" ก็รีบกลับไงป่านนี้คุณแม่ท่านเป็นห่วงจะแย่แล้ว " ฟ้ารดาบอกอย่างรู้สึกกังวล
" คุณแม่ท่านรู้แล้วว่าฉันพาลูกสะใภ้คนโปรดมาฮันนีมูน " ภูวดลกล่าวพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย
" คุณพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไง " ฟ้ารดารู้สึกอายปนโมโห
" ก็มันเรื่องจริงนี่นา " ภูวดลยังคงเย้าฟ้ารดาต่อ
" ปากคุณนี่มันจริงๆเลย ขืนฉันยังต่อล้อต่อเถียงกับคุณแบบนี้ วันนี้ฉันคงไม่ได้ไปไหน " ฟ้ารดาบอกพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ความรู้สึกปวดร้าวกลางกายทำให้เธอต้องนั่งนิ่งอีกครั้ง
" เป็นอะไร " ภูวดลเห็นท่าทางฟ้ารดาแปลกๆ เขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
" ฉันไม่ได้เป็นอะไร " ฟ้ารดาปดออกไป เพราะเธอเขินอายที่จะบอกว่าปวดร้าวที่กลางแก่นกายจนเกินจะบรรยาย
ภูวดลรู้ว่าฟ้ารดาเป็นอะไรโดยที่ไม่ต้องบอก เขาแค่แสร้งถามออกไปเท่านั้น เขารีบอุ้มฟ้ารดาไปส่งที่ห้องน้ำ ฟ้ารดามองภูวดลด้วยความเขินอาย ภูวดลลอบมองฟ้ารดาเล็กน้อยก่อนยิ้มมุมปากด้วยควา
