จำผิดคน?
1347 Words
"ไบร์ท หวัดดี"
เสียงเเหลมที่เอ่ยทักทายชายหนุ่มข้างกายของเพื่อนสนิทแทบทุกวัน ตั้งแต่ที่ได้รู้จักไบรท์เชอรี่ก็เเทบจะไม่สนใจคุยกับยิ้มเลยสักนิด เอาแต่ชวนไบรท์ทำโน่นนี่ แต่คนแบบเขานั้นถ้าไม่ใช่ยิ้ม อย่าหวังเลยว่าไบรท์จะยอมสนทนาเกินสามประโยค และยิ่งให้สนิทด้วย ยิ่งไม่ต้องหวัง
"........."
"เมื่อเช้าเราคุยกันแล้วนะไบรท์"
"อือ หวัดดี"
เรื่องที่คุยกันก็ไม่ใช่เรื่องอื่นใด ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องการเข้ากับคนอื่นของเขานั่นแหละ เธอแค่ทำข้อตกลงกับเขาว่าเวลาอยู่ข้างนอก คนอื่นคุยด้วยก็ควรจะคุย อย่างเช่นเพื่อนเธอเพียงแค่ทักทายกันก็ยังดี ไม่ใช่เอาแต่ทำหน้าโหดเหมือนโกรธโต๊ะ โกรธเก้าอี้ หรือแม้กระทั่งโกรธดินฟ้าอากาศอย่างเช่นตอนนี้
"ตอนเย็นมีปาร์ตี้ที่ผับ A ว่าจะชวนไบรท์ไปด้วย"
รอยยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่มลูกครึ่งที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าประกบด้านหลังของร่างเล็ก เมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนเธอเอ่ยถามก็แปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมาก เชอรี่ก็คงอยากรู้จักเพื่อนให้มากขึ้นตามนิสัยที่สนิทกับคนไปทั่วเป็นปกติ
"......."
"ชวนยิ้มบ้างสิ" เธอแกล้งหยอกเพื่อนบ้าง
"ถ้าแกไปไบรท์จะไปใช่ป่ะ?"
"เอ่อ..." เธอจะไปรู้ได้อย่างไร เเบบนี้ต้องถามเขาเองแล้วแหละ เธอคงตอบให้ไม่ได้
"ยิ้มไปนั่งกัน"
ไบรท์ไม่สนใจตอบ หรือแม้กระทั่งฟังคำถามจากหญิงสาวอีกคนเลยสักนิด กลับยื่นมือไปคว้าแขนเล็กและออกเเรงดึงไปนั่งโต๊ะที่อยู่ด้านข้างกับเขา
ตอนนี้ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น ยิ้มย้ายมานั่งข้างเขาเกือบสองอาทิตย์แล้ว เพราะช่วงก่อนหน้าชอบมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เขาบ่อยครั้ง และไม่มีเพื่อนคนไหนนอกจากผู้หญิงที่ชื่อเชอรี่อะไรนั้นเป็นฝ่ายเข้าหาเขา
ยิ้มเองจึงเป็นคนลากโต๊ะลากเก้าอี้มานั่งเป็นเพื่อน คอยคุยกับเขาคอยติวหลายๆ วิชาให้ จนเขาเริ่มสนใจในการเรียนขึ้นมาบ้าง แม้ก่อนหน้าจะไม่เคยจับหนังสือเรียนสักครั้งเลยก็ตาม
ซึ่งต่างจากตอนนี้สิ้นเชิง เขาแทบจะหาเเว่นมาใส่แล้ว เขาอยากเป็นฮอตเนิร์ดที่คอยสอนสาวข้างๆ แทนบ้างจัง แต่จะสอนอะไรเธอนอกจากยิงปืน ต่อยมวย ว่ายน้ำ แข่งรถ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาถนัดแต่ยิ้มไม่เคยสัมผัสมันเลยสักครั้ง
"ไม่คิดจะคุยกับรี่บ้างเหรอ ดูท่าน่าจะอยากคุยกับไบรท์มากนะ"
"ไม่อยากคุย"
"ทำไมเหรอ?"
เธอเองก็แปลกใจที่ไบรท์เอาแต่ตั้งแง่กับเชอรี่ตลอดเวลา เขามองเชอรี่ด้วยสายตาแปลกๆ ทุกครั้ง อีกอย่างเขาแสดงออกชัดเจนมากว่าไม่ชอบเธอแบบสุดๆ
"แค่ไม่ชอบ" ชายหนุ่มเองก็เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ไม่ชอบเขาก็บอกว่าไม่ชอบ ไม่มีการปิดบังใดๆ ทั้งสิ้น
"มีเหตุผลอะไรที่ต้องไม่ชอบรี่ด้วย" เธอเผลอขึ้นเสียงสูงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดังมาก มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน
"ไม่ดี"
ก่อนที่เขาจะก้มลงแกะผิวหนังบริเวณหลังมือ ที่เจ้าตัวเพิ่งไปสักมาใหม่เเละอยู่ในช่วงลอกของชั้นผิว จนอีกคนต้องรีบห้าม
"อย่าแกะ เดี๋ยวเป็นแผล ถ้าคันเดี๋ยวยิ้มทาครีมให้"
"อะ งั้นทาให้หน่อยสิ"
เอาเป็นว่ามือข้างนั้นก็ยื่นมาอยู่ตรงหน้าเธอด้วยเวลาอันรวดเร็วหรือเขาตั้งใจแกะ ให้เธอห้าม เพื่อหลอกใช้ให้เธอทาครีมให้ตั้งแต่เเรกกันนะ?
"อยากใช้ก็บอกดีๆ"
"อยากให้ยิ้มโดนตัว"
"หา?"
