รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

คนงอแง

"ไบร์ท"

"หืม?"

"เฮ้อ~ ทีหลังไม่ต้องไปต่อปากต่อคำกับคนแบบนั้นอีกนะ เสียเวลา"

ยิ้มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย หลังจากเกิดเหตุการณ์ตะโกนจะงับหัวบิดากัน อาจารย์ก็ขอร้องปนบังคับให้ทั้งสองคนออกจากห้องไป

ซึ่งก็ไม่มีใครขัดขืน กันต์เองก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะเรียนอยู่แล้ว จึงออกมานั่งรอเธอหน้าห้อง แต่เสียดายที่โดนนิกออกมาลากเขาหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

ส่วนไบร์ทนั้น เขาออกมาเธอก็ต้องออกมา ไม่กล้าปล่อยให้เขาเดินเพ่นพ่านรอเธอคนเดียว กลัวจะเกิดปัญหาเผื่อหน้าเขาไปสะกิดให้เท้าใครเกิดอาการคันยุบยิบเข้า

"ไม่อยากคุยกับมันสักหน่อย แต่มันพูดไม่หยุดเอง"

"นั่นแหละ คราวหน้าก็ห่างๆ ไว้ก็ดี" เธอไม่อยากให้เขามีปัญหา ถึงแม้จะรู้อยู่ในใจแล้วว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ก็เถอะ

"ถ้ามันไม่ยุ่งกับยิ้ม"

"นายนี่นะ"

"หรือยิ้มไม่รำคาญมัน"

"ก็รำคาญนิดหน่อย แต่ก็ไม่อยากคิดอะไรให้มาก ยิ้มทำใจได้แล้ว อีกอย่าง คนความอดทนต่ำแบบกันต์เดี๋ยวก็เลิกยุ่งไปเองแหละ ไม่นานหรอก"

ก็อย่างที่เธอบอก...รำคาญก็จริง แต่พอมานึกอีกทีเธอก็ไม่อยากจะให้ความสนใจเขามากนัก ตลอดระยะเวลาสองเดือนมานี้ เขาคนนั้นก็ใช้ชีวิตในแบบของเขา ไม่เข้ามายุ่มย่ามกับเธอ แม้กระทั่งมาเรียนยังไม่มาเลย

ส่วนเธอสองเดือนที่ผ่านมาชีวิตเธอดีขึ้นมาก เธอเริ่มรักตัวเองมากขึ้น ร่าเริงกว่าเมื่อก่อน แถมยังรู้สึกว่าทัศนคติของตนเองกว้างขึ้น มีความมั่นใจขึ้นมากอีกต่างหาก เพราะคนข้างกายเธอตอนนี้ ทุกวันเขาจะส่งมอบพลังบวกให้กับเธอ จนเธอเริ่มมองเห็นคุณค่าของตัวเอง

ก็จริงอย่างที่ใครต่อใครบอก อยากเจอโลกแบบไหน ก็ให้พาตัวเองไปอยู่ในจุดนั้น...

"ไม่นาน หมายถึงถ้ามันยังวุ่นวายอยู่แบบนี้มันจะหายใจบนโลกนี้ได้อีกไม่นาน" ชายหนุ่มที่นั่งข้างเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังสุดๆ จนยิ้มต้องร้องปราม

"ไบร์ท พูดอะไรแบบนี้อีกแล้ว"

"พูดจริง"

"ฆ่าคนมันง่ายขนาดนั้นหรือไง?"

"ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากหรอก"

".........." ยิ้มที่ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งเงียบไปทันที เธอไม่ชอบเลยสักครั้งที่ไบร์ทพูดถึงอะไรก็ตามแล้วมีคำว่าฆ่าให้ตาย หรืออยากฆ่าใคร เธอรู้สึกไม่ดีเลยสักครั้ง

แม้จะไม่เคยเห็นเขาทำเรื่องรุนแรงแบบนั้นก็เถอะ แต่เธอไม่เคยเห็นอีกมุมหนึ่งของเขาจึงไม่แน่ใจเท่าไรนัก อีกอย่างเธอก็สังเกตุเห็นว่าเขานั้นมักจะมีลูกน้องคอยตามประกบตัวอยู่เสมอ ไบร์ทบอกเธอว่าแค่ทำธุรกิจเล็กๆ น้อย ๆ แต่เธอก็ยังไม่ปักใจเชื่อทั้งหมด

"ยิ้มเป็นอะไร"

"เปล่า " หญิงสาวก้มหน้าต่ำมองพื้น ทำเอาอีกคนแปลกใจเล็กน้อย

"ไม่เป็นอะไร แล้วทำไมถึงทำหน้าหงอยล่ะ? บอกมาเถอะ"

ไบร์ทเริ่มประมวลสถานการณ์ที่ผ่านมาว่าตัวเองนั้นพูดอะไรผิดไปหรือไม่?

