Engineering หยุดหัวใจนายวิศวะ

ความสัมพันธ์ของเราสองคน

@มหาวิทยาลัย

โพสต์ : ATIT_28 'สนใจแต่แมวอ้วน หันมาสนใจแฟนหน่อยครับ' @ Napdow_Charintip

ถูกใจ 👍 : 353,675 คน

คอมเมนต์

Tiwter_28 : ไอ้ห่า...กูโคตรเกลียดมึง ออกจากแก๊งกูไปเลย 🙄

Kubtun_28 : พาขึ้นคอนโดจนได้นะมึง 🙄

Gopsa : พี่อาทิตย์มีเจ้าของแล้ว งื้อออ ,😭

Wezanil : วาสนาของใครน้อ 😭

Dowun : อกหักรักษายังไง 😭😭

Maimeng@12 : น้องนับดาวของพี่...ม่ายยย 😭

Atid_28 : ของใครมึงพูดดีๆ @Maimeng@12

Wachirawit : กูอกหัก ... น้องนับไม่ควรมีคนเดียว 😭

และคอมเมนต์อื่นๆ อีกเป็นร้อย

"หึ...ไอ้พวกแมลงวี่แมลงวัน"

อาทิตย์พึมพำออกมาอย่างดูแคลน ขณะที่จ้องหน้าจอมือถือด้วยแววตาเย็นชา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มกึ่งสมเพชกึ่งสะใจ เสียงหัวเราะต่ำในลำคอของเขาฟังแล้วน่าขนลุกในความมั่นใจเกินตัว แววตาคมกริบกวาดมองคอมเมนต์เหล่านั้นด้วยแววตาดูถูกปนรำคาญเต็มทน มือหนาเลื่อนจอไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะปิดหน้าจอพร้อมสะบัดข้อมือเบาๆ ราวกับปัดฝุ่นไร้ค่าออกจากชีวิต

ความจริงที่ซ่อนอยู่ใต้โพสต์อวดรักหวานซึ้งนั้น...กลับไม่ใช่ความรักอย่างที่ใครเข้าใจ การเปิดตัวในพื้นที่สาธารณะแบบนี้คือการเคลื่อนไหวหมากตัวสำคัญในแผนของเขา ใช่ เขาโพสต์เพราะอยากให้รู้ว่าเธอเป็นของเขา แต่ไม่ใช่เพราะความรัก เป็นเพราะเธอเหมาะจะเป็นเกราะกำบังให้เขาจากผู้หญิงคนอื่นต่างหาก ยิ่งมีคนหึงหวงเธอ ยิ่งรู้ว่าเธอมีค่าพอจะใช้ต่อรองได้มากแค่ไหน

"ดูอะไรอยู่เหรอคะ...หน้าตึงเชียว"

เสียงหวานดังขึ้นเบาๆ ทำให้เขาหลุดจากภวังค์ อาทิตย์ละสายตาจากมือถือก่อนจะเหลือบมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยแต่แฝงความจงใจ มือขวาวางนิ่งบนพวงมาลัย ส่วนมือซ้ายวางบนตัก ปลายนิ้วเคาะจังหวะเบาๆ ด้วยความคิดคำนวณ

"ดูแฟนคลับของเธอ เยอะฉิบหาย"

น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงแววประชดแผ่วเบา ริมฝีปากหยักขยับน้อยๆ พร้อมยื่นมือถือไปให้เธอ นับดาวที่นั่งข้างๆ เอียงคอมองหน้าจออย่างงุนงง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนเบิกตากว้างเมื่อเห็นโพสต์และการแท็กชื่อของเขา มือเล็กชะงักเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ รับมือถือมาดูใกล้ๆ

"โพสต์อะไรของพี่เนี้ย..พึ่งจะตกลงคบกันเองนะคะ"

เธอพูดออกมาเสียงเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตกใจและประหม่า แววตาหวั่นๆ คล้ายไม่มั่นใจในสิ่งที่เห็น ริมฝีปากบางเม้มแน่นเล็กน้อย ดวงตากลมโตหันมาสบตาเขาด้วยคำถามลึกๆ

"คนอื่นจะได้รู้ไงว่าเธอมีเจ้าของแล้ว และจะได้รู้ด้วยว่าฉันเองก็มีเธอเป็นเจ้าของแล้ว"

เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นแต่แฝงไว้ด้วยความจริงจัง ดวงตาคมยังคงจับจ้องเธอไม่วางตา สายตานั้น...เหมือนแหลมคมเจาะลึกเข้าไปในใจเธอ ทำเอาหัวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว

"พี่อาทิตย์ พี่มั่นใจแล้วเหรอ...เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ หนูจะไม่โกรธอะไรพี่เลย หนูอยากให้พี่ลองคิดให้ดีดี "

เสียงเธอสั่นไหวเล็กน้อย มือน้อยๆ จับกระโปรงนักศึกษาแน่นอย่างพยายามกดความรู้สึกบางอย่างลงไป เธอมองเขาด้วยสายตาลังเล หวังเพียงคำยืนยันจากเขาให้หัวใจเบาและแน่นอนขึ้น

"ฉันคิดดีที่สุดแล้ว จริงจังที่สุดแล้ว "

คำพูดที่หนักแน่นและชัดเจนทำเอาคนตัวเล็กต้องหลุบตาลง กลั้นรอยยิ้มไว้ไม่ไหว เธอหันหน้ากลับมาเผชิญกับเขาอีกครั้ง รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าเล็ก พร้อมน้ำเสียงใสที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง

"ขอบคุณนะคะ หนูสัญญาจะเป็นแฟนที่ดี เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่ทุกอย่าง (^⁠‿⁠^⁠)"

คำพูดของเธอซื่อจนทำให้หัวใจที่เคยด้านชาของเขาแปรปรวนเล็กน้อย อาทิตย์มองใบหน้าเล็กๆ ที่มีรอยยิ้มสดใส ดวงตาใสซื่อจ้องเขาอย่างเชื่อมั่นโดยไร้การระแวง แม้หัวใจเขาจะยังไม่ได้รัก...แต่ก็สั่นไหว

มือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะเธอเบาๆ ปลายนิ้วไล้ไปตามเส้นผมนุ่ม ก่อนจะแนบฝ่ามือลงบนกลุ่มผมเล็กๆ นั้น รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นที่มุมปาก...แต่ไม่ใช่รอยยิ้มแห่งรัก หากเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสับสนในความคิดของตัวเอง

"หนูไปเรียนนะคะ"

เสียงหวานเอ่ยลา มือเล็กๆ คว้ากระเป๋านักศึกษาสะพายขึ้นบ่า ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถอย่างนุ่มนวล

"ตอนเย็นเดี๋ยวพี่มารับนะ"

เขาตอบเรียบๆ แต่สายตายังจับจ้องเธอไม่ละไปไหน

"ค่ะ...."

นับดาวหันมายิ้มให้เขาก่อนจะยกมือเล็กๆ โบกลา แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวังและเขินอาย อาทิตย์มองตามเธออย่างนิ่งงัน มุมปากยังมีรอยยิ้มบางๆ แต่ในดวงตามีแต่ความสับสนเต็มเปี่ยม

จนกระทั่งร่างเล็กเดินพ้นจากสายตา เขาก็เอนตัวพิงเบาะ หัวใจแน่นอึดอัดอย่างไม่มีเหตุผล ถอนหายใจออกมายาวเหยียด ราวกับปล่อยบางอย่างออกมาพร้อมลมหายใจ

"เฮ้อ ~~~"

เสียงถอนหายใจนั้นหนักอึ้งยิ่งกว่าลม ทั้งที่เป็นคนเริ่มเกม แต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะกลายเป็นเหยื่อเสียเอง

@ร้านคาเฟ่ใน มอ.

สองเท้าหนาเดินเข้ามาในคาเฟ่หรูที่ตั้งอยู่บริเวณด้านข้างของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เสียงเปิดประตูกระจกใสดังแผ่วเบา ท่ามกลางกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกาแฟบดสดและเสียงเพลงแจ๊สบรรเลงคลอเบา ๆ บรรยากาศในร้านตกแต่งด้วยสไตล์ลอฟต์ปูนเปลือย ให้ความรู้สึกเย็นสบายและทันสมัย ก่อนจะได้ยินเสียงเรียกจากสองเพื่อนรักที่นั่งอยู่โต๊ะมุมในสุด

"ทางนี้ครับ..ไอ้คุณอาทิตย์" ติวเตอร์โบกมือเรียก ขณะยกแก้วลาเต้ขึ้นจิบ สีหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"หึ....."

อาทิตย์แสยะยิ้มมุมปากอย่างคนที่รู้ตัวว่ากำลังเป็นจุดสนใจเต็มๆ เขาก้าวเดินด้วยท่าทีมั่นใจ เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับขึ้นถึงศอกปล่อยชายทับกางเกงอย่างไม่แคร์โลก แววตาคมมองตรงไปยังโต๊ะด้วยท่าทางที่ดูเย็นชาแต่แฝงความเหนือกว่าในทุกก้าว

"ไอ้สัด..! มึงไวฉิบหาย คุยกันยังไม่ถึงสองเดือน ตกลงคบกันแล้ว มึงเอาอะไรไปล่อน้องนับวะ เท่าที่กูรู้มาปกติเขาไม่คุยกับใครง่ายๆเลยนะ "

ติวเตอร์พูดพลางวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจจริงจัง ก่อนจะเอนหลังพิงพนักอย่างอยากรู้เรื่องราวเบื้องหลังทั้งหมด

"ก็คงจะเป็นเพราะมันคืออาทิตย์ล่ะมั้ง น้องนับดาวถึงยอมคุยด้วย ความรู้สึกชอบไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคนนะ น้องมันคงจะชอบ ถึงได้ยอมคุยด้วย"

กัปตันพูดขึ้นบ้างด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมจ้องมองหน้าเพื่อนด้วยแววตาอ่านไม่ออกว่าแซวหรือจริงจัง มือข้างหนึ่งควงช้อนกาแฟเล่นในแก้วชาเย็นที่น้ำแข็งละลายไปกว่าครึ่ง

"เอาเลขบัญชีมา สงสัยกูคงได้บันทึกบัญชีมึงเป็นรายการโปรดแล้วมั้ง "

ติวเตอร์หยิบมือถือขึ้นมา เตรียมจะกดโอนเงินด้วยสีหน้าระคนระหว่างยอมรับและหมั่นไส้ แต่ต้องชะงักมือค้างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนั่งเงียบ

"..…........"

อาทิตย์ไม่ตอบอะไร ดวงตานิ่งงันเหม่อลอยไปที่แก้วกาแฟตรงหน้า ใบหน้าคมเข้มเรียบเฉยแต่แฝงความกดดัน เสี้ยววินาทีหนึ่งริมฝีปากขบแน่นเล็กน้อยเหมือนกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่าง

"เงียบทำไมล่ะไอ้ห่า..หรือมึงเปลี่ยนใจไม่เอาแล้ว"

ติวเตอร์เลิกคิ้วข้างหนึ่ง ถามด้วยน้ำเสียงติดขำ แต่แฝงความสงสัยอยู่เต็มเปา

"หึ....เสือกำลังจะชอบเหยื่อสินะ ถึงได้ลังเลอยู่แบบนี้ "

กัปตันกระตุกยิ้ม ขยับแว่นกันแดดที่เสียบไว้กับคอเสื้อขึ้นนิด ก่อนหันมามองหน้าอาทิตย์ด้วยแววตาที่เจาะลึกเข้าไปในใจของเพื่อน

"กูไม่ได้ชอบ และไม่เคยคิดจะชอบด้วย ก็แค่เด็กโง่ ที่หลอกอะไรก็เชื่อไปหมด จะชอบได้ไงวะ กูแค่จำเลขบัญชีไม่ได้ เดี๋ยวส่งให้ในไลน์"

อาทิตย์ตอบด้วยน้ำเสียงห้วนจัด สายตาหลุบต่ำก่อนจะขมวดคิ้วแน่นเหมือนกำลังสู้กับบางอย่างในใจ เขาเบนสายตาออกนอกหน้าต่าง มองใบไม้ที่ไหวไหวเพราะแรงลมด้านนอก แล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ใจมันดันรู้สึกอึดอัดทั้งที่ควรจะสะใจจากชัยชนะ

แทนที่จะรู้สึกยินดีอย่างที่ควร เขากลับรู้สึกหงุดหงิด ไม่พอใจ และ...รำคาญใจตัวเองโดยไม่รู้สาเหตุ

"ไม่ชอบก็ดี เพราะหลังจากเกมส์จบ กูกะว่าจะลองจีบน้องมันดู"

กัปตันเอ่ยขึ้นหน้าตาเฉย ขณะโยกเก้าอี้ไม้เบาๆ มือควงแก้วน้ำในมือหมุนวนจนน้ำแข็งกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งในความเงียบระหว่างเพื่อนสามคน

"จริงจังหรือเล่นๆ ??"

ติวเตอร์เอ่ยถาม ขณะยกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจสุดขีด ใบหน้าฉายชัดว่ากำลังจับผิด เพราะรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงที่ไหน และไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงที่เพื่อนเคยมีประวัติมาก่อน

"ไม่รู้ดิ คงลองดูก่อน ถ้าไม่ใช่ก็แยกย้าย แต่ถ้าใช่ก็คงจะจริงจัง"

กัปตันตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่แววตากลับมองลึก ริมฝีปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่อ่านยากว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

"แล้วทำไมมึงถึงอยากจีบยัยเด็กนั่น อย่าลืมสัญญาข้อที่สี่นะ ถ้ากูชนะก็เท่ากับว่าเด็กนั่นต้องนอนกับกู มึงจะกินของเหลือจากกูเหรอ"

อาทิตย์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แข็งกระด้าง ดวงตาเย็นเฉียบกวาดมองเพื่อนตรงหน้า ใบหน้าขมวดแน่นเล็กน้อยแบบไม่เต็มใจชัดเจน ความไม่พอใจเริ่มฉายชัดขึ้นในแววตา

"ก็น้องมันน่ารัก และนับดาวก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธกูเร็วยิ่งกว่าจรวด มึงถามทำไม...หรือมึงหวง ... ?"

กัปตันยิ้มมุมปากเล็กน้อย จ้องอาทิตย์เขม็งราวกับจะหยั่งความรู้สึกในใจเพื่อน แววตาเจ้าเล่ห์ผสมกวนประสาท รอยยิ้มมุมปากนั่นทำให้อารมณ์ของอาทิตย์ปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม ความทรงจำสมัยเด็กผุดขึ้นมาในหัวทันที ครั้งที่อาทิตย์เคยปกป้องของเล่นชิ้นโปรดจากเพื่อนคนอื่น มันเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่นิด

"กูไม่ได้หวง ถ้ามึงอยากกินของเหลือจากกูก็ตามใจ"

เสียงของอาทิตย์ต่ำลง เหมือนพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้ปะทุออกมา ใบหน้าตึงเครียดจนกล้ามเนื้อกรามขึ้นชัด คิ้วเข้มจรดกันแทบเป็นเส้นเดียว แววตาดูไม่พอใจอย่างชัดเจน

"กินได้...และไม่รังเกียจด้วย เบื่อเมื่อไหร่ก็โยนมาล่ะกัน"

กัปตันยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน ขณะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เหมือนกำลังท้าทายอะไรบางอย่าง ใบหน้าดูผ่อนคลายแต่เต็มไปด้วยความหมายซ่อนเร้น ในขณะที่อาทิตย์นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเขากลับซีดและบูดยิ่งกว่าของค้างตู้เย็นมาแล้วสิบวัน