มาเฟียแอบรัก

แอบช่วย..ด้วยความรัก

วันต่อมา

เตชินต์นั่งตรวจเช็คเอกสารอยู่ที่ออฟฟิศ

"นายครับ เรื่องที่นายให้ผมตามให้เมื่อวานที่ผืนนั้นเจ้าของเขาต้องการเงินไปรักษาแม่ที่ป่วยอยู่ตอนนี้ครับ"

"เขาต้องการเท่าไหร่"เตชินต์ถามในขณะที่ยังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่

"หนึ่งล้านบาทครับ"

"ไปจัดการมานัดทำสัญญาได้เลย"

"ห๊ะ..ออ..ครับนัดครับเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ"เดชาเห็นสายตานายแล้วรีบกลืนคำถามลงคอไป เดชารีบเดินออกมาจากห้อง

"เป็นไรวะเดชาทำหน้ายังกับขี้ไม่ออก"

ปกรณ์ถามเมื่อเห็นหน้าเพื่อนแปลกๆ

"งงกับนาย ให้ไปดูที่ผืนนั้นเหมือนจะอยากได้ก็ไม่ใช่ จะว่าอยากช่วยช่วยใคร"

"พอๆนายสั่งอะไรก็ทำไปเถอะ"ปกรณ์รีบ

เบรกเพื่อน

"เออๆ"แล้วทั้งสองก็แยกย้าย

ก๊อกกๆๆ

"ขออนุญาตครับนาย สรุปรายรับของผับทั้งหมดของเดือนนี้ครับ"ปกรณ์รายงาน

"อืมม.. ทุกอย่างเป็นไงเรียบร้อยดีไม"

"เรียบร้อยดีครับนาย"

"เออ..นายครับคุณประจักษ์ขอนัดพบ นายสะดวกไมครับ"

"ปฏิเสธไปเลย"

"ครับ ตอนบ่ายนายจะเข้าไปดูปางไม้ไมครับ"ปกรณ์ถาม

"ไป"

"ครับ"

โรงพยาบาล

"ได้คิวผ่าตัดคุณดรุณีแล้วนะครับ

ไม่ทราบว่าญาติพร้อมไมครับ"หมอได้เรียกทิวาเข้าไปคุย แนวทางการรักษา

"พร้อมค่ะ คุณหมอดำเนินการได้เลยค่ะ"ทิวาตอบหมอ

"ครับถ้าญาติพร้อมเดี๋ยวหมอออกใบนัดให้นะครับ"

"ค่ะ"

หญิงสาวเดินออกมายังรถที่จอดอยู่หน้าโรงบาลด้วยใจที่หนักอึ้ง

เธอหยิบนามบัตรออกมา แล้วกดเบอร์โทรออก

"สวัสดีค่ะ ดิฉันทิวานะคะ"

"ครับคุณทิวา"

"ดิฉันอยากทำสัญญาเงินกู้วันนี้เลยได้ไมค่ะ"

"วันนี้หรอครับเดี๋ยวผมขอถามเจ้านายก่อนนะครับว่าวันนี้ท่านจะสะดวกหรือป่าว"

"ออ...คุณค่ะช่วยคุยให้หน่อยไดไมค่ะ ดิฉันจำเป็นต้องใช้เงินด่วนค่ะ"

"ครับผมขอเวลา5 นาทีนะครับ"

เดชารีบวิ่งเข้ามานรายงานนาย

"นายครับคุณทิวาเจ้าของที่ เธออยากทำสัญญาวันนี้เลยนายจะว่าไงครับ"

"ให้เขาเข้ามาเลย"

"ครับ"

"คุณทิวาครับ เจ้านายผมให้เข้ามาได้เลยครับที่xxx บอก รปภ ว่ามาหาคุณเตชินต์นะครับ"

"ขอบคุณมากนะคะ"

เธอดึงโฉนดที่ดินออกมาเธอยอมเสียได้ทุกอย่างขอแค่ให้แม่เธอหาย ถึงแม้ว่าความหวังมันจะเหลือน้อยเต็มทีก็ตาม ดีกว่าทนเห็นแม่จากไปโดยที่เธอยังไม่พยายาม

เธอขับรถเข้ามาถึงหน้าโกดังขนาดใหญ่มีป้ายรายหินอ่อนตั้งอยู่หน้าประตูทางเข้าเขียนเป็นชื่อ

"เตชินต์ สิงหราช"

มองเข้าไปเห็นแต่โกดังหลายโกดังติดกัน มีรถสิบล้อพ่วงจอดเรียงรายหลายสิบคันและยังมีรถขนาดใหญ่วิ่งกันให้เต็มไปหมด จนเธอไม่รู้ว่าเธอจะพาเจ้ากระป๋องน้อยของเธอมุดไปช่องไหนดี