"ไม่มีอะไรจริงๆ"

"ยิ้ม เราดูออก" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักเเน่น ใช่ว่าเขาจะดูไม่ออกสักหน่อย อาการแบบนี้ของยิ้มคือถ้าไม่พอใจ ก็ต้องมีเรื่องที่เธอกลัว

"เฮ้อ~ แค่ไม่ชอบให้ไบร์ทพูดถึงเรื่องทำร้ายร่างกาย หรือจะฆ่าจะแกงใครก็เท่านั้น"

เพราะถูกเดาทางได้ และโดยนิสัยปกติไม่ชอบโกหกอยู่แล้ว เธอจึงบอกเขาไปตามตรง เธอไม่อยากให้เขาเป็นแบบนั้นจริงๆ ไม่อยากให้เขาเป็นไบร์ทที่โหดร้ายเหมือนกับหน้าตา ทั้งๆ ที่ไบร์ทตัวจริงที่เธอได้สัมผัสมานั้น ทั้งอ่อนโยน และจิตใจดี

"เอ่อ...เราก็พูดไปงั้นแหละ ถ้าจะทำจริง เราทำไปนานแล้ว"

"เห็นหน้าตาอย่างนี่ ร้ายสุดก็ตบยุงตายแหละครับ คิกๆ"

แม้กระทั่งตัวเองยังอดหัวเราะกับการปั้นเเต่งเรื่องราวให้ดูเป็นคนดีของตนไม่ได้เลย ต่อหน้าสาวต้องคีพลุคไว้ แม้เมื่อก่อนตัวเงินตัวทองจะเรียกพี่ก็ตาม ตอนนี้เขาจะเป็นไบร์ทที่แสนดีให้กับคนข้างๆ เอง...

"กล้าพูดเนอะ ฮ่ะ ฮ่าๆ ๆ"

ยิ้มเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะตาม ถ้าเอาตามความเป็นจริงที่เธอพบเจอ คนแบบไบร์ทที่ใครต่อใครเห็นเป็นต้องหัวหด แท้จริงแล้วนั้นประหลาดคนแค่ไหน เห็นตัวใหญ่เท่าควายแบบนี้ เจอหนอนตัวกระจิ๊ดริดกรี๊ดเสียงสาวกว่าเธออีกนะจะบอกให้ นึกแล้วเธอก็อดขำไม่ได้เลยสักครั้ง

พ่อโจรใจจิ๋ว...^^

" วันนี้เราไปแดนซ์กันไหม? หรือจะไปดูหนังดี" เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางเอียงคอมองหญิงสาวข้างกาย

ในแต่ละวันทั้งสองคนมักจะหากิจกรรมทำร่วมกัน เที่ยวกลางคืนบ้าง เข้าฟิตเนส หรือไม่ก็หาของอร่อยๆ ทาน อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา ห่างกันหน่อยก็คงจะเป็นตอนอาบน้ำและเวลานอนเท่านั้น

"ไปหาอะไรอร่อยๆ กินดีกว่า "

"ได้เลย "

เมื่อตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย สองร่างก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกันเตรียมที่จะเดินไปยังลานจอดรถ ขณะสองเท้าก้าวไปข้างหน้า หญิงสาวก็โดนร่างสูงสะกิดอยู่ตลอดเวลา จนเธอต้องหันขวับไปมอง

"สะกิดทำไม"

"อยากจับมือ" เขาตอบมาโดยไม่ต้องคิดเลยสักนิด แถมยังยิ้มยิงฟันใส่เธออีกต่างหาก

"ไม่เอา "

"นะๆ ขอจับมือหน่อย "

"จะบ้าหรือไง อายคนอื่นเขา"

"ไม่เห็นต้องอายเลยนี่ เราเป็นแฟนกัน จับมือกัน มันผิดตรงไหน?"

จู่ๆ ไบร์ทก็เกิดตั้งท่างอแง ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มบึ้งตึงคล้ายคนไม่พอใจ อะไรของเขาเนี่ย! อย่าบอกนะว่าเขาลืมว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่เคยคบกันเป็นแฟน แต่ไบร์ทตกลงว่าจะช่วยเธอเป็นแฟนกันในนามเท่านั้น เธอไม่คิดที่จะคบกับเขาอย่างจริงจังเลยสักครั้ง

"-_-"

"ก็ได้ๆ ไม่ให้จับก็ไม่เป็นไร" แม้ปากจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่สีหน้าท่าทางของเขากลับตรงกันข้าม

คนตัวโตเดินไหล่ตกเล็กน้อย เขาเดินนำเธอออกไปอย่างเงียบเชียบ บทจะเเข็งก็เเข็งอย่างกับเหล็กทั้งโรงงาน บทจะงอแงเธอก็นึกว่าเด็กสามขวบไม่พอใจเมื่อไม่ได้ของเล่นซะอย่างนั้น

"ไบร์ท เป็นอะไร!?"

เมื่อเท้าเล็กเดินสลับกับวิ่งจนมาถึงตัวชายหนุ่ม เธอก็ต้องตกใจระคนสงสัย เพราะเขาคนนั้นหน้างอไม่พอ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนละมุนนั่นยังมีน้ำสีใสเอ่อคลอ จนคนมองเริ่มใจคอไม่ดี

"....."

"ร้องไห้เหรอ? ร้องทำไม"

"......." เขาไม่ตอบกลับเอาแต่นั่งเงียบ อย่าบอกนะว่าน้อยใจเธอ เพียงเพราะเธอไม่ยอมให้จับมือ?

"โอ๋ๆ ๆ ให้จับแล้วๆ เอานี่" ว่าพลันยื่นมือให้คนตรงหน้า

ให้เธอทนเห็นเขาน้ำตาคลอแบบนี้ต่อไปยังไงไหว นอกจากจะทรมาณสายตาแล้ว ยังกลัวเขาจะร้องโหวกเหวกให้คนอื่นได้ยินได้เห็น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เธอยิ่งไม่ต้องมุดดินหนีเเทนเขาหรือไง ให้จับๆ ไปจะได้จบ ...

" ขอบคุณครับ^^ ไปกันเถอะ"

เดี๋ยว! ชายเจ้าน้ำตาคนเมื่อกี้วิ่งออกจากร่างเขาหายเข้าป่าไปตั้งแต่ตอนไหนกัน แค่ได้เเตะต้องตัวเธอเท่านี้เขาก็ยิ่มร่าจนน่าหมั่นไส้ได้ขนาดนี้เชียวเหรอ!?