เอี๊ยด!!!!!!!
เสียงล้อของรถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสุดขีด เหยียบเบรคเมื่อเข้าถึงเส้นชัยจนเกิดรอยล้อลากเป็นทางยาว และตามมาด้วยรถคันอื่นที่วิ่งเข้าเส้นชัยตามหลังมาติดๆ หนึ่งในนั้นก็คือรถของกันต์ ที่โมโหเป็นฟืนเป็นไปเพราะนี่เป็นครั้งเเรกที่เขาสัมผัสกับคำว่า " พ่ายแพ้ "
ปัง!! เสียงกระเเทกปิดประตูรถอย่างเเรง ตามอารมณ์ที่พุ่งสูง ก่อนจะก้าวอาดๆ เดินเข้าหารถที่ขับเข้าเส้นชัยมาก่อน เพื่อดูหน้าคนที่บังอาจชนะเขา!
แต่เเล้ว!
ตุบ!! ก่อนที่จะถึงตัวรถ ชายหนุ่มก็โดนลูกน้องของฝั่งนั้นถีบกระเด็น ทั้งๆ ที่ยังไม่พูดคุยอะไรเลยด้วยซ้ำ
"เฮ้ย!ๆ ใจเย็น" เสียงร้องปรามจากนิก ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งเข้ามาพยุงเพื่อนที่ล้มก้นจ้ำพื้นดินให้ลุกขึ้น
"แม่งเอ้ย!!!"
"ใจเย็น มึงแพ้เเล้วอย่าพาลดิวะ เดี๋ยวลูกน้องมันก็รุมกระทืบมึงหรอก"
"มันเป็นใคร?"
กันต์ที่ตอนนี้กัดฟันถาม หายใจฟึดฟัด พร้อมกับยืนจ้องมองว่าคนที่เดินลงจากรถมานั้น เป็นใครกันแน่
"อะ เอ่อ...."
เพื่อนอีกคนเอ่ยอึกอัก แค่มองรถและกลุ่มลูกน้องที่คอยตามดูแลนั่นแล้วคงเดาได้ไม่ยาก ถ้าบอกมันไปตรงๆ ว่าคนที่ชนะมันคือเจ้าของสนามเเข่งที่นานๆ ทีจะปรากฏตัวสักครั้ง ก็กลัวว่าเพื่อนจอมหยิ่งของตัวเองจะรับไม่ได้ จึงทำได้เพียงปล่อยให้มันได้เห็นกับตาตัวเอง ว่าคนที่ลงจากรถมาเป็นใคร...
"......../......../........”
เมื่อประตูรถคันที่ชนะเปิดออก ตามด้วยร่างของชายหนุ่มตัวโต บวกกับความสูงเกิน 190 เซนติเมตร ตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่ง ทำให้ร่างนั้นดูสะดุดตาและน่ากลัวเมื่อเเรกเห็น ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นจากพระเจ้า จมูกโด่งยังมีจิวขนาดเล็ก เสริมความเท่ ขับลุคให้เจ้าตัวดูอันธพาลเข้าไปอีก
" กูชนะ"
น้ำเสียงเรียบเฉย จากชายหนุ่มหน้านิ่ง ราวกับที่บ้านเป็นโรงงานทำน้ำเเข็ง เขาคือ "ไบร์ท" ผู้ที่ครอบครองฉายา นิ่งอันตราย ภายนอกก็ว่าน่ากลัวเเล้ว ทั้งหน้าตาบุคลิก บวกกับรอยสักมากมายที่เจ้าตัวตั้งใจสักทับผิวที่ขาวออร่าจนเเสบตานั่นเเล้ว
นิสัยของเขาก็ไม่ได้ต่างจากบุคลิกมากนัก แถมยังพ่วงฐานะทายาทคนเดียวของตระกูลผู้มีอิทธิพล ยิ่งไม่มีใครอยากเข้าใกล้ และมีปัญหากับคนแบบเขา...
"เหอะๆ แค่ชนะครั้งแรก ก็ทำเท่แล้วหรอวะ? เหอะ!"
"มึงพูดกับเขาดีๆ ไอ้กันต์"
"กูชนะ" อีกคนยังคงพูดประโยคเดิมซ้ำ
"เออ!! กูรู้แล้วว่ามึงชนะ มึงจะย้ำทำซากอะไร!!"
