บทสนทนาที่เกือบจะนำพาเราสองคนไปถึงจุดแตกหัก ถูกยุติลงด้วยการที่พี่ชาร์ไม่ติดใจถามอะไรต่อ เพราะสุดท้ายเราสองคนก็ลงเอยด้วยการที่ผมปีนขึ้นมานั่งบนตักเขา ใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าขาวลูบไล้บนรอยช้ำอย่างเบามือ
นานหลายนาทีกว่าที่พี่ชาร์จะยอมเป็นฝ่ายนั่งฟังผมบ้าง ว่าเรื่องของพี่ซินมันไม่มีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่มันจะเชื่อจริงหรือเปล่า เพราะสุดท้ายก็แล้วแต่เขานั่นแหละที่จะพิจารณา
“ผมไม่ชอบเวลาเราทะเลาะกัน” ผมบอกเสียงค่อย มือก็ลูบไล้ไปมาบนแผงอก
“กูก็ไม่ชอบเหมือนกัน คิดว่ากูอยากหาเรื่องมาทะเลาะกับมึงหรือไง”
“งั้นเราอย่าทะเลาะกันเพราะคนอื่นเลยนะ”
“เออ กูรอของกูมาตั้งหลายปี เรื่องอะไรจะให้คนอื่นมาทำให้มึงยิ้มได้ในวันที่ทะเลาะกับกู ใช่มั้ย”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นขณะที่ใช้หลังมือเกลี่ยไรแก้มผม ดวงตาคู่คมวาวโรจน์สบมาคล้ายว่ากำลังสะกดให้ผมฟังเขาบ้าง
ผมพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม “อื้อ”
พี่ชาร์เล
