แสงแดดของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามา มินตราตื่นมาด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ร่างบอบบางใต้ผ้าห่มหันมองรอบตัว มีเพียงพื้นที่ว่างเปล่าข้างกายไร้เงาดรัณภพ
เขาตื่นและหายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ
แต่เมื่อมินตราได้สติเต็มร้อยเธอก็รีบผุดลุกขึ้น ไม่ใช่ว่าวันนี้คือวันเริ่มงานของเธอหรอกหรือ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความกระวนกระวาย รีบลุกลงจากเตียงไปอาบน้ำ ทว่าก่อนจะแต่งตัวก็พบว่ามีโน้ตกระดาษเล็ก ๆ แปะอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
'เลขาฉันจะเข้าไปรับเธอตอนเที่ยง ไม่ต้องรีบ'
เป็นลายมือของเขาที่เขียนไว้...
เหมือนดรัณภพจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าเธอจะตื่นสาย แถมเขายังไม่ปลุกเธออีก พอเช็กเวลาในตอนนี้มินตราก็เบาใจ เธอยังพอมีเวลาเหลือ
เดิมทีดรัณภพก็บอกเธอไว้แล้ว ว่าหน้าที่ของเธอไม่ได้ซีเรียสเรื่องเวลาการทำงาน อาจจะมีเข้าไปช่วยดูงานในบางเวลา หรือถ้าอยากจะเข้าไปที่บริษัททุกวันก็ตามใจตามสะดวก แต่มินตราก็ยังกัง