"ก็กูชนะ"
คล้ายกับอีกคนจงใจยั่วโมโห หรือเเท้จริงเเล้วเขามีนิสัยการพูดแบบนี้เป็นปกติ แต่ตอนนี้ลักษณะการพูดจาของเขา กำลังทำให้ใครอีกคนอารมณ์เดือด! และพุ่งตัวหมายจะต่อยเขาให้ได้!
"มึงกวนตีนหรอวะ!!"
"ไอ้กันต์ มึงหยุด!! มึงตั้งสติ"
นิกที่วิ่งมาล็อคตัวไม่ให้เพื่อนของตนรนหาที่ตายก่อนวัยอันควร และอีกอย่างการกระทำของมัน คือการกระทำของพวก "แพ้แล้วพาล"
แพ้แล้วไม่รู้จักยอมรับ แถมตอนนี้เริ่มมีกลุ่มคนที่เคยนั่งเชียร์รีบวิ่งมามองดูเหตุการณ์พร้อมกับโฮ่ร้องเย้ยหยันคนแพ้นิสัยเสียกันยกใหญ่ ยิ่งทำให้กันต์โมโหหนักกว่าเดิม!
"กันต์!!"
เสียงเรียกจากหญิงสาวที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ ยืนทำตาแดงก่ำอยู่ด้านหลังของเขา เธอสวมเพียงเสื้อยืด กางเกงขาสั้น และรองเท้าเเตะธรรมดา แต่ใบหน้าหวานนั่นกลับไม่ได้ทำให้เธอดูธรรมดาเลยสักนิด
เธอยืนกำหมัดตัวสั่น ก่อนจะพุ่งไปคว้าปกคอเสื้อของผู้เป็นแฟน และตะคอกถามอย่างคนเหลืออด!
"ทำแบบนี้กับยิ้มได้ยังไงห๊ะ!? แอบไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง!"
"มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย"
"นี่มันอะไรหา! "
เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้าหล่อจนเป็นรอยแดงเด่นชัด เมื่อสะบัดตัวหลุดได้เธอก็ซัดเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างจัง! ฝ่ามือเล็กที่ฟาดเข้าเต็มเเรงจนชายหนุ่มหน้าหัน ตั้งแต่คบกันมาสี่ปีนี่เป็นครั้งแรกที่เธอลงมือกับเขา เธอสุดจะทนแล้วจริงๆ มันเกินที่เธอจะรับไหวอีกต่อไป!
"มึงกล้าตบกูเหรอห๊ะ!?" กรามหนาขบเข้าหากันเเน่น ดวงตาแดงก่ำ พร้อมที่จะปะทะสุดๆ
"เออ! ฮึก~แค่ตบมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าเทียบกับสิ่งที่กันต์ทำกับเรา เราเป็นคนนะเว้ย เรายอมแกทุกอย่าง แม้แกจะไม่เคยบอกใครต่อใครว่าเราเป็นแฟน หรือแกจะด่าจะว่าเรายังไงก็ได้ ฮือๆ ๆ "
"แต่นี่มันเกินไปแล้ว แกเห็นเราเป็นควายหรือไงห๊ะ! "
หญิงสาวตะโกนอย่างเหลืออด ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้ากระชากปกเสื้อฝ่ายนั้นอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูง ทั้งเจ็บปวด ผิดหวัง และเสียใจ
เธอไม่อายสายตาใครไหนเลยสักนิด แต่ชายหนุ่มคนนั้นกลับตรงกันข้าม เขาอาย! และกำลังโมโห! จนทำเรื่องระยำต่ำตมในวินาทีต่อมา
เพี๊ยะ!!
"ไอ้กันต์! มึงตบยิ้มทำเหี้ยไร!!"
ผวั่ะ!!!
เสียงตะโกนดังลั่นเมื่อเพื่อนสนิทซัดฝ่ามือใหญ่เข้าใส่แฟนสาว จนเธอฟุบหมอบลงกับพื้น หน้ามืดไปทันที
แต่ทว่า!ต่อมา หมัดหนักก็ตามมาติดๆ หมัดนั้นซัดเข้าทันทีที่ร่างของสาวน้อยที่ชื่อยิ้มล้มลง ทำเอาคนที่ถูกซัดเปรี้ยงเข้าเต็มๆ ถึงกับเซถลาไปอีกทาง!
"สันดาน"
ชายหนุ่มร่างโต เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องตาเเข็งกร้าว แม้จะเอ่ยเพียงสั้นๆ และน้ำเสียงที่เย็นชากลับทำให้ทั่วทั้งบริเวณเงียบกริบ ราวกับต้องมนต์