"จริงๆ แค่เตะก็ได้ โดนตรงไหนก็ไม่เกี่ยง"
เขาอยากจะบอกเธอไปตรงๆ แต่ก็กลัวเธอจะช็อคสลบไปก่อน แค่นี้เธอก็อ้าปากเหวอเเมลงวันบินเข้าได้แล้ว เขาอยากบอกเหลือเกินว่าชอบการสัมผัสตัวเธอ ส่วนไหนก็ได้ นิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดี เพราะตอนนี้ทั้งสองคนก็ยังไม่ใช่สถานะแฟนเต็มตัว แค่เกือบๆ รอให้เป็นจริงเมื่อไรล่ะก็...เขาจะติดเหง็กไม่ห่างไปไหนเลยคอยดูเถอะ
"โรคจิต"
"เขาเรียกติด Skinship อยากสัมผัสร่างกาย อยากกอด อยาก..."
"อยากตายหรือไงจ๊ะ?"
เธอเเกล้งทำตาแข็งใส่คนตัวโต นับวันเขายิ่งพูดเยอะขึ้น ชวนคุยได้ตลอด นอกจากจะเป็นเรื่องทั่วไปแล้ว เขาก็จะวนมาประมาณนี้จนได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ให้เกียรติเธออยู่บ้าง ไม่เคยละลาบละล้วงเธอเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่เขาก็มีโอกาสไม่ใช่น้อย ทำให้เธอมั่นใจและสนิทใจได้เร็วเป็นพิเศษ
"อุ๊บ! ไม่พูดแล้ว"
หนุ่มหน้าฝรั่งทำท่าจีบปากจีบคอจนเธออดขำไม่ได้ ถ้าคนอื่นไม่เอาแต่กลัวเขา และหันมาเห็นจังหวะเมื่อกี้ล่ะก็... ก็คงคิดว่าตัวเองตาฝาดเป็นแน่
"ยิ้ม" เสี้ยงคุ้นเคยที่เธอไม่อยากจะคุ้นเลยด้วยซ้ำ เขามาตั้งแต่ตอนไหน และมาทำไม?
"กันต์ซื้อโกโก้มาฝาก ของโปรดยิ้มไง"
แก้วโกโก้เย็นถูกยื่นมาตรงหน้าเธอพอดีเป๊ะ ยิ้มหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ใจหนึ่งก็จุกอกแปลกๆ ส่วนอีกใจหนึ่งก็อยากหัวเราะออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เขาหลอนหรือไงกัน! เธอไม่เคยกินโกโก้เลยสักครั้ง นี่มีคนให้จำเยอะจนสับสนไปหมดแล้วสิท่า!
"เมียกูไม่กินโกโก้"
คนที่สีหน้าเยียบเย็นแข่งกับน้ำแข็ง เพียงแค่รู้ว่ามีบุคคลที่สามเข้ามา สีหน้าท่าทางเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เเถมยังเอ่ยประโยคนั้นออกมาราวกับว่าอยากกดทับอีกคนให้จม และหักหน้าอย่างไม่ปราณี มันเกิดบ้าอะไรถึงกลับมาวุ่นวายกับยิ้มอีก
"อย่าเสือก กูไม่ได้ให้มึง"
"เอากลับไปเถอะ เราไม่กิน กันต์คงจำผิดคนแล้ว"
สิ่งที่ยิ้มพูดต่อหน้าเขาราวกับเอาน้ำเย็นสาดใส่ กันต์หน้าชาไปชั่วขณะ เขาจำได้ว่าเธอชอบกินน้ำหวานเป็นที่สุด แต่เพราะไม่เคยสนใจและสังเกตุเธออย่างจริงจัง จึงจำผิด! เขาอุตส่าห์ตั้งใจออกมาตั้งแต่เช้า ต่อคิวรอเพื่อซื้อสิ่งนี้มาให้เธอ อยากให้เธอรู้สึกดีกับเขาขึ้นมาบ้างสักนิดก็ยังดี แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องผิดพลาดซะอย่างนั้น!
"เข้าใจแหละ มีหลายคนที่ต้องจำนี่ จำผิดๆ ถูกๆ คงไม่แปลก ลองไปเรียบเรียงรายชื่อดูนะ เผื่อหาเจอว่าใครชอบ"
"เอ่อๆ ..."
อีกคนหน้าเสีย รีบชักมือกลับทันที ปากก็เอ่ยอึกอักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พลาดแล้ว...เขาพลาดแล้วจริงๆ มันรู้สึกแย่มากที่จำสิ่งที่คนรักของตนชอบผิด ทั้งๆ ที่คบกันมาตั้งนานหลายปี หนำซ้ำเขายังโดนไอ้หน้าเหี้ยมที่เพิ่งรู้จักเธอได้ไม่นานเเย่งซีนประทับใจไปครอง
"เดี๋ยวเรียนเสร็จตอนบ่าย ไบรท์พาไปกินชานมร้านประจำที่ยิ้มชอบนะ"
"อื้อ มันจะดีนะ ฮ่ะ ฮ่า "
เธอเลิกให้ความสนใจกับชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าเหวอ และหันมายิ้มให้อีกคนแทน เขาคนนี้เธอเพิ่งรู้จักได้ไม่นานก็จริง แต่เขามักจะทำและให้ในสิ่งที่เธอไม่เคยได้รับ ช่วงแรกก็แปลกดี แต่หลังๆ มากลับไม่ใช่แค่แปลก มันทำให้เธอเริ่มรู้จักนำสิ่งเหล่านั้นมาเปรียบเทียบและชั่งน้ำหนัก ระหว่างรักครั้งก่อน กับเขาคนนี้...
- Writer