รปภ หน้าประตูวิ่งเข้ามา

"สวัสดีครับ มาพบใครครับ"

"มาหาคุณเตชินต์ค่ะ"

"คุณทิวาใช่ไมครับ"

"ใช่ค่ะ"

"งั้นเชิญขับตรงไปที่ออฟฟิศได้เลยครับ"

"เออ..แล้วออฟฟิศอยู่ตรงไหนค่ะ"

"ขับรถอ้อมไปเลื่อยๆเดี๋ยวก็เจอครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

(เห้อ....อ้อมไปเลื่อยๆคืออะไรค่ะ ยังไม่เจออะไรเลยนอกจากโกดังกับรถที่วิ่งกันให้เต็มไปหมด)ขับเข้ามาสักพักก็เจอกับอาคารสองชั้น

[สำนักงาน]

เมื่อเห็นป้ายทิวาเลี้ยวรถเขาไปจอดหน้าอาคาร และเดินเข้าไปด้านใน

"สวัสดีค่ะ ดิฉันมาหาคุณเตชินต์"

"เชิญทางนี้เลยค่ะ"พนักงานสาวเดินนำเธอขึ้นไปบนชั้นสอง บนชั้นสองถูกตกแต่งไว้อย่างดี พนักงานพาเธอเข้าไปนั้งรอในห้อง ห้องหนึ่งที่มีโซฟาขนาดใหญ่อยู่ในห้อง

"นั้งรอสักครู่นะคะ คุณเตชินต์ติดธุระอยู่"

"ขอบคุณค่ะ"ทิวาตอบรับพนักงาน แล้วเธอก็เดินออกไป

ทิวานั้งรออยู่ในห้อง เธอนั้งมองโฉนดที่วางอยู่ตรงหน้า

[เก็บไว้นะลูก เอาไว้เลี้ยงดูตัวเองในวันที่แม่ไม่อยู่แล้ว]คำพูดสั่งเสียของแม่ในวันที่ท่านเช็นโอนที่ดินผื่นนี้ให้เธอ แค่นึกถึงวันที่เเม่ไม่อยู่บนโลกนี้เธอก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ เธอรู้ว่าเวลาของแม่หลือน้อยเต็มที

แต่ที่เธอทำอยู่ตอนนี้ก็เหมือนการซื้อเวลาให้แม่เท่านั้นเอง และก็ไม่รู้ว่าจะได้นานเท่าไหร่ ทิวากลืนก้อนสะอื้นลงไปเธอจะอ่อนแอตรงนี้ไม่ได้ การกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาของเตชินต์ผ่านกล้องวงจรปิดตั้งแต่เธอเข้ามาถึง จนตอนนี้ เขานั้งกอดอกดูหน้าจอที่มีภาพหญิง

สาวนั้งเช็ดน้ำตาอยู่ในห้องนั้น

"นายครับคุณทิวามาถึงเเล้วนะครับ"เดชาเข้ามารายงาย

"อืมม เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง"

"ครับ"เดชาตอบและเกินออกไป

ทิวาตั้งสติเช็ดน้ำตา นั้งรออย่างสงบ

เสียงประตูเปิดเขามา พร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินมานั้งลงตรงข้ามกับเธอ

ทิวาหันไปมอง คนนี้หรอเตชินต์ เธอนึกว่าเขาจะเป็นตาแก่สะอีก

"สวัสดีค่ะดิฉันทิวาที่ติดต่อผ่านคุณเดชาไว้ค่ะ"

"ครับ ผมรู้แล้ว"เข้าตอบสั้นๆมันทำให้เธอเกร็งไปหมด

"เออ...อันนี้เป็นโฉนดที่ดินที่ดิฉันจะเอามาค้ำประกันค่ะ"เธอเลื่อนโฉนดไปตรงหน้าเขา

"หนึ่งล้านบาท คุณคิดว่าจะใช้เวลาเท่าไหร่ในการคืน"เตชินต์เอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ ทิวานั้งคิดมันไม่ใช้เงินน้อยๆเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเธอจะหาเงินมาใช้คืนเขาได้ตอนไหน

"คุณคิดดอกเบี้ยเท่าไหร่ค่ะ"เธอเอ่ยถามเพื่อที่จะได้คำนวนถูก

เตชินต์ยื่นหนังสือสัญญามาให้ ทิวารับมาอ่านรายละเอียด

หนึ่งล้านบาทไม่มีดอกเบี้ย ไม่กำหนดระยะเวลาชำระหนี้ แต่ระหว่างที่เป็นหนี้ ให้มาทำงานกัยเขาเพื่อหักหนี้ ทิวาขมวดคิ้ว

