันเธอก็กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน เธอมันหลอกง่าย แค่คำพูดลมๆ พูดอะไรก็ยอมเชื่อเขาไปหมด
- Writer
