ผมนั่งกอดเข่าดูหนังคนเดียวแล้วก็คุยงานเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่ได้ปลุกคนที่กำลังนอนหลับสบายใจอยู่บนเตียง อีกอย่างตอนนี้ผมกำลังเตรียมท้องก่อนขึ้นสตรีมด้วย
ที่จริงผมแอบเก็บภาพตอนเขาหลับมาสองสามภาพ แอบเอ็นดูเวลาพี่มันหลับแล้วริมฝีปากสีชมพูปิดเข้าหากันสนิท นอนเหมือนเด็กน้อยที่ไม่มีพิษมีภัย
เสียงฝีเท้าที่เดินออกมาจากห้องเรียกความสนใจจากผมให้หันไปมอง เห็นพี่ชาร์เดินมุ่นคิ้วมาแต่ไกล พร้อมกับที่คาดผมก่อนล้างหน้าที่ติดหัวเจ้าตัวออกมาด้วย
“วา ตื่นแล้วทำไมไม่เรียก” เขาเลิกคิ้ว ตามใบหน้ามีหยาดน้ำเม็ดใสเกาะพราว
“นอนกรนขนาดนั้นใครจะกล้าปลุก” ผมตอบกลับโดยที่ไม่ได้มองหน้าคู่สนทนา แต่กำลังให้ความสนใจกับแชทบนมือถือแทน
“ใครกรนวะ”
“พี่ไง”
“กูไม่กรนเหอะวา”
สิ้นเสียงเขาผมก็ไหวไหล่แล้วพยักเพยิดให้เขามานั่งด้วยกัน ก่อนจะเหลือบสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง มองวิวทิวทัศน์ตามตึกราบ้านช่องในยามค่ำคืนแล้วหันมามองที่พี่