"หมายความว่าไงค่ะ"

"ก็ตามที่คุณอ่าน ผมไม่คิดดอกเบี้ย ระยะเวลาแล้วแต่คุณเลยแต่ระหว่างที่เป็นหนี้ถ้าผมให้คุณมาช่วยงานผมคุณต้องมา"

"งานที่ว่านี้งานแบบไหนค่ะ"ทิวาถามด้วยความระแวง

"ผมไม่ให้คุณมานอนกับผมเพื่อใช้หนี้หรอกไม่ต้องห่วง"เตชินต์เดาความคิด

หญิงสาวออก

"แล้วทำไมคุณไม่คิดดอกเบี้ยค่ะ"

"ผมรวย"

"ค่ะ"

ทิวาเซ็นชื่อลงในกระดาษ พร้อมเลขบัญชีตามที่เขากำหนดมา แล้วยื่นกระดาษคืนให้เขา

"อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเงินเข้า"

"เออ..แล้วงานจะให้ฉันเริ่มเมื่อไหร่ค่ะ"

"ตอนนี้คนงานผมยังพออยู่ เอาไว้คนผมขาดเมื่อไหร่ผมจะบอกก็แล้วกัน"

"ค่ะ ถ้างั้นดิฉันขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ"เธอยกมือไหว้เขาแล้วก็เดินออกมา

พอเดินลงมาชั้นล้างเธอก็ตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าพนักงาน บางคนก็หันไปซุบซิบแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ เดินออกมาขึ้นรถแแล้วขับออก

"เหนื่อยไมลูก"คุณดรุฌีถามลูกสาวที่พึ่งกลับมาถึงบ้าน บ้านที่อยู่ในรั่วเดียวกันกับร้านคาเฟ่เดินออกจากหลังร้านก็จะเจอกับบ้านสีฟ้าหลังไม่ใหญ่มากนักแต่ก็น่าอยู่ทีเดียว

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะแม่ วันนี้หนูทำข้าวต้มปลามาให้แม่ด้วยนะคะ"เธอตอบกลับ

มารดาที่นั้งอยู่บนโซฟา

"ขอบใจนะลูก"นางตอบกลับลูกสาว ที่นางทั้งรักและห่วงใยและนางก็รู้ตัวดีว่าเวลาของนางใกล้เข้ามาเต็มที

"แม่ค่ะพรุ่งนี้คุณหมอนัดผ่าตัดแล้วนะคะ"

"วาแล้วหนูเอาเงินมาจากไหนลูก เงินไม่ใช่น้อยๆ แล้วอีกอย่างเราต้องยอมรับความจริงให้ได้นะลูก ยังไงแม่ก็ไม่หาย"

"แม่ค่ะ ขอนะคะขอให้วาได้ทำให้เต็มที่

จะให้วาอยู่เฉยๆไม่ได้หรอกค่ะเเม่ นะคะแม่เราจะสู้ไปด้วยกัน"คุณดรุณีไม่อยากให้ลูกต้องเหนื่อยหาเงินเพราะสุดท้ายแล้วโรคนี้มันก็รีกษาไม่หาย

"ก็ได้จ้ะลูก เราจะสู้ไปด้วยกัน"

"ขอบคุณนะคะแม่"หญิงสาวสวมกอดมารดาไว้ด้วยความรัก

"สาวันนี้พี่ฝากร้านด้วยนะ"ทิวาบอกกับสาผู้จัดการร้าน

"พี่ทิวาไม่ต้องห่วงนะคะ ทางนี้สาจะดูแลให้ ขอให้คุณป้าปลอดภัยนะคะ"สาผู้จัดการร้านที่อยู่กับร้านนี้มานานเอ่ยกับเจ้านายสาวอย่างให้กำลังใจ

"ขอบใจจ้ะ พี่ไปก่อนนะ"

ทิวาขึ้นรถไปพร้อมกับคุณดรุณี สามองตามเจ้านายอย่างเป็นห่วง

โรงพยาบาลxxx

ญาติกลับไปรอที่บ้านได้เลยนะคะ การผ่าตัดใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะเสร็จ ถึงผ่าเสร็จแล้วก็ต้องเข้าห้องปลอดเชื้อญาติก็เยี่ยมไม่ได้อยู่ดี ถ้ามีความคืบหน้ายังไงเดี๋ยวทางโรงพยาบาลจะเเจ้งกลับไปนะคะ"

"เออค่ะ ดิฉันฝากแม่ด้วยนะคะ"ทิวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"พวกเราทำเต็มที่อยู่แล้วไม่ต้องห่วงนะคะ"เจ้าหน้าเอ่ยอย่างให้กำลังใจ