"จะเอาอย่างนั้นใช่ไหมมิน!"
"..."
มินตราเม้มปากแน่นมองสบตาเขา
แววตาของดรัณภพเจือปนความขุ่นข้องหมองใจและไฟโทสะ
เธอไม่รู้ว่าเขาโกรธเคืองเธอหรือโฬมกันแน่...
หญิงสาวตัดสินใจไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้เขาฉุดรั้งข้อมือเธอไปตามทางเดินที่ไร้แสงไฟ ดรัณภพเดินไปในที่แห่งนี้ราวกับว่าเขารู้จักทุกซอกทุกมุม
นั่นก็เพราะความสนิทสนมของสองตระกูล ทำให้ดรัณภพมักได้เหยียบย่างมาที่แห่งนี้ตั้งแต่เยาว์วัย เขารู้จักพื้นที่และทุกซอกหลืบในตึกนี้
ฝีเท้าของทั้งคู่เดินมาหยุดที่หน้าห้องแห่งหนึ่ง บริเวณนี้ไม่ได้มีไฟสว่าง แต่อาศัยไฟจากด้านนอกและตามทางเดินไกล ๆ ก็พอจะมองเห็นได้
"ชุดครับคุณภพ" เป็นอัธที่ยืนรอเจ้านายอยู่ก่อนแล้ว
ดรัณภพคว้าสิ่งของในมือเลขาคนสนิท เขาไม่พูดอะไรสักคำก่อนจะพาหญิงสาวเดินเข้าห้องนั้นไป มันเป็นห้องหนังสือขนาดกลาง
ทันทีที่ประตูปิดลง ชายหนุ่มก็โยนสิ่งของในมือที่รับมาจากเลขาไว้ที่ชั้นวางข้าง ๆ ก่อ
