Engineering หยุดหัวใจนายวิศวะ

ล่อลวง

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

อากาศในเย็นวันศุกร์ดูเงียบเหงา ท้องฟ้าเป็นสีหม่น ลมพัดแผ่วผ่านหน้าต่างห้องคอนโดฯ อากาศอบอ้าวเล็กน้อยเพราะอาทิตย์ปิดเครื่องปรับอากาศ ทว่าความรู้สึกร้อนรุ่มกลับไม่ได้มาจากอุณหภูมิภายนอก แต่คืออุณหภูมิในร่างกายของเขาเองที่กำลังพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าซีดเซียว เหงื่อผุดตามไรผม หายใจติดขัด

"ตัวร้อนขนาดนี้ หนูว่าพี่ไปหาหมอดีกว่าไหม เดี๋ยวหนูพาไป"

เสียงหวานของนับดาวดังขึ้นข้างเตียง เธอนั่งคุกเข่าข้างเตียง มือแตะหน้าผากเขาเบา ๆ ดวงตาฉายแววกังวลชัดเจน ใบหน้าเล็กใกล้เขามากพอจะได้ยินเสียงลมหายใจ

"ไม่ไป..พี่ไม่ชอบหมอ"

อาทิตย์ตอบพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ดวงตาขุ่นหมอง ดูดื้อรั้นและเอาแต่ใจเล็ก ๆ อย่างเด็กชายตัวโตที่กำลังประชดประชัน

"โตแล้วนะคะ อย่าดื้อได้ไหม ถ้าไข้ขึ้นตอนกลางคืนใครจะดูแล"

เธอพ่นลมหายใจเบา ๆ พยายามควบคุมน้ำเสียงให้คงความนุ่มนวลแม้ในความเหนื่อยใจ มือยังลูบแขนเขาเบา ๆ เป็นเชิงปลอบ

"ก็เธอไง...."

เขาหันหน้ากลับมา สบตากับเธอเต็ม ๆ เสียงทุ้มแผ่วเบาแต่ตรงไปตรงมาอย่างไม่น่าเชื่อ ทำเอาเธอชะงักเล็กน้อย

"หนูจะอยู่ดูแลพี่ได้ยังไงกันคะ หนูเป็นผู้หญิงนะ อยู่กับพี่สองต่อสองในห้องแบบนี้มันดูไม่ดี"

นับดาวรีบเบือนหน้าหนี ดวงแก้มขึ้นสีจางๆ มือกำชายเสื้อแน่นเล็กน้อยเหมือนพยายามตั้งหลักกับคำพูดของเขา

"แต่เราเป็นแฟนกัน อยู่ด้วยกันก็ไม่เห็นแปลก เธออยู่ดูแลพี่สักคืนเถอะนะนับดาว พี่ไม่สบายขนาดนี้ ไม่มีแรงทำอะไรเธอหรอก"

อาทิตย์มองเธอด้วยแววตาละมุนจาง ๆ แทรกอยู่ในดวงตาเหนื่อยล้า ริมฝีปากแห้งแตกเผยรอยยิ้มจาง ๆ ที่ดูอ่อนแอผิดปกติจากปกติที่มั่นใจและแข็งกร้าว

"แต่ว่า ....."

เสียงเธอแผ่วลง แววตาลังเล มือที่กอดเข่าตัวเองแน่นแสดงชัดถึงความสับสนในใจ

"หรือเธอไม่เชื่อใจพี่..."

คำถามที่มาพร้อมดวงตาที่หม่นลง ทำเอาเธอรีบเงยหน้าขึ้นตอบแทบจะทันที

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ"

นับดาวส่ายหน้าเบา ๆ จนผมยาวสลวยสะบัดไปมา ใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกผิดที่ทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจ

"แล้วมันเป็นแบบไหน"

เสียงเขาอ่อนลงแต่แฝงแรงกดดัน แววตาสบจ้องเธอไม่วาง ราวกับพยายามหาคำตอบจากกิริยาเธอแทนคำพูด

"หนูว่าเราอย่าทะเลาะกันเลยนะคะ...หนูอยู่ดูแลพี่ก็ได้ ดึกๆค่อยกลับ เดี๋ยวหนูโทรให้พี่ติวเตอร์กับพี่กัปตันมาดูแลพี่ต่อจากหนูดีไหมคะ"

เธอพยายามประนีประนอม น้ำเสียงนุ่มละมุน แววตาอ่อนโยน ขณะยื่นมือไปแตะแขนเขาเบาๆ คล้ายจะขอความเข้าใจ

"ขนาดเธอที่เป็นแฟนพี่ยังไม่อยากอยู่ดูแลพี่เลย มันสองคนเป็นแค่เพื่อน แถมยังเป็นเพื่อนผู้ชาย มันจะดูแลพี่ได้ยังไง"

เขาตอบกลับเสียงแหบพร่า ดวงตาแฝงความน้อยใจจางๆ พร้อมถอนหายใจเบา ๆ มือหนาคลายผ้าห่มออกจากตัวเล็กน้อย เหมือนหมดแรงจะดึงดันอะไรต่อ

"..พี่อาทิตย์.."

เสียงเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เจือความรู้สึกผิดและห่วงใย

"ถ้าเธอจะกลับก็กลับไปเถอะ จะทุ่มครึ่งแล้วนิ กลับบ้านดึกมันอันตราย พี่ดูแลตัวเองได้ ถ้าไข้ขึ้นสูงเดี๋ยวโทรเรียกรถพยาบาลเอง"

น้ำเสียงเย็นชาแต่แผ่วลงชัดเจน พร้อมทั้งหันหน้าหนีอีกครั้ง ข่มอารมณ์ปนประชดในคราวเดียว มือหนากำผ้าห่มแน่นขึ้นเล็กน้อย

"...เฮ้อ ~~...อย่าประชดหนูแบบนั้นสิคะ...."

นับดาวถอนหายใจ มือแตะหน้าผากตัวเองอย่างเหนื่อยใจเล็ก ๆ ก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้ขึ้นอีกนิด

"จะกลับก็กลับไปเถอะ ไม่ต้องมาสนใจพี่..."

พูดแล้วก็เบนหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะส่งเสียงไอบอกให้รู้ว่าเขานั้นอาการไม่ค่อยดีนัก ทั้งที่ความจริงแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เป็นไข้ปกติธรรมดาทั่วไป เมื่อก่อนก็ดูแลตัวเอง กินยาแล้วนอนพัก สักพักก็ดีขึ้น แต่ทุกวันนี้มีแฟนแล้วไง ไม่สบายทั้งทีก็ต้องให้แฟนดูแลสิถึงจะถูก

"ก็ได้ค่ะ หนูค้างคอนโดพี่ก็ได้ แต่พี่ต้องลุกขึ้นมาทานยาก่อน ไข้จะได้ลดลงเร็วๆ"

เธอยอมอย่างไม่เต็มใจนัก แต่สายตาก็ยังเต็มไปด้วยความห่วงใยและตั้งใจจะดูแล มือคว้าขวดยาและแก้วน้ำมาวางไว้ข้างเตียงอย่างคล่องแคล่ว

"ถ้าลำบากใจไม่ต้องก็ได้นะ พี่ดูแลตัวเองได้ แค๊กๆ ~"

ปากบอกว่าได้ แต่เสียงไอที่ตามมานั้นทำให้ภาพลักษณ์ของคำพูดมันพังครืนชัดเจน อาทิตย์ไอจนตัวโยนก่อนจะหลุบตาลงแบบหมดแรง

"ลุกมาทานยานะคะ จะได้นอนพัก..ถ้าพี่ยังดื้อ ประชดประชันหนูไม่เลิก หนูจะกลับจริงๆด้วย"

น้ำเสียงเด็ดขาดขึ้นอย่างน่าประหลาด ดวงตาเธอจ้องเขาแน่วแน่ พลางยื่นยามาให้

"......"

มือหนาคว้าเอาเม็ดยาลดไข้จากคนตัวเล็กก่อนจะกรอกมันเข้าปาก ตามด้วยน้ำเปล่าที่เธอเตรียมเอาไว้ให้

"ทานยาแล้วก็นอนพักผ่อนนะคะ"

เธอลูบแขนเขาเบา ๆ พร้อมกับยิ้มบาง ๆ ให้ความอบอุ่นแทนคำปลอบใจ

"ถ้าพี่หลับเธอจะไม่หนีกลับไปใช่ไหม"

เสียงเขาเบาลง อ่อนแรง แฝงความกลัวและเปราะบางอย่างที่ไม่เคยแสดงให้ใครเห็น

"หนูจะนั่งอยู่ข้างพี่แบบนี้ทั้งคืนเลย นอนเถอะค่ะ จะได้หายเร็วๆ ถ้าไข้ไม่ลด อีกสี่ชั่วโมงเดี๋ยวหนูปลุกให้ลุกมาทานยาอีกรอบนะคะ"

คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน มือบางลูบผ้าห่มให้เขาอีกครั้งอย่างเบามือ

"จับมือไว้ได้ไหม"

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แววตาเหมือนเด็กเล็กที่อยากได้ไออุ่นใจ

"..........."

เธอชะงักไปเล็กน้อย ใบหน้าขึ้นสี ดวงตาสั่นไหว แต่กลับไม่ปฏิเสธ

"เป็นแฟนกันแล้วนะนับดาว แค่จับมือเอง.."

เขาย้ำเสียงเบา ใบหน้าแดงจางๆ จากพิษไข้แตะรอยยิ้มละมุนไว้บาง ๆ ราวกับต้องการความมั่นใจ

"ก็ได้ค่ะ...จับมือเอาไว้แบบนี้ หนูไม่หนีไปไหนแน่นอน พี่อาทิตย์นอนได้แล้วนะคะ"

นับดาวกุมมือคนเป็นพี่เอาไว้ เธอมองเขาด้วยรอยยิ้ม ส่วนอีกคนก็ดึงมือเธอมาแตะไว้ที่แก้มหนา เป็นครั้งแรกของเขาที่ยอมให้ผู้หญิงถึงเนื้อถึงตัวได้ขนาดนี้ และเธอก็เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นได้อย่างบอกไม่ถูก

เพียงไม่นานทำให้คนตัวโตผล้อยหลับไป คงจะเพราะฤทธิ์ของยาลดไข้บวกกับความสบายใจที่เธอมอบให้ ทำให้เขานอนหลับสนิทอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน