มินตราตื่นขึ้นมาเมื่อแสงแดดยามสายสาดส่อง แพขนตางามกะพริบถี่ ๆ พอขยับตัวเพียงนิดก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว ทั้งยังสัมผัสได้ถึงวงแขนแกร่งที่พาดทับไว้ช่วงเอว
หันมามองจึงพบเจ้าของร่างกำยำนอนอยู่ข้าง ๆ
มินตราหน้าแดงซ่านเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เธอเมามายไปก็จริงแต่ก็ใช่ว่าจะจดจำอะไรไม่ได้
'มินชอบคุณภพด้วย'
โอ๊ย! เธออยากจะกัดลิ้นตัวเองตายไปเลย
ประโยคที่เธอพร่ำบอกเขาไปทำไมสมองถึงจดจำได้ดีขนาดนี้ คนเมายังจำได้ แล้วดรัณภพที่เป็นคนฟังจะไม่จำได้ชัดเจนกว่าหรือ
ได้แต่เม้มปากด้วยความกระดากอาย ทว่าบางสิ่งก็ดึงความสนใจเธอไป
หญิงสาวเลื่อนมือของตนแตะเรียวนิ้วที่ลำคอระหง สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ตนสวมใส่ไว้
สร้อย? เธอใส่สร้อยตั้งแต่เมื่อไรกัน
มินตราก้มลงมองเห็นสร้อยสีเงินวาววับประดับจี้รูปผีเสื้ออันเล็ก ๆ ความงามนั้นตรึงใจตั้งแต่แรกเห็น
"ชอบไหม"
"คะ...คุณภพ"
หญิงสาวตกใจเงยห
